Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτη, «Ἀντιπαπικά», (1964), Ἀθήνα, «Σταυρός».

Θεολόγοι τίνες, ἐπηρεαζόμενοι ἀπό τά σύγχρονα παγκόσμια ρεύματα, ὡς καραμέλλαν πιπιλίζουν τώρα τελευταίως τήν λέξιν «οἰκουμενικότης», «οἰκουμενικόν πνεῦμα», «οἰκουμενική κίνησις».
Οἰκουμενικότης! Τί ὡραία λέξις! Ἀλλά κάτω ἀπό τήν λέξιν αὐτήν κρύπτεται... ὁ φοβερώτερος διά τήν Ὀρθοδοξίαν κίνδυνος.
Ποιός κίνδυνος; Θά τόν παρουσιάσωμεν μέ ἕνα παράδειγμα:


Μία γυνή εἶνε πιστή εἰς τόν ἄνδρα της. Δέν ἐπιτρέπει τρίτος τις νά ὑπεισέλθη εἰς τάς σχέσεις των. Διαρκῶς ἐνθυμεῖται τάς ἐπισήμους ὑποσχέσεις πού ἔδωκεν ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων.
Ἀλλ' ἡ γυνή αὕτη τυγχάνει νά εἶνε ἐκτάκτου καλλονῆς, καί ἑλκύει τά βλέμματα πολλῶν.
Λόγῳ ὅμως τῆς ἐντιμότητος τῆς γυναικός, ὅποιος θά ἐτόλμα νά τήν πλησίαση καί νά κάνη πρότασιν περί ἀνηθίκων σχέσεων, ἀμέσως θά ἀπεκρούετο μετ' ὀργῆς. Καί ἐάν ἐπέμενεν, ἕνα ἰσχυρόν ράπισμα τῆς ἐντίμου γυναικός ἐπί τοῦ ἀναιδοῦς προσώπου του θά τόν ἔκανε νά συνέλθη.
Τοῦτο λοιπόν καλῶς γνωρίζοντες τά φαῦλα ὑποκείμενα, ἄλλην μέθοδον μεταχειρίζονται.
Προσπαθοῦν νά ἐξακριβώσουν εἰς ποῖα πράγματα ἀρέσκεται αὕτη. Ἐάν, δηλαδή, ἀγαπᾶ τήν ποίησιν, τήν φιλοσοφίαν, τήν καλλιτεχνίαν κ.λ.π. Καί ἀπό τά πράγματα αὐτά θ' ἁρπαχθῆ ὁ κρύφιος ἐραστής, καί μέ μεγάλην ἐπιτηδειότητα θά ἐπιδιώξη ν' ἀρχίση ἀθώαν συζήτησιν ἐπί τῶν θεμάτων τῆς ἀρεσκείας τῆς γυναικός. «Τί ὡραῖον εἶνε αὐτό τό ποίημα!», «Τί ὡραία εἶνε αὐτή ἡ εἰκών!», «Πόσον θαυμάσιον εἶνε αὐτό τό θεατρικόν ἔργον!», «Πόσον γλυκεῖα ἡ μουσική!».
Ἔτσι ἀρχίζει ὁ διάλογος... Ἡ δέ ἀφελής καί ἀνύποπτος γυνή ἀφήνεται νά παρασύρεται εἰς μακράς συζητήσεις μετά τοῦ ἀπατεῶνος, τοῦ ὁποίου, καθ' ὅν χρόνον ἡ γλῶσσα ρητορεύει περί φιλολογίας καί καλλιτεχνίας, ἡ καρδία σκιρτᾶ ἐπί τή μυστική ἐλπίδι τῆς κατακτήσεως τῆς γυναικός.
Καί ἀφοῦ δια τῶν συζητήσεων δημιουργηθῆ κλίμα μεγάλης οἰκειότητος καί ἀμοιβαίας κατανοήσεως, τότε θά ἐπέλθη καί «τό μοιραῖον», ἡ ἄτιμος δηλαδή πρᾶξις, ἡ αἰσχρά ἕνωσις, ἡ ὁποία ἤρχισε μ' ἕνα ἀθῶον διάλογον, ὅπως ποτέ καί ἐν τή Ἐδέμ ὁ πονηρότατος ὄφις μ' ἕνα γλυκύν διάλογον κατώρθωσε νά ἀπατήση τήν Εὔαν.


