Οταν εκραγεί ο πανικός... (ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ)

Oταν μια κοινωνία ζει με εντυπώσεις, όχι με πληροφόρηση, οι συνέπειες δεν είναι βλαβερές, δυσφορικές, ψιλοτυραννικές, είναι κυριολεκτικά ανθρωποφαγικές. Οι εντυπώσεις υποκαθιστούν και ακυρώνουν τις λειτουργίες της σκέψης, της κρίσης, του εμπειρικού ελέγχου, αλλοτριώνουν τον νοήμονα άνθρωπο σε μικρονοϊκό, άκρως βουλιμικό καταπότη. Ευκολότατα (και δολιότατα) οι εντυπώσεις κατασκευάζονται, προκειμένου να υπηρετηθούν ορέξεις, συμφέροντα, ναρκισσισμοί. Συνιστά η κατασκευή τους έντεχνη παραπληροφόρηση, α-νόητες «πεποιθήσεις», τυφλές «βεβαιότητες», σκληρυμένες εμμονές.


Για χάρη των εντυπώσεων η συλλογικότητα χάνει την επαφή με την πραγματικότητα, γίνεται άθυρμα των επαγγελματιών κατασκευής ψευδαισθήσεων. Το εμπόριο, η πολιτική, οι δοσοληψίες, το Δίκαιο, οι θεσμοί, η θρησκευτικότητα υποτάσσονται στα επινοήματα και στις πρακτικές του εντυπωσιασμού. Την εξουσία σήμερα (πολιτική, οικονομική, ιδεολογική) τη μονοπωλούν οι ιδιοκτήτες «μέσων πληροφόρησης»: τους εξαγοράζει οποιαδήποτε κυβέρνηση (με 8 εκατομμύρια ευρώ, λ.χ., για επικαιρική ενημέρωση αυτοπροστασίας του πληθυσμού από τον «κορωνοϊό»)! Και οι ιδιοκτήτες ΜΜΕ με τη σειρά τους αγοράζουν εξαθλιωμένη από την ανεργία νεολαία, ανατριχιαστικά αγράμματη, άγλωσση (άρα και άσκεφτη) που εναλλάσσει, αναγκασμένη από το φάσμα της πείνας, το «ντελίβερι» με τη δημοσιογραφία.

Από το νηπιαγωγείο και ώς το τέλος της ζωής μας, το τι «πρέπει» να πληροφορηθούμε και να εμπεδώσουμε, το αποφασίζουν κάποιοι μανιακοί της εξουσίας δικηγορίσκοι ή με όποιο άλλο συμβατικό πτυχίο λανσάρονται για πρόκληση εντυπώσεων και μόνο, φανερά απαίδευτοι, προκλητικά αμοραλιστές, αδιάντροπα μηδενιστές. Ομως επιδέξιοι στο να προκαλούν εντυπώσεις. Να εξαγγέλλουν διθυραμβικά «Ριζικές αλλαγές στα ΑΕΙ», «νέο τοπίο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση», «εισαγωγή νέων επιστημονικών πεδίων» – και ούτε λέξη για τον παγιωμένο αναχρονισμό «παραδόσεις-εξετάσεις», τα μηχανεύματα της κυρίαρχης αντιγραφής, τα κραυγαλέα σκάνδαλα αναξιοκρατίας στις καθηγητικές εκλογές.

Μια κοινωνία που ζει σαν μονόδρομο την παγίδευση στις εντυπώσεις, με έντεχνα κατασκευασμένη την «πληροφόρηση», χάνει «ανεπαισθήτως» την επαφή με την πραγματικότητα, τη συνείδηση-επίγνωση τι είναι πραγματικό και τι πλαστό και ψεύτικο. Διαβάζει δημόσιους κομπασμούς περιώνυμων διαχειριστών δοτής εξουσίας για τον εύδιο ομόφυλο γάμο τους – και λογαριάζει φυσικό το αφύσικο ονομάζοντάς το: «δικαίωμα». Απονέμει σωρηδόν βραβεία σε δήθεν ποιητές και τάχα λογοτέχνες, τους καταξιώνει στις «πανελλήνιες» εξετάσεις των εφήβων σαν πρότυπα σκέψης και έκφρασης, αλλ’ όταν ξεμπροστιάζονται οι «επιφανείς» ως λογοκλόποι παραχαράκτες, δεν παραιτείται κανένας, δεν λογοδοτεί κανένας δημόσιος λειτουργός.

