« ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ »

Το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, μας διδάσκει ότι ο αληθινός Χριστιανός είναι ολοκληρωτικά αφοσιωμένος στον Χριστό. Ο Χριστιανός έχει πάνω από όλα τα αισθητά πράγματα του κόσμου τον Χριστό και τη διδασκαλία Του. Στον Χριστιανό δεν χωράνε αβαρίες, συμβιβασμοί και υποχωρήσεις. Είναι σταθερός στην πίστη του και δεν ταλαντεύεται. Ο πλούσιος του σημερινού Ευαγγελίου πήγε στον Ιησού για να ρωτήσει, τι πρέπει να κάνει, για να κληρονομήσει την Βασιλεία του Θεού. Και ο Χριστός του απαντά, να τηρεί τις εντολές. Προκαλώντας ίσως τον Κύριο, ο πλούσιος ξαναρωτά, «ποίας;» (ΜΑΤΘ. 19, 18). Ο Χριστός του αναφέρει τις Μωσαϊκές εντολές «μη σκοτώσεις, μη μοιχεύσεις, μην κλέψεις, μην ψευδομαρτυρήσεις, τίμα τον πατέρα και τη μητέρα σου και αγάπα τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου» (ΜΑΤΘ. 19, 18-19). Όλα αυτά, απαντά ο πλούσιος, τα εφαρμόζω από τη νεότητά μου, μήπως όμως μου λείπει κάτι άλλο, για να είμαι τέλειος;
Πράγματι έλειπε η αληθινή πίστη για ένα πραγματικό ενάρετο βίο. Η καρδιά του ήταν μοιρασμένη ανάμεσα σε τυπικές εντολές και στην προσκόλληση σε επίγεια αγαθά και απολαύσεις. Ο Χριστός για να του δείξει, ότι ήταν επιφανειακά ηθικός άνθρωπος, του ζήτησε να πουλήσει τα υπάρχοντά του, να τα μοιράσει στους φτωχούς και να ακολουθήσει τον Κύριο. Πόσο δύσκολο είναι η θυσία για έναν τυπολατρικά θρησκευόμενο άνθρωπο, χωρίς γνήσια πνευματικότητα. Σε αυτή την κατάσταση, δυστυχώς, πέφτουμε πολλοί Χριστιανοί. Προσπαθούμε να τηρήσουμε τους τύπους και χάνουμε την ουσία των πραγμάτων. Ο πλούσιος του Ευαγγελίου πάνω από όλα ήθελε τα υλικά αγαθά και γι’ αυτό γύρισε την πλάτη και έφυγε. Αυτοί είναι οι θρησκευτικοί τύποι που θέλουν τη θρησκευτικότητα προς το θεαθήναι. Είναι εκείνοι οι τύποι ανθρώπων που θέλουν να ζουν διπλή ζωή.
Οι ανθρώπινοι αυτοί τύποι επαναλαμβάνονται σε κάθε εποχή. Ο Χριστιανισμός γι’ αυτούς τους ανθρώπους είναι καλός, όταν δεν συγκρούεται με τα συμφέροντά τους. Είναι φαινομενικά αξιοπρεπείς άνθρωποι, αλλά αν χρειασθεί να υποστούν θυσίες και αβαρίες στα συμφέροντά τους, στη θεσούλα τους, τότε αγριεύουν και φεύγουν. Είναι σύμφωνα με μία παραβολή του Κυρίου οι παραιτημένοι από κάθε υψηλή κλήση και από τη φωνή της συνείδησής τους. Αυτοί οι άνθρωποι είναι επιφανειακοί και ρηχοί. Δεν έχουν τίποτα το ουσιαστικό μέσα τους. Άγονται και φέρονται σύμφωνα με τις επιθυμίες τους, που πολλές φορές είναι αντίθετες από τη διδασκαλία του Ευαγγελίου του Χριστού. Μάλιστα έχουν φθάσει σε τέτοια πώρωση της συνείδησής τους, που δεν καταλαβαίνουν καν ότι αμαρτάνουν. Είναι άνθρωποι αξιοθρήνητοι! Χρειάζονται την προσευχή των αγωνιζομένων πιστών για να τους ελεήσει ο Θεός.
Ο Χριστός κήρυξε μία διδασκαλία, η οποία πρέπει να βιώνεται με απόλυτη πίστη και αφοσίωση. Ποτέ δεν ανέχθηκε συμβιβαστικούς τύπους, που στα κρυφά, χάρη ανόμων συμφερόντων, παραβιάζουν και τη συνείδησή τους και το πιστεύω τους. Το πνεύμα του Θεού λέει στην Αποκάλυψη: «Οίδά σου τα έργα, ότι ούτε ψυχρός ει ούτε ζεστός· όφελον ψυχρός ης ή ζεστός· ούτως ότι χλιαρός ει, και ούτε ζεστός ούτε ψυχρός, μέλλω σε εμέσαι εκ του στόματός μου» (ΑΠΟΚ. 3, 15-16). Δηλαδή, «ξέρω καλά τα έργα σου: δεν είσαι ούτε κρύος ούτε ζεστός. Μακάρι να ήσουν κρύος ή ζεστός! Επειδή δεν είσαι όμως ούτε κρύος ούτε ζεστός αλλά χλιαρός, γι’ αυτό θα σε ξεράσω από το στόμα μου» (ΑΠΟΚ. 3, 15-16). Αυτό το συμβιβαστικό πνεύμα συνετέλεσε στην πτώση των υψηλών ηθών της Αποστολικής εποχής. Και γι’ αυτό στις ημέρες ελάχιστες Εκκλησιαστικές προσωπικότητες ξεχωρίζουν για το ποιμαντικό τους έργο.
Έχουμε ρίξει όλοι μας, κληρικοί και λαϊκοί, πολύ νερό στο κρασί μας. Συμβιβαζόμαστε με το παραμικρό. Μας λένε να υποχωρήσουμε στα της πίστης μας με μικρές απειλές και αμέσως φοβόμαστε. Τι να πουν οι Χριστιανοί των πρώτων αιώνων αλλά και σύγχρονοι που έχασαν και την ίδια τη ζωή τους για την αγάπη του Χριστού; Αυτή η Εκκλησιαστική ατονία των ποιμένων, πάντα υπάρχουν και εξαιρέσεις, επεκτείνεται και στους πιστούς που χωρίς ιδανικά περιορίζονται σε τυπικά θρησκευτικά καθήκοντα. Όλοι αυτοί μένουν στα σκαλοπάτια της Χριστιανικής ζωής, χωρίς τη βούληση να ανέβουν ψηλότερα. Είναι οι άνθρωποι που δεν θέλουν να χάσουν το βόλεμά τους. Αυτοί πιστεύουν και πηγαίνουν στην Εκκλησία μέχρι του σημείου να μην απειληθούν τα συμφέροντά τους και η πολύτιμη ζωούλα τους. Είναι άνθρωποι θρησκευόμενοι, αλλά όχι άνθρωποι Αγιοπνευματικοί.
Αγαπητοί μου φίλοι, οι συμβιβασμοί μερικών μελών της Εκκλησίας κατά καιρούς τους έκαναν αδύναμους να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν μεγάλα και σοβαρά πανανθρώπινα προβλήματα. Οι σημερινοί Χριστιανοί κάτω από σεβάσμιους Πατέρες και ποιμένες ας αναζητήσουν, ενισχυμένοι από την πίστη προς το Ευαγγέλιο, τη δικαιοσύνη και με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος την επίλυση συγχρόνων προβλημάτων που καθιστούν τους ανθρώπους δούλους της χειρότερης πνευματικής και ψυχολογικής δουλείας. Ας αποδείξουμε, όχι μόνο με λόγια αλλά και με τα καλά μας έργα, ότι πιστεύουμε όντως στον Χριστό. Και τότε σίγουρα ο Κύριος θα μας χαρίζει την ευτυχία στον παρόντα κόσμο, που θα συνεχίζεται και στην αιωνιότητα. Κάτι που θα πρέπει να γίνει ο σκοπός της ζωής μας. Δεν είμαστε στυγνοί υπολογιστές, αλλά καρποφόροι εργάτες και οικοδόμοι του πνευματικού πολιτισμού.
Με αγάπη Χριστού,
π. Βασίλειος.