Μᾶς ἐννοεῖτε, ἀγαπητοί μου, τί θέλομεν νά εἴπωμεν; Παραβολικός εἶνε ὁ λόγος μας.
Ἡ γυνή, περί τῆς ὁποίας ὁμιλοῦμεν ἀνωτέρω, εἶνε ἡ Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἐκκλησία. Αὐτή εἶνε ἡ καλλονή.
Αὐτή εἶνε ἡ περιφέρουσα τόν ἥλιον, κατά τήν θαυμαστήν εἰκόνα τῆς Ἀποκαλύψεως. Αὐτή εἶνε ἡ ἡλιοστάλακτος, ἡ φέρουσα ἐπί τῆς κεφαλῆς στέφανον ἀστέρων δώδεκα καί τήν σελήνην ὑπό τούς πόδας αὐτῆς (Ἀποκ. 12,1). Αὐτή, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἔμεινε πιστή εἰς τόν Κύριον, εἰς τόν αἰώνιον Νυμφίον.
Αὐτή ἐφύλαξεν ἁγνήν τήν προφορικήν καί γραπτήν παράδοσιν τοῦ Κυρίου καί τῶν ἀποστόλων, κατά τήν θεόπνευστον συμβουλήν∙ «Στήκετε, καί κρατεῖτε τάς παραδόσεις ἄς ἐδιδάχθητε εἴτε δια λόγου εἴτε δι' ἐπιστολῆς ἡμῶν» (Β' Θεσ. 2,15).


Αὐτή, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἐπί 19 αἰῶνας μάχεται κραταιόν καί αἱματηρόν ἀγῶνα κατά τῆς πολυειδοῦς πλάνης, κατά τῶν ποικιλωνύμων αἱρέσεων, πού ἐπεζήτησαν νά μολύνουν καί νά διαφθείρουν τήν ἁγνότητά της. Μία δέ ἐκ τῶν φοβερωτέρων αἱρέσεων εἶνε καί ὁ παπισμός, ὁ ὁποῖος λόγῳ τῶν πλανῶν του, τοῦ ἀπολυταρχικοῦ πνεύματος καί τῶν φοβερῶν ἐγκλημάτων του, προεκάλεσε τόν προτεσταντισμόν καί τήν κατάτμησιν τῆς ὅλης χριστιανοσύνης. Ναί. Αἱρετικοί εἶνε οἱ παπικοί.


Τήν ἐμμονήν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τήν πατρώαν εὐσέβειαν γνωρίζουν καλῶς οἱ ἐχθροί της, καί μάλιστα ὁ παπισμός. Καί ἐπειδή οἱ ἐχθροί οὗτοι διά πολλῶν παραδειγμάτων ἔχουν πεισθῆ ὅτι δι' ἑνός κατά μέτωπον πολέμου δέν δύνανται νά ἐκπορθήσουν τό φρούριον τῆς Ὀρθοδοξίας, ἄλλην τακτικήν μετέρχονται ἐσχάτως. Ἤρχισαν νέον πόλεμον. Τόν πόλεμον τῆς ...εἰρήνης! Χειρότερον ἀπό τόν πόλεμον τῶν σταυροφοριῶν. Δέν ἀκούετε τήν λαλιάν τοῦ ὄφεως, τοῦ ἐπιζητοῦντος νά φθείρη τά νοήματα τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπό τῆς ἁπλότητος ἡμῶν; (Β' Κορ. 113)· Ἰδού τί λέγει ὁ ὄφις·