Αλλο παράδειγμα («εικονικό» αυτό, κάθε συσχετισμός με υπαρκτά πρόσωπα και ενεργήματα αποκλείεται): Δήμαρχος μεγαλούπολης «πεζοδρομεί» αιφνίδια τις κεντρικές κυκλοφοριακές αρτηρίες της πόλης «του». Χωρίς δημοψήφισμα (γιατί να έχει γνώμη η πλεμπάγια;), αλλά και χωρίς στοιχειώδη προετοιμασία εναλλακτικών μέτρων προστασίας του κοινωνικού αγαθού της συγκοινωνίας. Τα ΜΜΕ θριαμβολογούν (συντεταγμένα) για την «επιτυχία» του δημάρχου, ενώ η ζωή εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών γίνεται κόλαση. Ούτε που ξεμύτισε το ερώτημα ή ο καγχασμός για την επονομασία της τερατωδίας «μεγάλος περίπατος»: Ποιος δημότης, με σώας τας φρένας, θα επιλέξει για την αναψυχή του σαν «περίπατο» έναν μπογιατισμένο διάδρομο κεντρικής λεωφόρου, δίπλα σε εκατοντάδες φρακαρισμένα οχήματα, με κόλαση εξατμίσεων;

Είπαμε: οι εντυπώσεις υποκαθιστούν στεγανά την πραγματικότητα της ζωής μας. Είναι το πιο δυσδιάκριτο εφεύρημα επιβολής κάθε ολοκληρωτισμού. Ωχριούν οι πανηγυρισμοί και οι αυτοδιαφημιστικές επιδείξεις μικρονοϊκών στρατιωτικών δικτατόρων, σε σχέση με τους κρετινικούς κομπασμούς των χρυσοπληρωμένων ΜΜΕ που εξυμνούν τον «μεγάλο περίπατο» της τριτοκοσμικής ξιπασιάς. Από τότε που έγινε δεκτή και η Ελλάδα στην Ε.Ε., και ξεριζώθηκαν αναρίθμητα λιόδεντρα ή τεμαχίστηκαν εκατοντάδες υπέροχα ψαροκάικα για να «συντονιστούμε» με τον κεντρικό σχεδιασμό παραγωγικής πολιτικής των Βρυξελλών, από τότε οι ρεαλιστές διέβλεπαν ευκρινέστατα: «Σε είκοσι χρόνια οι Ελληνες θα ζουν μόνο από τον τουρισμό, Ελληνας θα σημαίνει γκαρσόνι: αυτόν που νοικιάζει και το κρεβάτι του, εκδίδει και τη γυναίκα του»!

Χρειάστηκαν τα διπλάσια χρόνια για να πεισθούμε οι μωροί και τυφλοί Ευρωμανιακοί ότι εκείνη η πρόβλεψη ήταν ένας στημένος σχεδιασμός. Σε χρόνο ρεκόρ έκλεισαν ή πουλήθηκαν σε ξένους όλες (και ήταν πολλές) οι βιομηχανίες και βιοτεχνίες της χώρας, όλα τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, το οδικό δίκτυο, τα τρένα – βάλαμε ενέχυρο για 99 χρόνια και όλα τα «τιμαλφή» της χώρας. Κρατήσαμε μια κωμική καύχηση για το απώτατο παρελθόν μας, εντελώς απρόσιτο στη δική μας καλλιέργεια και κωμικά περιθωριοποιημένο στα σχολειά μας.

Οταν εκραγεί ο πανικός, θα είναι πολύ αργά για οτιδήποτε.

Από τη διδασκαλία του Αγίου Συμεών Θεσσαλονίκης για τους ιερούς ναούς.

Για τους ορθοδόξους πιστούς η ιερότητα των ναών είναι δεδομένη. Ο ιερός ναός δεν είναι ένας κοινός χώρος, δεν έχει καμμία ομοιότητα με οποιοδήποτε άλλο κτίριο, και ο νεότερος εξ΄αυτών είναι ασυγκρίτως ανωτέρας αξίας και σπουδαιότητος ακόμα και από το σημαντικότερο προχριστιανικό αρχαιολογικό μνημείο του κόσμου.Σύγχρονη αμφισβήτηση εγείρεται κατά των ιερών ναών, εξισώνοντάς τους με οποιοδήποτε άλλο χώρο, ή κτίριο. Ο σκοτισμένος άνθρωπος, εγκλωβισμένος στην ολιγοπιστία -ή μάλλον απιστία του- αδυνατεί να παραδεχθεί ότι «ὅπου Θεός βούλεται νικᾶται φύσεως τάξις», πράγμα που ιδιαιτέρως συμβαίνει μέσα στον κατ΄εξοχήν χώρο παρουσίας του Θεού, τους ιερούς ναούς. Εμπιστεύεται, δυστυχώς, περισσότερο αυτό που του συστήνει η πεπερασμένη επιστήμη -με τους διαφωνούντας εκατέρωθεν «ειδικούς»- παρά αυτό που η πίστη υπαγορεύει και αποδεικνύει με τη δισχιλιόχρονη πείρα.

Τι θα έλεγαν οι σύγχρονοι επιδημιολόγοι στους δέκα λεπρούς που θεράπευσε ο Χριστός μας και έστειλε στους ιερείς να τους δουν από κοντά; Θα πλησίαζαν τους πρώην λεπρούς; Θα εμπιστεύονταν την επιστήμη τους που αρνείται το θαύμα ή τον Χριστό που τους θεράπευσε; Και όταν τελικά θα διαπίστωναν το θαύμα, θα το ομολογούσαν άραγε ή θα το έκρυπταν; Πιθανότατα το δεύτερο, καθώς δύο μήνες μετά το άνοιγμα των εκκλησιών, με τους κατά χιλιάδες προσερχομένους στον εκκλησιασμό και στο Μυστήρια της Θείας Ευχαριστίας, κοινωνώντας από την ίδια λαβίδα, η καμπύλη του ιού δε μεταβλήθηκε ούτε λίγο προς το χειρότερο και οι επιστήμονες το έκρυψαν επιμελώς.

Ας έλθουμε όμως επί το προκείμενον. Τι μας διδάσκουν λοιπόν οι Άγιοι; Καταφεύγουμε στη διδασκαλία ενός εξ΄αυτών, του Αγίου Συμεών αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης. Στους λόγους του είναι διάχυτη η ευλάβεια και το δέος απέναντι στο χριστιανικό ναό. Ιδιαιτέρως η διδασκαλία του «περὶ τοῦ ἁγίου ναοῦ καὶ τῆς τούτου καθιερώσεως»1 προκαλεί θαυμασμό καθώς ερμηνεύει τα τελούμενα. Πόσο ευλογημένοι είμαστε οι ορθόδοξοι, τι χάριτες μας έχουν δοθεί και εμείς αγνοούμε!
Θέλει να εμπνεύσει, να μεταδώσει ο Άγιος στους ακροατές αυτό το ιερό δέος, την μυστηριακή συναίσθηση του υπέρλογου που αντιπροσωπεύει ο ιερός ναός και την ευλάβεια. Αντιμετωπίζοντας τους «ασεβείς», «εναγείς», «μιαρούς» και «αλιτήριους» -όπως αποκαλεί αιρετικούς οι οποίοι δεν σέβονταν, συν τοις άλλοις, και τους ναούς, φέρνει ως υπόδειγμα τον Χριστό που εξεδίωξε με το φραγγέλιο τους θεοκάπηλους από τον παλαιό ναό του Σολομώντος, που ο Ίδιος ονόμασε «Οίκον προσευχής» και «Οίκον του Πατρός Του», για να μας διδάξει το σεβασμό και την ευλάβεια σ΄αυτόν:
«τὸ σέβεσθαι δέ τοὺς θείους ναούς, ἀπὸ τοῦ ἱεροῦ ἐκείνου τοῦ παλαιοῦ τοῦτο ἀποδείξαντος, ἔνθα τοὺς θεοκαπήλους ἐκείνους ἐξεδίωξε φραγγελίῳ, καὶ προσευχῆς οἶκον, καὶ Πατρὸς αὑτοῦ οἶκον τοῦτον ἐκάλεσε. Καὶ οὑκ ἤφιε, φησίν, ἵνα τις σκεῦος διὰ τοῦ ἱεροῦ εἰσενέγκῃ, τὴν πρὸς τοὺς θείους ναοὺς ὀφειλομένην διδάσκων εὐλάβειαν».
Και αυτά, λέγει, «νομικοῦ καὶ σκιώδους ὄντος ἐκείνου τοῦ ναοῦ. Νῦν δέ μεῖζον τοῦ ἱεροῦ ἔστιν ὧδε, ὁ Σωτὴρ περὶ τῶν αὑτοῦ φησι».3

Τα θαύματα που βίωναν οι χριστιανοί στους ναούς, από την ενοικούσα Χάρη της Αγίας Τριάδος είναι τόσα πολλά, ώστε μαζί με αυτά των αγίων εικόνων και του αγιασμού, να τα επικαλείται ως φυσικά δεδομένα στην εναντίον των δυσσεβών επιχειρηματολογία του. «Ποιος ενεργεί τα θαύματα μέσω των αγίων εικόνων και των ιερών ναών; Όχι η Αγία Τριάδα;» :
«τὰ θεία ἐνεργήματα τὰ διὰ τῶν ἁγίων εἰκόνων καὶ ἱερῶν ναῶν, καὶ ἡγιασμένων ὑδατῶν πόθεν;».4
Ενεργούνται θείες δυνάμεις, λέγει, μέσα στο ναό, χορηγούνται ιάματα ακόμα και από τα άψυχα αντικείμενα του και την ύλη, προς αγιασμό μας:
«Θεῖαι γὰρ δυνάμεις ἐνεργοῦνται ἐν τοῖς ναοῖς, καὶ ἀγγέλων ἐμφάνειαι καὶ ἁγίων. καὶ σημεῖα τελεῖται. καὶ τὰ αἰτήματα δίδοται. καὶ ἰάματα χορηγεῖται καὶ τὰ ἐν αὑτοῖς δε τοῖς ναοῖς ἄψυχα, ὕδατα τε καὶ λίθοι καὶ κίονες καὶ πέπλα καὶ σιδήρια ἐνεργεῖ. οὐκ αφ΄ ἑαυτῶν, πῶς γάρ; ἄψυχα καὶ κτίσματα Θεοῦ ὄντα, καὶ μηδὲν ἀφ΄εαυτῶν ἔχοντα; ὅμως ταῦτα ἐνεργεῖ τῆ τοῦ Θεοῦ χάριτι ἐν τούτοις ἐπικληθείσῃ, καὶ τοῦ θείου ἐν τούτοις ἐπονοματισθέντος ὀνόματος, ἰν΄
ἁγιασθῶμεν ἡμεῖς».5
Ο Χριστός αγιάζει τα ύδατα, τα νεκρωθέντα σώματα των δούλων Του και τους ναούς. Και εκεί που γίνεται επίκληση του ονόματός Του, ή της Μητρός Του, ή των Αγίων Του, γίνονται πολλά θαύματα. Δεν έχουν τα κτίσματα από μόνα τους την δύναμη αυτή, αλλά η θεία επίκλησις και η διαμένουσα σε αυτά Χάρις του Αγίου Πνεύματος:
«καὶ τοὺς ἀψύχους δε ναοὺς αὐτοῦ ἁγιάζει. Καὶ ἐν τόποις ἱεροῖς, ἔνθα Χριστοῦ ἢ τῆς αὐτοῦ μητρός, ἢ τῶν ἁγίων αὐτοῦ ἐπίκλησις, πλεῖστα σημεῖα τελεῖται. Καὶ οὐ τὰ ξύλα καὶ οἱ λίθοι ἢ αἱ πηγαὶ τὴν δύναμιν κέκτηνται, καὶ ταῦτα γὰρ κτίσματα Θεοῦ, αλλ΄ ἡ θεία ἐπίκλησις καὶ ἡ τοῦ Πνεύματος χάρις αὑτοῖς ἐνοικήσασα».6
Ερμηνεύοντας τα τελούμενα προς καθιέρωση του ναού, στο σημείο όπου προ του καθαγιασμού κλείνουν οι πύλες του ναού και μόνο οι ιερείς μετά του αρχιερέως βρίσκονται εντός, επισημαίνει πως ο χώρος αυτός αλλάζει. Δεν είναι πλέον γήινος μόνο. Γίνεται Ουρανός. «Οὐρανὸς γὰρ γίνεται ἤδη, καὶ Πνεύματος ἁγίου ἐπιφοιτᾷ δύναμις».7
Αφού καθιερωθεί και το έδαφος του ναού, είναι πλέον τίμιο και άγιο, γι αυτό και πολλοί θεοφιλείς πιστοί το φιλούσαν ως έδαφος του Ουρανού!
«τοῦτο γὰρ καθιερωθέν, τίμιον ἐστι, καὶ πλεῖστοι τοῦτο ὡς οὐρανοῦ ἔδαφος ἠσπάζοντο τῶν θεοφιλῶν».8
Η δε Αγία Τράπεζα είναι κατοικητήριο του Θεού και όχι μόνο: «ἐνδημεῖ ἐν ταύτῃ Θεός… Ὥστε ἀληθῶς καὶ θυσιαστήριον Χριστοῦ αὕτη ἡ τράπεζα, καὶ θρόνος δόξης, καὶ κατοικητήριον Θεοῦ, καὶ μνῆμα καὶ τάφος Χριστοῦ καὶ ἀνάπαυσις».9
Γι΄αυτό και οι καταφρονητές των ιερών ναών απόλλυνται: «τῶν ἱερῶν οἴκων καταφρονηται, καὶ τῶν ἄλλων ἁγίων ἀπόλλυνται».10
Με τη χρήση του αγίου μύρου ο ναός τελειοποιείται: «τὸ μύρον δέ τελειοῖ ὡς ἐξ ἀπαρχῆς τῆς ἱερὰς τραπέζης καὶ ὅλον τὸν οἶκον».11
Δεν είναι ίδιος πλέον ο αέρας του ναού με των άλλων χώρων γιατί στο ναό ο αέρας αγιάζεται. Oι αισθήσεις μας όλες, η όσφρησή μας, και η αναπνοή μας καθαίρονται και αγιάζονται ομοίως:
«ἐκ τοῦ θυμιάματος τὴν ὄσφρησιν ἡμῶν καὶ πνοὴν καθαιρόμενοι…το οὖν θυμίαμα τὸν ἀέρα καθαγιάζει, καὶ τὴν ὄσφρησιν ἡμῶν καὶ ἀναπνοήν, ἐπεὶ καὶ μεταδοτικὸν τῆς εὐωδίας ἐστίν, ἀπὸ ἑνὸς τινος εἴδους πᾶσι πηγάζον τὴν ὀσμὴν διὰ τοῦ πυρός. Διὸ καὶ εἰκονίζει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον».12
Αυτά που αναφέραμε είναι πολύ λίγα από την πλούσια παρακαταθήκη που μας άφησε ο Άγιος για τόν ιερό ναό και τα τελούμενα εν αυτώ. Οι λόγοι του εξοστρακίζουν κάθε σύγχρονη φοβία, εμπνέουν και μας εισάγουν με θαυμασμό σε ένα χώρο που καιρό τώρα εισερχόμαστε αλλά αγνοούμε τι πραγματικά είναι. Είμαστε πάμπλουτοι και δεν εκτιμούμε αυτό που κατέχουμε. Ο Θεός να μας λυπηθεί και να επιστρέψουμε σ΄ Εκείνον. Αυτό εύχεται κι ο Άγιος στο τέλος ακόμα και για τους ασεβείς:
Ἀλλὰ καὶ τοὺς ἀσεβεῖς γένοιτο πρὸς Αὐτὸν τὸν Χριστὸν ἐπιστρέψαντας, ἀξιωθῆναι τῆς Αὑτοῦ δόξης. ὃς καὶ μόνος τρυφὴ καὶ ζωὴ καὶ ἀπόλαυσις, καὶ τὸ ὄντως ὂν καὶ τὸ εἶναι ἡμᾶς ἐστι, δι’ ὅν καὶ πάντα τὰ ὄντα γέγονε.


Ιωάννης Λίτινας