Η ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΗΝ ΜΑΝΑΣ ΜΟΥ

 

Θυμάμαι μικρός που με έπαιρνε η μάνα μου αγκαλιά, είχα την αίσθηση της εμπιστοσύνης. Αφηνόμουν στα χέρια της και δεν με ένοιαζε τίποτα. Δεν υπήρχε καν η σκέψη ότι θα με αφήσει να της πέσω κάτω. Επίσης θυμάμαι και τον πατέρα μου να με πετάει στον αέρα και εγώ να γελάω και να του λέω «πάλι μπαμπά, πάλι»!!! Δεν χωρούσε στο  μυαλό μου το παραμικρό ίχνος φόβου, δυσπιστίας, τρόμου. Εσύ πως μπορείς φίλε μου να πηγαίνεις στην εκκλησία με αισθήματα φόβου, απιστίας, δυσπιστίας και να φοράς αυτό το αποκρουστικό πανί που κρύβει το πρόσωπό σου και σε απομακρύνει από τον αδελφό; Πως μπορείς να πηγαίνεις στην αγκαλιά της μάνας σου και να φοβάσαι; Τι φοβάσαι; Την αρρώστια; Τον θάνατο του σώματος;

Και η ψυχή;; Τι θα γίνει με αυτή; Την ρώτησες; Ξέρεις ότι έχεις ψυχή; Τι θα σε ωφελήσει φίλε μου αν κερδίσεις την σωματική υγεία και χάσεις την ψυχή σου; Ξέρεις ότι πλασθήκαμε από τον Θεό σαν όντα κοινωνικά; Ξέρεις ότι για να ολοκληρωθείς σαν άνθρωπος πρέπει να ενωθείς με τον Θεό και με τον αδελφό σου; Πρέπει να έρθεις εις κοινωνία. Τι μου κάθεσαι μες στον ναό με το παλιόπανο στα μούτρα, με παγωμένο και φοβισμένο βλέμμα κρατώντας απόσταση από τον άλλον, μη σε κολλήσει αρρώστια, βρωμιά;;; Γιατί με κοιτάς έτσι εμένα που δεν φοράω μάσκα; Σου χαλάω το πλάνο; Εσύ βρε ευλογημένε ιερέα που έχεις αφιερωθεί στην διακονία, τι κάνεις; Απαγορεύεις στον πιστό να εισέλθει στον οίκο του πατρός του χωρίς μάσκα; Αυτός είναι ο ρόλος σου; Να μας μοιράζεις αντισηπτικά; Δεν έχεις αυτόν τον ρόλο πάτερ μου. Χριστό να μας μοιράσεις πρέπει, τίποτα άλλο. Κι εσύ σεβασμιότατε;; Τι λες; Γιατί δεν βγαίνεις μπροστά; Είσαι ή δεν είσαι ο βοσκός; Που μας αφήνεις σκορπισμένα και νηστικά και χωρίς οδηγό;; Έρχεται ο λύκος, κι εσύ βγαίνεις και μας λες ότι πρέπει να ακολουθήσουμε τον λύκο γιατί αλλάξανε τα πράγματα. Από πότε μωρέ, λύκος και ποιμένας πορεύονται μαζί;;

Κοίτα αδερφέ μου γύρω σου στους τοίχους της εκκλησίας. Δεν τους βλέπεις που σε κοιτούν; Δεν ντρέπεσαι που σε κοιτούν στα μάτια οι Άγιοι Μάρτυρες; Αυτοί ξεκινούσαν για να συμμετέχουν στην Θεία Λειτουργία και δεν ήξεραν αν θα επιστρέψουν σπίτι τους. Αν θα υπήρχε το κεφάλι τους στην θέση του μέχρι το τέλος της ημέρας. Είχαν μπροστά τους το σπαθί. Ενώ εσύ έχεις μπροστά σου το πρόστιμο των 150 €. Δεν σε προβληματίζει αυτό; Αυτοί είχαν μπροστά τους τον τροχό με τα μαχαίρια, τα καζάνια με την πίσσα, τους λάκκους με τα άγρια θηρία. Εσύ έχεις μπροστά σου μια γρίπη αμφιλεγόμενης θνησιμότητας και 150€ πρόστιμο. Έτσι είπαμε ρε φίλε; Εκεί φθάσαμε; Δεν είμαστε πολίτες μια άλλης Πόλης; Δεν είναι η ζωή αυτή η προετοιμασία για την Όντως Ζωή; Στείλε μας Κύριε ποιμένες αληθινούς…

Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με τον αμαρτωλό…

Ἄχριστη (καί ἄχρηστη) μασκοφορία

Ἐάν θέλεις νά ὑποστηρίξεις τή χρήση τῆς μάσκας μέσα στούς ναούς, μπορεῖς νά τό κάνεις ἐπιλέγοντας ἐπιχειρήματα ὡραιοφανῆ καί πνευματόσχημα.


Τό ἴδιο ἰσχύει γιά κάθε προεπιλεγμένη θεωρητική στάση καί ἐπιλογή. Γιά παράδειγμα, μπορεῖς νά ἐπικαλεστεῖς τήν ἀποβολή τῆς μάσκας τῆς ὑποκρισίας καί νά ἀποδεχτεῖς τήν ἰατρική συμβουλή περί τῆς μασκοφορίας στίς ἐκκλησίες.


Εἶναι δεδομένο πώς ὅ,τι ἐπιλέξεις, μπορεῖς νά τό τεκμηριώσεις μέ τίς ἀνάλογες κοπτορραφές, ἀκόμη καί μέσα ἀπό τὴν ἴδια τήν ἁγία Γραφή. Προαιώνιο κόλπο τῶν αἱρετικῶν...


Εἶναι σεβαστή, βέβαια, κάθε ἄποψη, ὡστόσο θά πρέπει νά τήν τεστάρουμε πάνω στήν κρησάρα τῆς ὀρθόδοξης παράδοσης, εἰδικά ὅταν πρόκειται γιά ἐκκλησιαστικό ζήτημα.


Γιά τόν γράφοντα, τά ὅρια μεταξύ γραφικότητας καί βλασφημίας εἶναι εὐκόλως προσπελάσιμα ἔνθεν κακεῖθεν...καί αὐτό φάνηκε στήν πρόσφατη φωτογραφία, στήν ὁποία ρουμάνος κληρικός μέ μάσκα κοινωνοῦσε τούς πιστούς!



Ἐάν καί σέ αὐτό χωράει ἡ πρόκριση τῶν «ἰατρικῶν συμβουλῶν», τότε δέν χρειάζεται νά διαβάσει κάποιος τή συνέχεια τοῦ παρόντος κειμένου.


Τό πρῶτο καί κυριότερο εἶναι πώς οὔτε ἰατρικῶς ἔχει γίνει ἀποδεκτή ἡ εὐρεῖα χρήση τῆς μάσκας. Τό ὅτι ὑπάρχει μιά ἐπιστημονική μονομέρεια στή χρήση καί ἀποδοχή συγκεκριμένων ἐπιστημονικῶν ἀπόψεων, αὐτό εἶναι ζήτημα ὄχι τῆς παρούσης διαπραγμάτευσης.


Ἐάν, ὅμως, ὑποθέσουμε ὅτι ὄντως εἶναι ἡ καλύτερη προστασία ἀπό τίς μεταδοτικές νόσους, τότε προκύπτει τό πρῶτο πρόβλημα - ἀναφερόμαστε πάντοτε στή θεολογική πλευρά τοῦ θέματος: ἀπό δῶ καί στό ἑξῆς θά εἰσερχόμαστε στούς ναούς μέ μάσκες, ἐπειδή εἶναι κλειστοί χῶροι;


Τό ζήτημα εἶναι καί πολιτικοκοινωνικό, ἀλλά εἴπαμε δέν θά τό πιάσουμε ἀπό κεῖ. Καί διογκώνεται μέ τήν ἁπλή σκέψη ὅτι πάντοτε θά ὑπάρχει κάτι μεταδοτικό γύρω μας, ὅπως ἡ κοινή γρίπη.


Ἐάν ἀποδεχτοῦμε τή μάσκα στήν ἐκκλησία μέ «θεολογικά» κριτήρια, τότε ἁπλά καταρρίπτουμε μιά χριστιανική παράδοση αἰώνων, κατά τήν ὁποία ἡ προσφυγή στή θεία βοήθεια εἶναι τό μεγαλύτερο φάρμακο ἐνάντια σέ κάθε πανδημία καί κάθε θεομηνία.


Αὐτό φυσικά δέν καταργεῖ τήν ἐπιστήμη καί τόν σεβασμό πρός τήν τελευταία. Ἁπλά ὁριοθετεῖ τίς περιοχές δράσης θρησκείας καί ἐπιστήμης, γιά τήν ἀποφυγή ἀνούσιων συγκρούσεων καί παρεξηγήσεων. Κάποτε, λοιπόν, βγάζαμε τά Λείψανα καί τά λιτανεύαμε μαζί μέ τίς ἱερές Εἰκόνες. Κάναμε Εὐχέλαια, Παρακλήσεις καί Λειτουργίες, ὥστε νά μᾶς ἐλεήσει ὁ Κύριος καί νά παύσει τά δεινά.


Τώρα, ὄχι μόνο δέν κάνουμε Λειτουργίες καί Λιτανεῖες - πρός ἀποφυγή τάχα συνωστισμοῦ - ἀλλά καί ἀπαγορεύουμε μέσῳ τῆς μάσκας τήν προσκύνησή των φορέων τῆς Χάριτος... Πόσο πλανιόνταν, φαίνεται, οἱ ἀρχαῖοι καί παλαιότεροι χριστιανοί καί πόσο ξεπεράσαμε ἐμεῖς οἱ σύγχρονοι αὐτές τίς «προλήψεις» - ὁ Θεός νά μᾶς ἐλεήσει...


Γιά νά μή θεωρητικολογούμε συνέχεια, ἄς δοῦμε πρακτικά, βῆμα βῆμα, τή βλασφημία πού διαπράττει ὁ μασκοφόρος χριστιανός καί ὅσοι τόν συμβουλεύουν σχετικά, ἔστω καί χωρίς νά τό συνειδητοποιοῦν. Εἰσέρχεται ὁ πιστός στόν Ναό. Φοράει τή μάσκα του ἤδη. Πῶς θά προσκυνήσει τίς εἰκόνες;


Μέ ἤ χωρίς τή μάσκα; Ἄν μέ αὐτήν, τότε καλύτερα νά μήν πλησιάσει καθόλου τις ἅγιες εἰκόνες. Ἡ ὑπόκλιση εἶναι κινέζικο ἤ γενικότερα ξενικό ἔθιμο. Ἐμεῖς κατασπαζόμαστε τίς ἱερές εἰκόνες, πιστεύοντας ἀκράδαντα στήν επιπολάζουσα σέ αὐτές Ἄκτιστη Θεία Χάρη.


Προχωρᾶμε παρακάτω ἀκολουθῶντας τόν μασκοφόρο ὀρθόδοξο προσκυνητή. Στέκεται μέ τή μάσκα του σέ κάποια ἀπόσταση ἀπό τούς γύρω του, ὁπότε δέν χαιρετάει τούς ἀδελφούς του, παρά μόνο δια νεύματος ἤ ὑποκλίσεως. Ἡ κοινωνία τῶν προσώπων, δομικό στοιχεῖο τῆς λατρείας μας, ἀρχίζει ἤδη νά ἀποδομεῖται μέσα στήν περιχαράκωση μιᾶς καθαρά ἀτομιστικῆς εὐσέβειας.


Ὁ φόβος τῆς ἀσθένειας καί τοῦ θανάτου ἐπικρατεῖ ἐπί τῆς παρούσης Χάριτος στόν ναό καί στή θεία λατρεία. Ἡ νίκη τοῦ Χριστοῦ ἐπί τοῦ θανάτου φαντάζει παραμύθι, ἐν τοῖς πράγμασι τοὐλάχιστον... Ἡ αυτοαπομονωτική προστασία τοῦ ἐγώ καταργεῖ κάθε πίστη καί ἐλπίδα στόν Θεάνθρωπο καί παραμερίζει ἀπαξιωτικά τόν παραπλησίως συμπροσευχόμενο συνάνθρωπο.


Ἤδη ἡ Ἐκκλησία μετατρέπεται σέ ἕναν ἁπλό οἶκο προσευχῆς (= Προτεσταντισμός), μακριά ἀπό κάθε μυστηριακή διάσταση, ὅπως ἔχουμε στήν Ὀρθοδοξία μας. Καί ἡ ἑπόμενη κίνηση, εὐλόγως, προκύπτει ἀπό τά πράγματα: τό κλείσιμο τῶν ναῶν ὡς περιττῶν καί ἐπικίνδυνων, ἐφόσον ἡ προσευχή μπορεῖ νά τελεσθεῖ ἀτομικά καί ἄρα πιό ἀκίνδυνα...


Φτάνουμε στήν κορύφωση. Ὁ Χριστός δια τοῦ ἱερέως μᾶς καλεῖ νά κοινωνήσουμε. Ἡ πιό τίμια καί λογική στάση, μέ βάση τοὐλάχιστον τά προηγηθέντα, θά ἦταν νά μήν πλησιάσει ὁ μασκοφόρος στήν κεντρική «ἑστία μικροβίων», πού εἶναι τό κοινό Ποτήριο, ἡ κοινή Λαβίδα, τό κοινό μάκτρο.


Ἐφόσον ἤδη ὁ πιστός αὐτός «προστατεύθηκε» μέ τή μάσκα ἀπό κάθε πιθανό προηγούμενο κίνδυνο - ἤδη προαναφερθέντων - θά ἦταν τοὐλάχιστον ανακόλουθος εἰς ἑαυτόν, νά μήν πῶ σχιζοφρενής, ἐάν προσέλθει στή θεία Μετάληψη.


Στήν περίπτωση, βέβαια, πού πάει νά κοινωνήσει μέ ἰσχυρή πίστη στά Ἄχραντα Μυστήρια, δηλαδή στήν Ἄκτιστη Χάρη πού ἀπορρέει ἐξ αὐτῶν, τότε εἶναι νά ἀπορεῖ κανείς γιά ποιόν λόγο δέν ἐμπιστεύεται ἤδη ἀπό τήν εἴσοδο στόν Ναό αὐτήν τήν ἴδια Χάρη πού εἶναι παροῦσα στά λείψανα, στίς εἰκόνες κλπ. Ἐδῶ πιά ἡ σχιζοείδεια εἶναι πιό ὁρατή...


Οἱ θιασῶτες τῆς ὑπέρ τῆς μασκαράτας θεωρίας ἐντός τῶν ναῶν θά ἐπικαλεστοῦν ὡσεί ἔσχατον ἐπιχείρημα τόν σεβασμό στήν ἐπιστήμη μέ διάκριση καί τήν ἀποφυγή τῶν ζηλωτικῶν - των ἡμετέρων, ὑποτίθεται, δηλαδή - ἀκροτήτων. Ὅμως, ὡς προαπεδείχθη, ἑκόντες ἄκοντες οἱ μασκοφόροι ὁδηγοῦνται σέ βλάσφημες κινήσεις. Συνεχίζουμε τή συνοδοιπορία μέ τόν μασκοφόρο ἀδελφό: ἀφοῦ κοινωνήσει, τότε θά πρέπει νά ξαναφορέσει τή μάσκα του ἤ μήπως ὄχι;


Ἐάν ναί, τότε εἶναι σάν νά παραδέχεται ὅτι ὁ άρτι εἰσαχθείς ἐντός τοῦ Χριστός εἶναι, ἄν ὄχι ἑστία μόλυνσης, σίγουρα πάντως ἀνενεργός καί ἀδύναμος νά προστατέψει τά παιδιά του ἀπό ἕνα μικρόβιο! Καλύτερα, λοιπόν, κατά τή γνώμη μου, αὐτός ὁ χριστιανός νά μήν πάει νά κοινωνήσει καθόλου, ἕως ὅτου τοποθετηθεῖ ὀρθόδοξα καί μέ πίστη ἔναντι τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Προτιμότερο ἴσως νά μήν ἐκκλησιασθεῖ καθόλου...


Ἡ Λειτουργία τελείωσε. Βγαίνουμε σιγὰ σιγά ἀπό τόν ναό. Νά πάει ὁ μασκοφόρος ἀδερφός μας νά πάρει ἀντίδωρο καί νά φιλήσει τό χέρι τοῦ ἱερουργοῦντος; Ἅ πα πα πα... Μέ τίποτε! Καταστρέφει ὅ,τι ἔχτισε μέχρι στιγμῆς. Τοὐναντίον, πρέπει νά φύγει τρέχοντας, χωρίς νά ἀσπαστεῖ εἰκόνες καί νά χαιρετήσει κανέναν ἐν Χριστῷ ἀδελφό, ἐκτός μόνο δι' ἀγκώνων.


Μέ λίγα λόγια, οὐσιαστικά θά ἀπέλθει ἀκοινώνητος... Στήν ἐπιστροφή στό σπίτι του θά κατανοήσει, ἐφόσον εἶναι ἐχέφρων καί σκεπτόμενος, ὅτι δέν ὑφίσταται σοβαρός λόγος νά ξαναπάει σύντομα στήν Ἐκκλησία, ἐκτός ἄν ἔρθει κάποια τεράστια ἑορτή τύπου Χριστουγέννων καί Πάσχα ἤ ἐφόσον δώσει τό πράσινο φῶς ἕνας Τσιόδρας καί ἕνας Χαρδαλιάς...


Τό πρόβλημα, θά ἀπαντήσουμε στούς πνευστιώντας θιασῶτες της (ἄν)ίερης μασκοφορίας, δέν εἶναι ἡ ἰατρική σύσταση, ἀλλά ἡ πίστη μας στήν ἄκτιστη Χάρη τοῦ Θεοῦ, στήν ὁποία «κολυμπᾶμε» κυριολεκτικά μέσα στούς ναούς καί στά ἐν αὐτοῖς τελούμενα. Ἔχει ἀκούσει ὁ γράφων ἕνα κάρο ἠλίθια καί ἄσχετα ἐπιχειρήματα, π.χ. ὅτι μέσα στόν ναό μποροῦμε νά γλιστρήσουμε, ὅτι βίασαν οἱ Τοῦρκοι τίς χριστιανές μέσα στήν Αγια Σοφιά κατά τήν Ἅλωση.


Ὁπότε ὁ Θεός δέν μᾶς προστατεύει πάντοτε ἐντός τοῦ ναοῦ! Ὡραία συλλογιστική! Κανείς δέν μίλησε γιά μαγική ἀντίληψη περί τῶν Μυστηρίων καί τῆς ἐνέργειας τοῦ Θεοῦ χωρίς προϋποθέσεις. Ἐκεῖνο πού δέν ἔχουν καταλάβει οἱ κύριοι αὐτοί, ὡστόσο, εἶναι πώς ἀπιστοῦν κατά βάθος στή Θεία Χάρη, στήν Ἄκτιστη Ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ.


Καί αὐτό, φυσικά, δέν εἶναι κάτι ἄλλο παρά Εἰκονομαχία καί Βαρλααμισμός... Φυσικά καί δέν θά εκπειράσουμε τόν Κύριο πουθενά, οὔτε μέσα στόν οἶκο του. Ὅμως καί σέ καμιά περίπτωση δέν θά ὑποστηρίξω θεολογικά τή δική μου ὑποχονδρία - μικροβιοφοβία καί τόν ἀτομικισμό μου (τόν απάλευτο φόβο γιά τόν θάνατο) σέ βάρος τῆς Ὀρθόδοξης λατρείας, πίστης καί παράδοσης.


Ὁ ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος θεωροῦσε βλασφημία τήν ἀπιστία τῶν συγχρόνων του στή μέθεξη τῆς Θείας Χάρης καί στήν ὅραση τοῦ Θεοῦ. Πολύ φοβᾶμαι ὅτι τό ἴδιο, ἀλλά σέ πολύ μεγαλύτερο βαθμό, βιώνουμε καί τώρα - «λογικό», πέρασαν καί χίλια χρόνια ἀπό τότε - καί τοῦτο εἶναι, κατά τή γνώμη μου, ἡ βαθύτερη ρίζα τῶν σχετικῶν προβλημάτων.


Στήν οὐσία, δηλαδή, δέν εἴμαστε Ὀρθόδοξοι. Ἔχουμε πλήρως ἐκδυτικισθεῖ καί γιά μας ἡ Ἐκκλησία ἔχει μετατραπεῖ σέ ἐργαλεῖο ἱκανοποίησης τῶν θρησκευτικῶν μας ἀναγκῶν, μέχρι βέβαια τό σημεῖο στὸ ὁποῖο δέν ξεβολευόμαστε ἐν γένει. Καί αὐτή ἡ νόσος τῆς ἀπιστίας-βλασφημίας ἔχει μεταδοθεῖ καί στούς ἱερωμένους.


Δέν ἐξηγεῖται ἄλλως ἡ τόσο καρδιακή συμπόρευση ἐνίων μέ τίς αθεολόγητες καί αντορθόδοξες κρατικές διαταγές τῶν ἡμερῶν μας.


Τό παρήγορο εἶναι ὅτι, ἐξαιρουμένων τῶν μεγάλων ναῶν τῶν ἀστικῶν κέντρων, στίς ὁποῖες ἡ διοίκηση εἶναι πιότερο συμπορευομένη μέ τήν κρατική, ὁ λαός ἔχει ἀγνοήσει ἐπιδεικτικά τή μάσκα καί εἰσέρχεται ἄφοβα στούς ναούς, προκειμένου νά λατρεύσει τόν Θεό καί νά κοινωνήσει.


Ὁ ἱερέας καί ὁ ἐπίσκοπος εἶναι πρώτιστα λειτουργοί τοῦ Ὑψίστου καί ὄχι κρατικοί ὑπάλληλοι. Φαίνεται τό ξεχνᾶνε συνήθως καί προκρίνουν τόν διοικητικό τους ρόλο. Εἶναι γεγονός, βέβαια, ὅτι τό θέμα πού προέκυψε μᾶς ξάφνιασε ὅλους.


Ἔτσι χωράει καί πολλή οἰκονομία. Ὄχι ὅμως καί βλάσφημη ἐσωτερική καί ἐξωτερική συστράτευση μέ τούς ἄθεους κυβερνῶντες, ἐντός καί ἐκτός Ἑλλάδας. Στήν περίπτωση αὐτή, ἀντί ἀνόητων καί αθεολόγητων ποιμαντικῶν πρακτικῶν καί συστάσεων, κρείττον ἡ σιωπή.


Γιά νά μήν καταστήσουμε τή μασκαράτα ἐντός τῶν ναῶν παντελῶς ἄχρηστη (βοοῦν ἤδη οἱ ἐπιστήμονες), ἐξάπαντος δέ καί άχριστη, ὅπως βροντοφωνάζει μιά ὀρθόδοξη παράδοση χιλιετιῶν...

τοῦ Κ. Νούση, φιλολόγου-θεολόγου

Ἡ νεορθοδοξία ἀνατρέπει τὴν Ὀρθοδοξία

Πατήρ Θεόκλητος Διονυσάτης.
Ἡ νεορθοδοξία ἀνατρέπει τὴν Ὀρθοδοξία

Τί εἶναι κατὰ βάθος ἡ διδασκαλία τῶν νεορθοδόξων; Εἶναι ἕνα θεωρητικὸ σύστημα ποὺ συγκροτεῖται ἀπό στοιχεῖα παρέχοντα συνεχή καὶ ἀδιάπτωτη εὐδαιμονία, χαρά, εὐφορία, αἰσιοδοξία, ἐρωτικὲς ἀπολαύσεις, ὑποσχόμενο τὴν τελείωση τῶν βιούντων κατὰ τὰ πρότυπα τῶν νεορθοδόξων μὲ κατάληξη τὸν θεῖον ἔρωτα καὶ τὴν θέωση. Δηλαδὴ πρόκειται γιὰ ἕνα τρόπο ζωῆς, μέσα στὴν Ἐκκλησία, ποὺ συνίσταται ἀπό, κατ’ ἐπιλογήν, δογματικὲς καὶ πνευματικὲς θέσεις, ὑφιστάμενες ἀπαραιτήτως, προκρούστιες ἐπεξεργασίες καὶ ὑποτασσσόμενες σὲ ἀναπλαστικὲς μεθοδεύσεις, γιὰ νὰ ὑπηρετήσουν προσχηματισμένα μοντέλα στὴ θεωρία καὶ τὴν πράξη. Προσφέρουν ἔτσι μία dolce vita, ἀλλὰ προπαντός, ὀρθόδοξη ἀφοῦ δὲν στερεῖται ὀρθοδόξων στοιχείων! Καὶ ἀκριβῶς γι’ αὐτὸ καὶ ἀπατηλή.


Ποιὸς δὲν θέλει τὴν εὐτυχία του, τὴ χαρά του καὶ τὴν αἰώνια σωτηρία του; Ἔτσι λοιπὸν ἡ ἀνθολογημένη αὐτὴ διαδαχὴ ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία γίνεται ἀποδεκτὴ εὐχαρίστως, σὰν κάτι ἀντι-στασιακό, ἀντι-παλιολιθικό, ἀντι-συντηρητικό, σὰν “μιὰ ἄλλη γλώσσα, μιὰ ἄλλη θεώρηση αὐτοῦ τοῦ χώρου”. Ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ δὲν θὰ αἴρεται πλέον, γιατί δὲν….


χρειάζεται, ἡ νέκρωση τῆς σάρκας καὶ τῶν παθῶν εἶναι περιττή, ἀφοῦ τὴν ἑτοιμάζουμε γιὰ ἐρωτικὲς ἀπολαύσεις, τηρουμένου βέβαια, τοῦ ὄρου ὅτι “προσφέρεται γιὰ τὴν εὐτυχία τοῦ ἄλλου”.

Λόγος περὶ ἐντολῶν δὲν γίνεται, γιὰ νηστεῖες καὶ γενικῶς ἄσκηση γιὰ “στενὴ καὶ τεθλιμμένη” καὶ γιὰ πολέμους μὲ τὸν σατανᾶ καὶ τὰ πάθη, τελεία σιωπή. Ἡ Πατερικὴ Γραμματεία εἶναι καλή, ἀλλὰ ἀνθολογουμένη καὶ καταλλήλως ἑρμηνευομένη, γιὰ νὰ προβάλλει τὴν χαρούμενη Ὀρθοδοξία. Τὰ ἀριστουργήματα τῆς ὀσιακῆς ἐμπειρίας καὶ τῶν θεολογικῶν ἐλλάμψεων ποὺ ἔχουν ἐνσωματωθεῖ στὰ λειτουργικὰ βιβλία τῆς Παρακλητικῆς, τοῦ Τριωδίου, στὰ Μηναῖα, στὸ Θεοτοκάριον, στὸ Πεντηκοστάριον, εἶναι ἀποδεκτά, χωρὶς ὅμως τοὺς θρήνους τῆς μετανοία, χωρὶς τὴν αἴσθηση τῆς ἁμαρτωλότητος, τῆς ἐνοχῆς, τῆς εὐθύνης, τῶν χρεῶν ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες, ἀφοῦ ὁ Θεὸς εἶναι ἄπειρο πέλαγος ἀγαθότητος καὶ βλέπει τὶς ἀνθρώπινες ἀθλιότητες μὲ κατανόηση ὡς ἀστοχίες, ἀτευξίες.

Λόγος περὶ θείας δικαιοσύνης καὶ ἀνταποδόσεως, δὲν ἔχει θέση στὴ νεορθοδοξία, Ἐπίσης ὁ τὸσο εὔσπλαγχνος καὶ φιλάνθρωπος Κύριος, ἀδύνατον νὰ κολάσει, ἀφοῦ κάτι σχετικὸ τάχα λέγει καὶ ὁ Ἰσαὰκ ὁ Σύρος, Ὁ φόβος ἔχει ἐκτοπισθεῖ ἀπὸ τὴν ἀγάπη καὶ τὸ “τρέμω τὴν φοβερὰν ἡμέραν τῆς κρίσεως”, εἶναι ἄγνωστη γλώσσα, ἀφοῦ θὰ μᾶς δικαιώσει ὁ Κύριος σὰν τὸν Μαρμελάδωφ, μόνο καὶ μόνο γιατί θεωροῦσε τὸν εὐαυτό του ὡς χοῖρο.

Οταν εκραγεί ο πανικός... (ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ)

Oταν μια κοινωνία ζει με εντυπώσεις, όχι με πληροφόρηση, οι συνέπειες δεν είναι βλαβερές, δυσφορικές, ψιλοτυραννικές, είναι κυριολεκτικά ανθρωποφαγικές. Οι εντυπώσεις υποκαθιστούν και ακυρώνουν τις λειτουργίες της σκέψης, της κρίσης, του εμπειρικού ελέγχου, αλλοτριώνουν τον νοήμονα άνθρωπο σε μικρονοϊκό, άκρως βουλιμικό καταπότη. Ευκολότατα (και δολιότατα) οι εντυπώσεις κατασκευάζονται, προκειμένου να υπηρετηθούν ορέξεις, συμφέροντα, ναρκισσισμοί. Συνιστά η κατασκευή τους έντεχνη παραπληροφόρηση, α-νόητες «πεποιθήσεις», τυφλές «βεβαιότητες», σκληρυμένες εμμονές.


Για χάρη των εντυπώσεων η συλλογικότητα χάνει την επαφή με την πραγματικότητα, γίνεται άθυρμα των επαγγελματιών κατασκευής ψευδαισθήσεων. Το εμπόριο, η πολιτική, οι δοσοληψίες, το Δίκαιο, οι θεσμοί, η θρησκευτικότητα υποτάσσονται στα επινοήματα και στις πρακτικές του εντυπωσιασμού. Την εξουσία σήμερα (πολιτική, οικονομική, ιδεολογική) τη μονοπωλούν οι ιδιοκτήτες «μέσων πληροφόρησης»: τους εξαγοράζει οποιαδήποτε κυβέρνηση (με 8 εκατομμύρια ευρώ, λ.χ., για επικαιρική ενημέρωση αυτοπροστασίας του πληθυσμού από τον «κορωνοϊό»)! Και οι ιδιοκτήτες ΜΜΕ με τη σειρά τους αγοράζουν εξαθλιωμένη από την ανεργία νεολαία, ανατριχιαστικά αγράμματη, άγλωσση (άρα και άσκεφτη) που εναλλάσσει, αναγκασμένη από το φάσμα της πείνας, το «ντελίβερι» με τη δημοσιογραφία.

Από το νηπιαγωγείο και ώς το τέλος της ζωής μας, το τι «πρέπει» να πληροφορηθούμε και να εμπεδώσουμε, το αποφασίζουν κάποιοι μανιακοί της εξουσίας δικηγορίσκοι ή με όποιο άλλο συμβατικό πτυχίο λανσάρονται για πρόκληση εντυπώσεων και μόνο, φανερά απαίδευτοι, προκλητικά αμοραλιστές, αδιάντροπα μηδενιστές. Ομως επιδέξιοι στο να προκαλούν εντυπώσεις. Να εξαγγέλλουν διθυραμβικά «Ριζικές αλλαγές στα ΑΕΙ», «νέο τοπίο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση», «εισαγωγή νέων επιστημονικών πεδίων» – και ούτε λέξη για τον παγιωμένο αναχρονισμό «παραδόσεις-εξετάσεις», τα μηχανεύματα της κυρίαρχης αντιγραφής, τα κραυγαλέα σκάνδαλα αναξιοκρατίας στις καθηγητικές εκλογές.

Μια κοινωνία που ζει σαν μονόδρομο την παγίδευση στις εντυπώσεις, με έντεχνα κατασκευασμένη την «πληροφόρηση», χάνει «ανεπαισθήτως» την επαφή με την πραγματικότητα, τη συνείδηση-επίγνωση τι είναι πραγματικό και τι πλαστό και ψεύτικο. Διαβάζει δημόσιους κομπασμούς περιώνυμων διαχειριστών δοτής εξουσίας για τον εύδιο ομόφυλο γάμο τους – και λογαριάζει φυσικό το αφύσικο ονομάζοντάς το: «δικαίωμα». Απονέμει σωρηδόν βραβεία σε δήθεν ποιητές και τάχα λογοτέχνες, τους καταξιώνει στις «πανελλήνιες» εξετάσεις των εφήβων σαν πρότυπα σκέψης και έκφρασης, αλλ’ όταν ξεμπροστιάζονται οι «επιφανείς» ως λογοκλόποι παραχαράκτες, δεν παραιτείται κανένας, δεν λογοδοτεί κανένας δημόσιος λειτουργός.

Αλλο παράδειγμα («εικονικό» αυτό, κάθε συσχετισμός με υπαρκτά πρόσωπα και ενεργήματα αποκλείεται): Δήμαρχος μεγαλούπολης «πεζοδρομεί» αιφνίδια τις κεντρικές κυκλοφοριακές αρτηρίες της πόλης «του». Χωρίς δημοψήφισμα (γιατί να έχει γνώμη η πλεμπάγια;), αλλά και χωρίς στοιχειώδη προετοιμασία εναλλακτικών μέτρων προστασίας του κοινωνικού αγαθού της συγκοινωνίας. Τα ΜΜΕ θριαμβολογούν (συντεταγμένα) για την «επιτυχία» του δημάρχου, ενώ η ζωή εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών γίνεται κόλαση. Ούτε που ξεμύτισε το ερώτημα ή ο καγχασμός για την επονομασία της τερατωδίας «μεγάλος περίπατος»: Ποιος δημότης, με σώας τας φρένας, θα επιλέξει για την αναψυχή του σαν «περίπατο» έναν μπογιατισμένο διάδρομο κεντρικής λεωφόρου, δίπλα σε εκατοντάδες φρακαρισμένα οχήματα, με κόλαση εξατμίσεων;

Είπαμε: οι εντυπώσεις υποκαθιστούν στεγανά την πραγματικότητα της ζωής μας. Είναι το πιο δυσδιάκριτο εφεύρημα επιβολής κάθε ολοκληρωτισμού. Ωχριούν οι πανηγυρισμοί και οι αυτοδιαφημιστικές επιδείξεις μικρονοϊκών στρατιωτικών δικτατόρων, σε σχέση με τους κρετινικούς κομπασμούς των χρυσοπληρωμένων ΜΜΕ που εξυμνούν τον «μεγάλο περίπατο» της τριτοκοσμικής ξιπασιάς. Από τότε που έγινε δεκτή και η Ελλάδα στην Ε.Ε., και ξεριζώθηκαν αναρίθμητα λιόδεντρα ή τεμαχίστηκαν εκατοντάδες υπέροχα ψαροκάικα για να «συντονιστούμε» με τον κεντρικό σχεδιασμό παραγωγικής πολιτικής των Βρυξελλών, από τότε οι ρεαλιστές διέβλεπαν ευκρινέστατα: «Σε είκοσι χρόνια οι Ελληνες θα ζουν μόνο από τον τουρισμό, Ελληνας θα σημαίνει γκαρσόνι: αυτόν που νοικιάζει και το κρεβάτι του, εκδίδει και τη γυναίκα του»!

Χρειάστηκαν τα διπλάσια χρόνια για να πεισθούμε οι μωροί και τυφλοί Ευρωμανιακοί ότι εκείνη η πρόβλεψη ήταν ένας στημένος σχεδιασμός. Σε χρόνο ρεκόρ έκλεισαν ή πουλήθηκαν σε ξένους όλες (και ήταν πολλές) οι βιομηχανίες και βιοτεχνίες της χώρας, όλα τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, το οδικό δίκτυο, τα τρένα – βάλαμε ενέχυρο για 99 χρόνια και όλα τα «τιμαλφή» της χώρας. Κρατήσαμε μια κωμική καύχηση για το απώτατο παρελθόν μας, εντελώς απρόσιτο στη δική μας καλλιέργεια και κωμικά περιθωριοποιημένο στα σχολειά μας.

Οταν εκραγεί ο πανικός, θα είναι πολύ αργά για οτιδήποτε.

Από τη διδασκαλία του Αγίου Συμεών Θεσσαλονίκης για τους ιερούς ναούς.

Για τους ορθοδόξους πιστούς η ιερότητα των ναών είναι δεδομένη. Ο ιερός ναός δεν είναι ένας κοινός χώρος, δεν έχει καμμία ομοιότητα με οποιοδήποτε άλλο κτίριο, και ο νεότερος εξ΄αυτών είναι ασυγκρίτως ανωτέρας αξίας και σπουδαιότητος ακόμα και από το σημαντικότερο προχριστιανικό αρχαιολογικό μνημείο του κόσμου.Σύγχρονη αμφισβήτηση εγείρεται κατά των ιερών ναών, εξισώνοντάς τους με οποιοδήποτε άλλο χώρο, ή κτίριο. Ο σκοτισμένος άνθρωπος, εγκλωβισμένος στην ολιγοπιστία -ή μάλλον απιστία του- αδυνατεί να παραδεχθεί ότι «ὅπου Θεός βούλεται νικᾶται φύσεως τάξις», πράγμα που ιδιαιτέρως συμβαίνει μέσα στον κατ΄εξοχήν χώρο παρουσίας του Θεού, τους ιερούς ναούς. Εμπιστεύεται, δυστυχώς, περισσότερο αυτό που του συστήνει η πεπερασμένη επιστήμη -με τους διαφωνούντας εκατέρωθεν «ειδικούς»- παρά αυτό που η πίστη υπαγορεύει και αποδεικνύει με τη δισχιλιόχρονη πείρα.

Τι θα έλεγαν οι σύγχρονοι επιδημιολόγοι στους δέκα λεπρούς που θεράπευσε ο Χριστός μας και έστειλε στους ιερείς να τους δουν από κοντά; Θα πλησίαζαν τους πρώην λεπρούς; Θα εμπιστεύονταν την επιστήμη τους που αρνείται το θαύμα ή τον Χριστό που τους θεράπευσε; Και όταν τελικά θα διαπίστωναν το θαύμα, θα το ομολογούσαν άραγε ή θα το έκρυπταν; Πιθανότατα το δεύτερο, καθώς δύο μήνες μετά το άνοιγμα των εκκλησιών, με τους κατά χιλιάδες προσερχομένους στον εκκλησιασμό και στο Μυστήρια της Θείας Ευχαριστίας, κοινωνώντας από την ίδια λαβίδα, η καμπύλη του ιού δε μεταβλήθηκε ούτε λίγο προς το χειρότερο και οι επιστήμονες το έκρυψαν επιμελώς.

Ας έλθουμε όμως επί το προκείμενον. Τι μας διδάσκουν λοιπόν οι Άγιοι; Καταφεύγουμε στη διδασκαλία ενός εξ΄αυτών, του Αγίου Συμεών αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης. Στους λόγους του είναι διάχυτη η ευλάβεια και το δέος απέναντι στο χριστιανικό ναό. Ιδιαιτέρως η διδασκαλία του «περὶ τοῦ ἁγίου ναοῦ καὶ τῆς τούτου καθιερώσεως»1 προκαλεί θαυμασμό καθώς ερμηνεύει τα τελούμενα. Πόσο ευλογημένοι είμαστε οι ορθόδοξοι, τι χάριτες μας έχουν δοθεί και εμείς αγνοούμε!
Θέλει να εμπνεύσει, να μεταδώσει ο Άγιος στους ακροατές αυτό το ιερό δέος, την μυστηριακή συναίσθηση του υπέρλογου που αντιπροσωπεύει ο ιερός ναός και την ευλάβεια. Αντιμετωπίζοντας τους «ασεβείς», «εναγείς», «μιαρούς» και «αλιτήριους» -όπως αποκαλεί αιρετικούς οι οποίοι δεν σέβονταν, συν τοις άλλοις, και τους ναούς, φέρνει ως υπόδειγμα τον Χριστό που εξεδίωξε με το φραγγέλιο τους θεοκάπηλους από τον παλαιό ναό του Σολομώντος, που ο Ίδιος ονόμασε «Οίκον προσευχής» και «Οίκον του Πατρός Του», για να μας διδάξει το σεβασμό και την ευλάβεια σ΄αυτόν:
«τὸ σέβεσθαι δέ τοὺς θείους ναούς, ἀπὸ τοῦ ἱεροῦ ἐκείνου τοῦ παλαιοῦ τοῦτο ἀποδείξαντος, ἔνθα τοὺς θεοκαπήλους ἐκείνους ἐξεδίωξε φραγγελίῳ, καὶ προσευχῆς οἶκον, καὶ Πατρὸς αὑτοῦ οἶκον τοῦτον ἐκάλεσε. Καὶ οὑκ ἤφιε, φησίν, ἵνα τις σκεῦος διὰ τοῦ ἱεροῦ εἰσενέγκῃ, τὴν πρὸς τοὺς θείους ναοὺς ὀφειλομένην διδάσκων εὐλάβειαν».
Και αυτά, λέγει, «νομικοῦ καὶ σκιώδους ὄντος ἐκείνου τοῦ ναοῦ. Νῦν δέ μεῖζον τοῦ ἱεροῦ ἔστιν ὧδε, ὁ Σωτὴρ περὶ τῶν αὑτοῦ φησι».3

Τα θαύματα που βίωναν οι χριστιανοί στους ναούς, από την ενοικούσα Χάρη της Αγίας Τριάδος είναι τόσα πολλά, ώστε μαζί με αυτά των αγίων εικόνων και του αγιασμού, να τα επικαλείται ως φυσικά δεδομένα στην εναντίον των δυσσεβών επιχειρηματολογία του. «Ποιος ενεργεί τα θαύματα μέσω των αγίων εικόνων και των ιερών ναών; Όχι η Αγία Τριάδα;» :
«τὰ θεία ἐνεργήματα τὰ διὰ τῶν ἁγίων εἰκόνων καὶ ἱερῶν ναῶν, καὶ ἡγιασμένων ὑδατῶν πόθεν;».4
Ενεργούνται θείες δυνάμεις, λέγει, μέσα στο ναό, χορηγούνται ιάματα ακόμα και από τα άψυχα αντικείμενα του και την ύλη, προς αγιασμό μας:
«Θεῖαι γὰρ δυνάμεις ἐνεργοῦνται ἐν τοῖς ναοῖς, καὶ ἀγγέλων ἐμφάνειαι καὶ ἁγίων. καὶ σημεῖα τελεῖται. καὶ τὰ αἰτήματα δίδοται. καὶ ἰάματα χορηγεῖται καὶ τὰ ἐν αὑτοῖς δε τοῖς ναοῖς ἄψυχα, ὕδατα τε καὶ λίθοι καὶ κίονες καὶ πέπλα καὶ σιδήρια ἐνεργεῖ. οὐκ αφ΄ ἑαυτῶν, πῶς γάρ; ἄψυχα καὶ κτίσματα Θεοῦ ὄντα, καὶ μηδὲν ἀφ΄εαυτῶν ἔχοντα; ὅμως ταῦτα ἐνεργεῖ τῆ τοῦ Θεοῦ χάριτι ἐν τούτοις ἐπικληθείσῃ, καὶ τοῦ θείου ἐν τούτοις ἐπονοματισθέντος ὀνόματος, ἰν΄
ἁγιασθῶμεν ἡμεῖς».5
Ο Χριστός αγιάζει τα ύδατα, τα νεκρωθέντα σώματα των δούλων Του και τους ναούς. Και εκεί που γίνεται επίκληση του ονόματός Του, ή της Μητρός Του, ή των Αγίων Του, γίνονται πολλά θαύματα. Δεν έχουν τα κτίσματα από μόνα τους την δύναμη αυτή, αλλά η θεία επίκλησις και η διαμένουσα σε αυτά Χάρις του Αγίου Πνεύματος:
«καὶ τοὺς ἀψύχους δε ναοὺς αὐτοῦ ἁγιάζει. Καὶ ἐν τόποις ἱεροῖς, ἔνθα Χριστοῦ ἢ τῆς αὐτοῦ μητρός, ἢ τῶν ἁγίων αὐτοῦ ἐπίκλησις, πλεῖστα σημεῖα τελεῖται. Καὶ οὐ τὰ ξύλα καὶ οἱ λίθοι ἢ αἱ πηγαὶ τὴν δύναμιν κέκτηνται, καὶ ταῦτα γὰρ κτίσματα Θεοῦ, αλλ΄ ἡ θεία ἐπίκλησις καὶ ἡ τοῦ Πνεύματος χάρις αὑτοῖς ἐνοικήσασα».6
Ερμηνεύοντας τα τελούμενα προς καθιέρωση του ναού, στο σημείο όπου προ του καθαγιασμού κλείνουν οι πύλες του ναού και μόνο οι ιερείς μετά του αρχιερέως βρίσκονται εντός, επισημαίνει πως ο χώρος αυτός αλλάζει. Δεν είναι πλέον γήινος μόνο. Γίνεται Ουρανός. «Οὐρανὸς γὰρ γίνεται ἤδη, καὶ Πνεύματος ἁγίου ἐπιφοιτᾷ δύναμις».7
Αφού καθιερωθεί και το έδαφος του ναού, είναι πλέον τίμιο και άγιο, γι αυτό και πολλοί θεοφιλείς πιστοί το φιλούσαν ως έδαφος του Ουρανού!
«τοῦτο γὰρ καθιερωθέν, τίμιον ἐστι, καὶ πλεῖστοι τοῦτο ὡς οὐρανοῦ ἔδαφος ἠσπάζοντο τῶν θεοφιλῶν».8
Η δε Αγία Τράπεζα είναι κατοικητήριο του Θεού και όχι μόνο: «ἐνδημεῖ ἐν ταύτῃ Θεός… Ὥστε ἀληθῶς καὶ θυσιαστήριον Χριστοῦ αὕτη ἡ τράπεζα, καὶ θρόνος δόξης, καὶ κατοικητήριον Θεοῦ, καὶ μνῆμα καὶ τάφος Χριστοῦ καὶ ἀνάπαυσις».9
Γι΄αυτό και οι καταφρονητές των ιερών ναών απόλλυνται: «τῶν ἱερῶν οἴκων καταφρονηται, καὶ τῶν ἄλλων ἁγίων ἀπόλλυνται».10
Με τη χρήση του αγίου μύρου ο ναός τελειοποιείται: «τὸ μύρον δέ τελειοῖ ὡς ἐξ ἀπαρχῆς τῆς ἱερὰς τραπέζης καὶ ὅλον τὸν οἶκον».11
Δεν είναι ίδιος πλέον ο αέρας του ναού με των άλλων χώρων γιατί στο ναό ο αέρας αγιάζεται. Oι αισθήσεις μας όλες, η όσφρησή μας, και η αναπνοή μας καθαίρονται και αγιάζονται ομοίως:
«ἐκ τοῦ θυμιάματος τὴν ὄσφρησιν ἡμῶν καὶ πνοὴν καθαιρόμενοι…το οὖν θυμίαμα τὸν ἀέρα καθαγιάζει, καὶ τὴν ὄσφρησιν ἡμῶν καὶ ἀναπνοήν, ἐπεὶ καὶ μεταδοτικὸν τῆς εὐωδίας ἐστίν, ἀπὸ ἑνὸς τινος εἴδους πᾶσι πηγάζον τὴν ὀσμὴν διὰ τοῦ πυρός. Διὸ καὶ εἰκονίζει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον».12
Αυτά που αναφέραμε είναι πολύ λίγα από την πλούσια παρακαταθήκη που μας άφησε ο Άγιος για τόν ιερό ναό και τα τελούμενα εν αυτώ. Οι λόγοι του εξοστρακίζουν κάθε σύγχρονη φοβία, εμπνέουν και μας εισάγουν με θαυμασμό σε ένα χώρο που καιρό τώρα εισερχόμαστε αλλά αγνοούμε τι πραγματικά είναι. Είμαστε πάμπλουτοι και δεν εκτιμούμε αυτό που κατέχουμε. Ο Θεός να μας λυπηθεί και να επιστρέψουμε σ΄ Εκείνον. Αυτό εύχεται κι ο Άγιος στο τέλος ακόμα και για τους ασεβείς:
Ἀλλὰ καὶ τοὺς ἀσεβεῖς γένοιτο πρὸς Αὐτὸν τὸν Χριστὸν ἐπιστρέψαντας, ἀξιωθῆναι τῆς Αὑτοῦ δόξης. ὃς καὶ μόνος τρυφὴ καὶ ζωὴ καὶ ἀπόλαυσις, καὶ τὸ ὄντως ὂν καὶ τὸ εἶναι ἡμᾶς ἐστι, δι’ ὅν καὶ πάντα τὰ ὄντα γέγονε.


Ιωάννης Λίτινας