«Ὦ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία! Διατί μένεις μακράν; Μή μέ φοβεῖσαι. Δέν εἶμαι ὁ δράκων. Εἶμαι ὁ γλυκύς ἄγγελος πού σοῦ φέρω τό μήνυμα τῆς ἀγάπης. Δέν ἔχω σκοπόν νά σέ θίξω εἰς τίποτε. Κράτησε τά δόγματά σου καί τάς παραδόσεις. Αὐτά εἶνε διά τούς θεολόγους... Ἐγώ σέ προσκαλῶ εἰς τό σαλόνι μου διά νά συζητήσωμεν ἄλλα θέματα. Διά νά δημιουργήσωμεν ἕνα κοινόν μέτωπον κατά τῆς πενίας, κατά τῆς δυστυχίας, κατά τῆς ἀθεΐας, κατά τοῦ κομμουνισμοῦ, κατά τοῦ πολέμου κ.λ.π... (2) Δέν σέ συγκινοῦν αὐτά τά θέματα; Δέν σέ ἐνθουσιάζει ἡ πρότασις αὐτή;
Ἔλα λοιπόν νά διεξαγάγωμεν τόν διάλογόν μας, ἐπί ὑψηλοῦ ἐπιπέδου, ἐπί τοῦ ἐπιπέδου τῆς οἰκουμενικότητος καί τῆς ἀμοιβαίας κατανοήσεως, καί θά ἰδῆς πόσον ὡραία θά εἶνε ἡ συνάντησίς μας!».


Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας! Πονεμένη καί μαρτυρική Μάνα μας! Θά δεχθῆς τήν πρότασιν αὐτήν;
Θ' ἀνοίξης διάλογον μέ τόν παπισμόν; Καί δέν διαβλέπεις ὅτι εἰς τήν πρότασιν αὐτήν ὑπάρχει ὁ κίνδυνος, δι' ἀνικανότητα καί ἀναξιότητα τῶν ἐκπροσωπούντων σε, νά δημιουργηθῆ μία κατάστασις εἰς τρομερόν βαθμόν εὐνοϊκή διά τούς ἐχθρούς σου, μέσα εἰς τήν ὁποίαν, χωρίς νά τό καταλάβης, θά πέσης εἰς τήν ἀγκάλην τοῦ παπισμοῦ καί θά συμβῆ ἡ... «ἕνωσις», ἡ ψευδώνυμος ἕνωσις, ἡ πνευματική μοιχεία, ἡ πλέον ἄτιμος πρᾶξις ἡ ὁποία ἠμπορεῖ νά συμβῆ ποτέ καί δια τήν ὁποίαν θά χρειασθοῦν αἰῶνες μετανοίας;


Οἱ δέ ὀρθόδοξοι, οἱ ὁποῖοι θά θελήσουν νά παίξουν ρόλον μαστροποῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, θά ἔλθη ἡ ὥρα πού θ' ἀναστενάζουν καί θά λέγουν: «Ἡ γλῶσσα αὐτή, πού ἐρρητόρευε περί οἰκουμενικότητος καί ἀμοιβαίας κατανοήσεως, ἄς κοπή, κοπῇ, κοπῆ».
«Τά πόδια αὐτά, πού ἔτρεχον πρός συνάντησιν τῶν ὑποκρινομένων φιλίαν μετά τῆς Ὀρθοδοξίας, ἄς σαπίσουν». «Τά χέρια αὐτά, τά ὁποῖα ὑπέγραψαν ἐπιστολάς καί ὑπομνήματα οἰκουμενικότητος, νά πέσουν!»


Αὐτή, ἀγαπητοί μου, ἐν λόγῳ παραβολικῷ καί ρεαλιστικῷ εἶνε ἡ περιλάλητος θεωρία τῆς οἰκουμενικότητος πού «χάφτουν» οἱ ἐκ τῶν ἡμετέρων χάνοι.
Ἡ θεωρία περί οἰκουμενικῆς κινήσεως, κάτω ἀπό τήν ὁποίαν δύνανται νά στεγασθοῦν ὅλα τά εἴδη τῶν αἱρέσεων, καί τά πλέον ἑτερόκλητα στοιχεῖα, ἀποτελεῖ, ἐπαναλαμβάνομεν, κίνδυνον δια τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν.


Διότι ὑποτιμᾶ τήν σημασίαν τῶν δογμάτων, τῶν αἰωνίων τούτων ἀληθειῶν τῆς θείας ἀποκαλύψεως, αἱ ὁποῖαι, διατυπωθεῖσαι θαυμαστῶς εἰς τούς συντόμους ὅρους τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, εἶνε ὡς τά ὀστᾶ καί ἡ σπονδυλική στήλη, ἄνευ τῶν ὁποίων τό σῶμα μεταβάλλεται εἰς πλαδαράν καί ἄμορφον μᾶζαν.


Ὑποτιμᾶ τούς Ἱερούς Κανόνας, τούς ὁποίους οἱ ὀπαδοί τῆς οἰκουμενικότητος ἀποκαλοῦν «ἀπηρχαιωμένα καί σκωριασμένα ὅπλα».
Συνελόντι δέ εἰπεῖν, ὑποτιμᾶ τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καθόλου, διά τήν ὁποίαν οἱ ὀπαδοί τῆς οἰκουμενικότητος λέγουν ὅτι «εἶνε αὐταρέσκεια καί βλασφημία νά νομίζωμεν ὅτι αὐτή καί μόνη εἶνε ἡ ἀληθινή Ἐκκλησία, ἡ κατέχουσα ἀκίβδηλον τήν ἀλήθειαν τῆς θείας ἀποκαλύψεως».


Οὕτῳ τά δόγματα καί ἡ ἠθική, ἀδιασπάστως ἡνωμένα ἐν τῇ Ὀρθοδοξίᾳ, ἐν τῇ οἰκουμενικῇ κινήσει τείνουν νά ἐξατμισθοῦν καί νά παραμείνη ἕνα ἀπατηλόν σχῆμα ἀγάπης.


Οὕτως ἡ θεωρία τῆς οἰκουμενικότητος καί «τῆς συνυπάρξεως τῶν λαῶν», ὑπό κοσμικῶν καί πολιτικῶν κύκλων τοῦ αἰῶνος ὑποστηριζόμενη πρός στήριξιν μιᾶς ἐπισφαλοῦς εἰρήνης, εἰσβάλουσα ἤδη καί εἰς τόν πνευματικόν κόσμον, ὅπου οἱ συμβιβασμοί εἶνε ἀπαράδεκτοι, δύναται νά προκαλέση σύγχυσιν καί ἀναστάτωσιν, πραγματικήν Βαβέλ. Ἡ ζύμη εἶνε ἄχρηστος, ἐάν ἀναμιχθή μέ ἄλλα στοιχεῖα καί χάση τήν δραστικήν της ἐνέργειαν. Καί ἡ Ὀρθοδοξία εἶνε ἡ ἀρίστη ζύμη, ἡ ζύμη τῆς ἀληθείας ἡ ὁποία δύναται ὅλον τό φύραμα νά ζύμωση, ἀλλ' ὑπό τήν προϋπόθεσιν νά παραμείνη ἄμικτος ἀπό ξενικά στοιχεῖα, καθαρά.


Δια τοῦτο ἐχθροί τῆς Ὀρθοδοξίας εἶνε οἱ ὀπαδοί τῆς θεωρίας τῆς οἰκουμενικότητος.
Δέν διστάζομεν δέ διά τοῦτο νά ὀνομάσωμεν τήν κίνησιν αὐτήν τῆς οἰκουμενικότητος «νέαν αἵρεσιν», ἐναντίον τῆς ὁποίας πρέπει πάσῃ δυνάμει ν' ἀμυνθῆ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία.