Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΜΟΣΧΑΣ ΤΥΧΩΝΑ ΣΤΟΝ ΛΕΝΙΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΤΟΥ.

Ο Ρώσος Πατριάρχης Τύχων, στην πρώτη επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης έγραψε μια επιστολή με παραλήπτες «τους σοβιετικούς κομισάριους» - αντιπροσώπους, του λαού, όπως αυτοαποκαλούνταν. Πρόβλεψη-προφητεία, για το τι περίμενε το λαό, από τους πρωτεργάτες. Συγχρόνως, αφορούσε και όλους τους λαούς που ακολούθησαν τον κατήφορο που χάραξε η κομουνιστική αθεΐα και η μαρξιστική ιδεολογία. Είναι επιστολή με διαχρονική αξία για όλη την Εκκλησία και τους λαούς δια μέσου των αιώνων:

« … Ενώ αυτοαποκαλείσθε αντιπρόσωποι του λαού μέσα στις φιέστες και τους εορτασμούς σας για την επέτειο της Επανάστασης, που μόλις πριν ένα χρόνο κάνατε, αδιαφορείτε για τους ποταμούς αίματος των αδελφών σας, που άδικα δολοφονήθηκαν και κραυγάζουν από την άλλη ζωή και μας πιέζουν ασφυκτικά να σας πούμε εμείς την πικρή αλήθεια. Μέχρι να πάρετε την εξουσία τρελλάνατε τους ανθρώπους με υποσχέσεις, που δεν έχετε στο ελάχιστο πραγματοποιήσει. Πραγματικά τους δώσατε πέτρα αντί για ψωμί κι φίδι αντί για ψάρι (Ματθ.7,9-10). Σ’ ένα λαό που αιματοκυλίστηκε μέσα σε μια δίνη αιματηρού εμφυλίου πολέμου, υποσχεθήκατε “ειρήνη χωρίς προσάρτηση ή συμβολή”. Τι νίκη φέρατε; Εσείς που οδηγήσατε την Ρωσία σε μια επονείδιστη συνθηκολόγηση με ταπεινωτικούς όρους, που δεν τολμήσατε να τους αποκαλύψετε όλους στο λαό. Αντί για “προσαρτήσεις και συνεισφορές”, η μεγάλη Πατρίδα μας κυριεύτηκε, ελαττώθηκε, διαμελίσθηκε και σαν πληρωμή για το φόρο υποτέλειας μυστικά μεταφέρετε στη Γερμανία χρυσό, που εσείς οι ίδιοι δεν μαζέψατε…
Πήρατε από τους στρατιώτες τα πάντα, ενώ με ανδρεία πολέμησαν. Το μόνο που τους διδάξατε πρόσφατα είναι “θαρραλέα κι ανίκητα” να εγκαταλείπουν την υπεράσπιση της Πατρίδας και να το σκάνε από το πεδίο της μάχης...! Τους σβήσατε από τη καρδιά τους την ζωντανή, γεμάτη έμπνευση συνείδηση, ότι δεν υπάρχει τίποτα μεγαλύτερο από την αγάπη που πρέπει κάποιος να έχει, για να δίνει τη ζωή του για τους αδελφούς του (Ιωαν. 15,13). Πουλήσατε την Πατρίδα για τον άψυχο Διεθνισμό, αν και εσείς οι ίδιοι ξέρατε πάρα πολύ καλά ότι, όταν έρχεται ή ώρα υπεράσπισης της Πατρίδας, οι προλετάριοι όλων των Χωρών είναι εκείνοι οι πιστοί γιοί του Έθνους τους κι όχι οι προδότες του. Και έστω και αν αρνηθήκατε να υπερασπίσετε την Πατρίδα από εξωτερικούς εχθρούς, ασταμάτητα μαζεύετε στρατούς...! Ενάντια σε ποιους θα τους οδηγήσετε;;
Διαιρέσατε όλη τη χώρα σε πολεμικά στρατόπεδα και δημιουργήσατε μέσα σ’ αυτά ένα αδελφοκτόνο χωρίς προηγούμενο για τη βία του περιβάλλον.
Ανοιχτά ανταλλάξατε την Αγάπη του Χριστού με το μίσος και αντί της ειρήνης τεχνητά ανάψατε έχθρα ανάμεσα στους ανθρώπους. Και δεν υπάρχει τέλος στη θέα του πολέμου, που δημιουργήσατε από τότε που ισχυριστήκατε ότι θα φέρετε τον θρίαμβο στη μεγάλη επανάσταση, που θα έδινε τη Ρωσία στα χέρια του εργάτη και του αγρότη.
Δεν ήταν η Ρωσία που χρειαζόταν την επονείδιστη ειρήνη με τον εξωτερικό εχθρό, αλλά εσείς οι ίδιοι, που είχατε σκοπό να καταστρέψετε εκ βάθρων την εσωτερική ειρήνη της Ρωσίας. Κανείς δεν αισθάνεται ασφαλής. Οι πάντες ζουν σε ένα διαρκή φόβο για έρευνες, ληστείες, κακοποιήσεις, συλλήψεις και διωγμούς. Εκατοντάδες ανυπεράσπιστοι άνθρωποι συλλαμβάνονται, μένουν μήνες ολόκληρους στις φυλακές, εξορίζονται χωρίς δίκη ή έρευνα, χωρίς δικαστήριο… Τα έχετε όλα απλοποιήσει μέχρις εξαφάνισης... Και όχι μόνο αυτοί που φαίνονται σε σας ένοχοι, αλλά και αντικειμενικά αθώοι άνθρωποι που έχουν συλληφθεί και σκοτώνονται αναιτιολόγητα, για εγκλήματα που δήθεν έχουν διαπράξει… Επίσκοποι, ιερείς, μοναχοί και μοναχές θεωρούνται ένοχοι για το τίποτα αλλά κάτω από καθοδηγούμενες κατηγορίες σαν δήθεν “εχθροί της επανάστασης”...! Αυτός ο απάνθρωπος διωγμός είναι περισσότερο αδυσώπητος για τους Ορθοδόξους, γι αυτό και τα σώματά τους δεν τα δίνετε για χριστιανική ταφή στις οικογένειές τους...!
Δεν σας φτάνει όμως που βάψατε τα χέρια σας με το αίμα του Ρωσικού λαού, αλλά με τις υποδείξεις σας λεηλατήθηκαν ή κατασχέθηκαν χωράφια, κατοικίες, εργοστάσια, σπίτια, ζώα, χρήματα, προσωπικά αντικείμενα, έπιπλα, ρούχα. Πρώτα-πρώτα, τα βάλατε με τους πλούσιους και μετά διαλύσατε την μεσαία τάξη… Κι έτσι, καθημερινά αυξάνετε τον αριθμό των φτωχών παρ’ όλο που κάνετε ότι δεν καταλαβαίνετε. Η φτωχοποίηση του μεγαλυτέρου αριθμού των πολιτών, της μεσαίας τάξης, αφαιρεί τον πλούτο της χώρας, που μεθοδικά οδηγείται σε πτώχευση… Δοκιμάζοντας αμόρφωτους και αδαείς ανθρώπους σε διάφορες θέσεις, από τις οποίες εύκολα και ατιμώρητα κερδίζουν καταχρηστικά, έχετε θολώσει τις συνειδήσεις τους και τους σβήσατε τον έλεγχο της αμαρτίας από μέσα τους...
Υποσχεθήκατε ελευθερία! Η ελευθερία είναι το μεγαλύτερο αγαθό, και πραγματική ελευθερία σημαίνει την ελευθερία από το κακό, να μην πιέζεις τους άλλους, να μη το γυρίζεις στην ανομία και στην ισχυρογνωμοσύνη. Αλλά δεν δώσατε αυτή την ελευθερία. Η “ελευθερία” που δώσατε είναι μια ανεξέλεγκτη εύνοια στα κατώτερα ένστικτα του πλήθους, για φόνο και κλοπή, με ατιμωρησία. Όλες τις διακηρύξεις σας για υψηλή πνευματική ελευθερία του ανθρώπου τις έχετε καταρρίψει.
Είναι ελευθερία, όταν κάποιος δεν μπορεί να φέρει φαγητό σπίτι του ή να νοικιάσει ένα διαμέρισμα χωρίς ειδική άδεια;; Είναι ελευθερία, όταν σε οικογένειες και πολλές φορές σε ενοίκους ολοκλήρων κτιρίων κάνετε έξωση, τους πετάτε τα πράγματά τους στο δρόμο και τους εγκαταλείπετε στην πείνα και στην εξαθλίωση;; Είναι ελευθερία, όταν κανείς δεν μπορεί να πει τη γνώμη του ανοιχτά, χωρίς φόβο να κατηγορηθεί σαν εχθρός της επανάστασης;; Που είναι η ελευθερία του λόγου και του τύπου;; Που είναι η ελευθερία στο κήρυγμα της Εκκλησίας;; Πολλοί τολμηροί ιερείς πλήρωσαν με το αίμα τους το θάρρος της γνώμης τους. Όλος ο τύπος έχει στραγγαλιστεί εκτός από εκείνον των Μπολσεβίκων. Καθημερινά κατηγορείτε ασύστολα την Εκκλησία του Χριστού με βλασφημίες, ψέματα και διακωμώδηση. Υποχρεώνετε τους επισκόπους ν΄ ανοίγουν χαντάκια, στέλνετε τους ιερείς στις πιο βρώμικες εργασίες. Κλείσατε εκατοντάδες Μοναστήρια και Εκκλησίες χωρίς λόγο και αιτία. Καταστρέφετε την αρχαία μορφή της Εκκλησιαστικής κοινότητας, την Ενορία, τις Αδελφότητες και τα άλλα Ιδρύματα της Εκκλησίας, τις Ιερατικές Σχολές, τα Εκκλησιαστικά Ινστιτούτα και επεμβαίνετε στην εσωτερική διοίκηση της Εκκλησίας. Κατεβάσατε τις Εικόνες από τα Σχολεία, απαγορεύσατε το μάθημα των θρησκευτικών και κάθε μορφή αναγκαία για τη παιδική ηλικία, για πνευματική τροφή, την εξαφανίσατε... Τι άλλα να πω;;; Η καταστροφή που φέρατε στη Χώρα είναι ασύλληπτη!!! Διαλύσατε τη γεωργία, η παραγωγή έπεσε πολύ κι οι άνθρωποι κινδυνεύουν από την πείνα, το κρύο και τον θάνατο ιδιαιτέρως στις πόλεις. Οι αυτοκτονίες αναρίθμητες. Τα βλέπουν πια όλοι. Ναι, περνάμε τα χειρότερα χρόνια της Ιστορίας μας, που δεν θα φύγουν ποτέ από τη μνήμη των ανθρώπων, με το να έχετε μαυρίσει την εικόνα του Θεού μέσα τους και να τους έχετε αποτυπώσει την εικόνα του κτήνους…
Θέλετε να γιορτάσετε την επέτειο της επανάστασής σας;;; Ελευθερώστε τους αιχμαλώτους, βάλτε τέλος στην αιματοχυσία, στη βία στο διωγμό της πίστης. Βάλτε τέλος, στη καταστροφή και προχωρήστε με το νόμο και την τάξη. Δώστε στους ανθρώπους αυτά που δικαιούνται και σταματήστε αυτό τον αιμοσταγή εμφύλιο πόλεμο. Γιατί καθαρά το λέει ο Χριστός στο Ευαγγέλιο: “πάντες γὰρ οἱ λαβόντες μάχαιραν ἐν μαχαίρᾳ ἀποθανοῦνται” (Ματθ.26,52)»

Επιμύθιο:
Ζούμε ή δεν ζούμε στην “μεταπολιτευτική” Ελλάδα μας τα ίδια από πλευράς νοοτροπίας και συστηματικής προσπάθειας και προπαγάνδας, με αυτά που περιγράφει εκατό χρόνια πριν ο Άγιος Πατριάρχης και Ιερομάρτυρας της Μόσχας Τύχων;;;
Ιδιαίτερα, μάλιστα, τα τελευταία χρόνια που νομίζουν οι “προοδευτικές” δυνάμεις, της εκθεμελίωσης και της συμφοράς, ότι, τους δίνεται η ευκαιρία να εφαρμόσουν αυτά που παταγωδώς απέτυχαν στις Χώρες του Υπαρκτού Σοσιαλισμού, διαπιστώνουμε έντρομοι πως εφθάσαμε σε μιά παρακμή άνευ προηγουμένου, και στα πρόθυρα μιάς φοβερής και πολυδιάστατης καταστροφής (αθεΐα, απεμπόληση των πνευματικών και ηθικών αξιών, θανάσιμος εποικισμός, διάλυση της οικογένειας και ξεπούλημα Εθνικών εδαφών και δικαιωμάτων, και άλλα πολλά…)…!

(https://trelogiannis.blogspot.com/2019/05/blog-post_356.html)

Πώς είναι δυνατόν να απορρίπτεις ένα Μυστήριο και κάποιο άλλο να το αποδέχεσαι; (π.Παύλος Παπαδόπουλος)

Διαπιστώνω για άλλη μια φορά την φοβερή έλλειψη ορθόδοξων κριτηρίων από τους "πιστούς χριστιανούς" που χαρακτηρίζουν έναν κληρικό που αμνηστεύει τις προγαμιαίες σχέσεις ή αφήνει υπονοούμενα ότι "δεν έγινε και τίποτα" εάν ζεις σαρκικά και άσωτα , ως προοδευτικό και άξιο, ενώ τον πνευματικό που τηρεί τα παραδεδομένα των Θεοφόρων Αγίων Πατέρων μας, που λέγει την αλήθεια στον πιστούς όσο σκληρή κι αν είναι, που δεν κάνει εκπτώσεις χάριν της ανθρωπαρέσκειας, να χαρακτηρίζεται κληρικός με παρωπίδες, οπισθοδρομικός, συντηρητικός και χριστοταλιμπάν.
Είναι πραγματικά λυπηρό οι χριστιανοί να αναπαύονται σε λόγους που νοθεύουν την Αλήθεια.

Χρειάζεται να καταλάβουμε ότι όταν κατ'επιλογήν μας και επαναλαμβανόμενα αυτονομούμαστε από τον τρόπο της Εκκλησίας δεν μας φταίει ο πνευματικός μας που μας λέγει ότι δεν θα κοινωνήσουμε. Η Εκκλησία αγκαλιάζει όλη την ζωή του ανθρώπου. Όταν εμείς αυτονομούμαστε από το Σώμα της Εκκλησίας, με την πράξη μας να επιλέξουμε μία σαρκική σχέση εκτός γάμου, τότε ο πνευματικός μας απλά μας λέγει απλά αυτό που έχει γίνει και μας δείχνει τον δρόμο της επιστροφής μας.
Με άλλα λόγια, το να μην κοινωνήσει ο χριστιανός δεν αποτελεί τιμωρία, αλλά φανέρωση αυτού που ήδη έχει συμβεί μέσα του. Το να μην κοινωνήσεις δεν είναι επιλογή του πνευματικού σου αλλά δική σου επιλογή.
Δεν θέλεις να συμμετάσχεις στο Μυστήριο του Γάμου αλλά θέλεις να συμμετάσχεις στο Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας;
Πώς είναι δυνατόν να απορρίπτεις ένα Μυστήριο και κάποιο άλλο να το αποδέχεσαι;
Το να έρχονται λοιπόν τώρα κάποιοι κληρικοί και να αμνηστεύουν όχι μόνο τα σαρκικά αμαρτήματα (αλλά κυρίως αυτά) διότι αυτά είναι που "καίνε" τους νέους, στο βωμό των like και της διατήρησης ενός "προοδευτικού-σύγχρονου" προφίλ κληρικού είναι αισχρό και απίστευτα δαιμονικό.

Άκου νέε μου: ναι! Θα ζοριστείς, ναι! Πρέπει να ασκηθείς, ναι! Πρέπει να εγκρατευτείς, να ζεις με παρθενία, να ζεις όπως σε καλεί να ζεις ο Χριστός. Εάν δεν θέλεις (μη μου λες ότι δεν μπορείς) είναι δικαίωμά σου. Όμως μην μου λες ότι θέλεις και τον Χριστό. Μάλλον δεν έχεις καταλάβει τι είναι η Θεία Κοινωνία.

Άκου νέα μου: η Εκκλησία έχει την Αλήθεια. Η Αλήθεια λοιπόν δεν αλλάζει, διότι η Αλήθεια είναι ο Χριστός. Μην ψάχνεις λοιπόν ανθρώπους που νοθεύουν την Αλήθεια κι ας φοράνε ράσα. Να αναζητείς ανθρώπους που ο λόγος τους δεν σε κοιμίζει, δεν σε "ειρηνεύει" μέσα στην ανομία σου, αλλά σε ξυπνά και σε ταρακουνά πνευματικά ώστε να βάλεις αρχή μετάνοιας.
Όχι, δεν θέλω ούτε εγώ να σε βασανίσω ούτε κάποιος από τους Αγίους Πατερες μας ήθελε να υποφέρεις και να βασανίζεται. Αυτό εσύ το κάνεις επειδή είσαι κολλημένος στο πάθος σου.
Μην λες "άνθρωπος είμαι κι εγώ..." δικαιολογώντας τις πτώσεις σου.
Γιατί άνθρωπος ήταν και ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος και ο απόστολος Παύλος, άνθρωπος ήταν και η Οσία Μαρία η Αιγυπτία και η Οσία Σοφία της Κλεισούρας άνθρωπος ήταν και ο Άγιος Αντωνιος ο Μέγας και ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης. Πώς άγιασαν όλοι αυτοί; Με ραχάτι και δικαιολογίες; Με καλοπέραση και εμπάθεια; Με λαγνεία και ασωτία; Όχι. Αγίασαν με μετάνοια, με άσκηση, με προσευχή. Δεν ήταν εύκολη η ζωή τους. Ζορίστηκαν. Κακοπάθησαν. Κλάψανε. Νήστεψαν. Αγρύπνησαν. Ταπεινώθηκαν. Υπάκουσαν. Τήρησαν τον Λόγο του Θεού.
Όλοι αυτοί που αμνηστεύουν διάφορα πάθη και αμαρτίες το κάνουν για να καλύψουν και να δικαιολογήσουν τις δικές του παρεκτροπές...
Όχι δεν αναθεματίζουμε κανένα. Κατακρίνουμε όμως όλο αυτό το σκεπτικό και όλη αυτήν τη προσέγγιση της Ορθοδόξου Πίστεως που γίνεται όχι μέσα από τους Θεοφόρους Πατέρες αλλά μέσα από ρομαντικές ιδεολογίες αγαπολογίες της νεοπατερικής θεολογίας.

Ο λόγος των Αγίων Πατέρων ήταν σταράτος χωρίς μισόλογα. Αμάρτησες άνθρωπε; "Κλάψε και θρήνησε, απέδειξε ότι θέλεις να συγχωρεθείς, απέδειξε με τον πνευματικό σου αγώνα ότι θέλεις να πάψεις να ζεις αυτόνομα και με τον δικό σου τρόπο σκέψης. Τήρησε τον κανόνα που σου δόθηκε".Αυτό ήταν το σκεπτικό των Αγίων Πατέρων μας, αυτός ήταν ο λόγος τους.

Όλοι αυτοί οι "προοδευτικοί" κληρικοί είναι πιο φιλάνθρωποι και φιλεύσπλαχνοι από τους Θεοφόρους Πατέρες; Πώς τολμούν και αλλοιώνουν μία παράδοση αιώνων που βασίστηκε όχι σε ρητορικά σχήματα αλλά σε αληθινά πνευματικά βιώματα; Πώς είναι δυνατόν ο λόγος που υποκρύβει το ψεύδος να είναι τόσο δημοφιλής; Πώς είναι δυνατόν χριστιανέ μου να είσαι τόσο μαλθακός και επιπόλαιος και να μην καταλαβαίνεις ότι ο λόγος που αμνηστεύει τα πάθη σου είναι δαιμονικός και όχι σωτήριος;
Μην χρησιμοποιούμε κάποια λόγια Αγίων μας όπως μας συμφέρουν. Ας δούμε την ζωή τους. Ήταν σαρκική, ήταν άσωτη, ήταν μαλθακή, ήταν επιπόλαιη, ήταν κοσμική;
Μην μου λες λοιπόν τι είπε απλά ο Άγιος Πορφύριος ή ο Άγιος Παΐσιος και πόσο συγκαταβατικοί ήταν με τους άλλους. Αλλά δες πως έζησαν. Από εκεί θα καταλάβεις πως καλείσαι κι εσύ να ζήσεις.
Στώμεν καλώς, στώμεν μετα φόβου αδελφοί.

Τα παιδιά στο Φως και οι γονείς στο σκοτάδι....

Να κοινωνούν τα παιδιά, και οι γονείς να μένουν ακίνητοι με σταυρωμένα τα χέρια.

Είναι μια στιγμή πόνου με ερωτηματικά. Να κοινωνούν τα παιδιά και οι γονείς να μένουν ακοινώνητοι. Τα παιδιά στο Φως και οι γονείς στο σκοτάδι…

Η πιο τραγική στιγμή για έναν κληρικό είναι να έχει βαπτίσει ένα παιδί και να μην το βλέπει μετά ποτέ στην Εκκλησία. Να έχεις πιάσει το συγκλονιστικό δημιούργημα του Θεού στα χέρια σου και να το υψώνεις στο όνομα της Αγίας Τριάδος και να μην το βλέπεις ποτέ ξανά. Και να αναρωτιέσαι γιατί, με έναν εσωτερικό λυγμό.

Μπορεί το παιδάκι να ζει , αλλά νιώθεις σαν παπάς ότι είναι νεκρό. Νιώθεις ένα πένθος περίεργο που ξέρεις ότι μόνο η προσευχή μπορεί να αγγίζει λιγάκι την καρδιά του. Γιατί χωρίς τον Χριστό όλα είναι νεκρά.

«Γονείς» που βαπτίζουν το παιδί τους για το όνομα, κάτι που έτσι κι αλλιώς δεν ισχύει, και δεν ενδιαφέρονται για την πνευματική προκοπή και τη σωτηρία των παιδιών τους. Πιάνα, μπαλέτα, γαλλικά, χαρτιά στον τοίχο, αλλά για Βασιλεία των Ουρανών και σωτηρία της ψυχής ούτε λόγος. Φέρνουμε ένα παιδί στον κόσμο και το βλέπουμε σαν αντικείμενο . . . Του δίνουμε κυριολεκτικά σανό αντί να του δώσουμε τον Άρτο της ζωής. Κάποιοι γονείς τρελαίνονται αν το παιδί σταματήσει τα αγγλικά, ή το μπάσκετ αλλά όταν σταματήσει να κοινωνάει ή να πηγαίνει στο πετραχείλι τότε δεν τρέχει και τίποτα , μάλιστα δίνουν και την εξής φοβερή απάντηση «Τώρα μεγάλωσε πια! Δεν χρειάζονται οι Εκκλησίες!». Όταν όμως πάθει το παιδί κάτι, η πρώτη λέξη που βγαίνει από το στόμα είναι : «Παναγία μου! Το παιδί μου!». Ό,τι μας συμφέρει….

Τις περισσότερες φορές οι γονείς δεν σηκώνουν κουβέντα για την Εκκλησία : «Φτάνει! Δεν χρειάζεται και πολύ εκκλησία! Σιγά μην μου μαυροφορέσεις το παιδί!». Με τους πατεράδες τα πράγματα είναι χειρότερα : "Άσε με παιδί μου με τις νηστείες, αυτά να τα κανονίζεις με τη μάνα σου". Οι περισσότεροι πατεράδες νομίζουν ότι η Εκκλησία είναι για τις γυναίκες και για τις γιαγιάδες και ότι η αμαρτία είναι μαγκιά. Πολλοί πατεράδες οδηγούν τα παιδιά στους με μαθηματική ακρίβεια στην απώλεια: "Να είσαι άντρας ! Να μην σηκώνεις μύγα στο σπαθί σου", "Να πηγαίνεις με πολλές γυναίκες για να τιμάς τον πατέρα σου"...και μετά λέμε που έχουμε φτάσει ως κοινωνία....Μην ξεχνάμε ότι ο βιαστής και ο ναρκομανής δημιουργείται στα 5 και όχι στα 25, όταν κάποιοι γονείς διέλυσαν την ψυχή τους.

Θέλεις να διαλύσεις ένα παιδί; Απλά πες του ότι τα πάντα είναι ο κόσμος και όχι ο Χριστός και του έχεις δώσει οδοδείκτη για τον γκρεμό της απώλειας.

Άλλες φορές φέρνουν οι γονείς το παιδί στην Εκκλησία και αυτό μέχρι τα 7-8 χρόνια το πολύ, μετά εξαφανίζονται. Έρχεται ο γονιός κοινωνάει το παιδί και αυτός απέχει. Λες και ο Χριστός δεν σταυρώθηκε και αναστήθηκε για όλο τον κόσμο αλλά μόνο για τα παιδιά. Οι γονείς νομίζουν ότι η Θεία Κοινωνία είναι για να έχει ο Θεούλης καλά τα παιδιά μας. Οι ίδιοι κοινωνούν σπάνια και αν κοινωνήσουν θα έρθουν ανεξομολόγητοι το Πάσχα ή τα Χριστούγεννα έτσι για το καλό.

Μια τρομερή σκηνή : Να κοινωνάει το παιδί τον Χριστό και οι γονείς στο πίσω μέρος μένουν ακίνητοι και αδιάφοροι. Να βλέπεις να επιστρέφει το παιδί στην αγκαλιά του πατέρα και να τον ρωτάει «Μπαμπά εσύ γιατί δεν κοινωνάς , ο Χριστός δεν ήρθε και για σένα;».

Τρομερό θαύμα, να μιλάει ο Χριστός στον πατέρα με το στόμα του παιδιού του.

Ήρθε η ώρα να αναλογιστούμε ότι η Εκκλησία δεν είναι ένα μέρος που κάνω μια συναλλαγή με ένα υπερφυσικό ον για να με έχει καλά στην εδώ ζωή.

Μια τέτοια αντίληψη, όταν το παιδί πάει στην εφηβεία, θα την πετάξει και καλά θα κάνει.

Η ζωή με τον Χριστό είναι μια βιωματική σχέση που αν το παιδί δεν την δει στους γονείς, η εκκλησία θα είναι στα μάτια του ένας μεσαιωνικός χώρος με λατρευτικές πράξεις ενός όντος που δεν έχει σχέση με την παρούσα ζωή.

Να πούμε την αλήθεια στα παιδιά μας για τον Χριστό και την εκκλησία, όχι μόνο λεκτικά. Οφείλουμε πρακτικά να είμαστε κοινωνοί αυτής της αλήθειας και να την ομολογούμε.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφέρει ότι οι γονείς θα δώσουν φρικτό λόγο για τα παιδιά τους. Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά…Ξεχνάμε ότι σκοπός της τεκνογονίας είναι τα παιδιά αυτά να γίνουν Άγιοι και όχι απλά για να «προχωρήσει» το επώνυμο της οικογένειας μου στο μέλλον.

Αγαπητοί γονείς, γονατίστε μαζί με τα παιδιά σας, μιλήστε στα παιδιά για τη Βασιλεία των Ουρανών και τη σωτηρία της ψυχής. Αφήστε τα κοσμικά άχυρα, αυτά θα γίνουν κάρβουνο. Παρακαλέστε τον Χριστό και την Παναγία για την ψυχή και τη σωτηρία των παιδιών σας.

Πόθος δεν είναι να δείτε τα παιδιά σας σε κάποιο κοσμικό θρόνο στην κοινωνία για να καμαρώνετε αλλά να γίνουν αστέρια της Βασιλείας των Ουρανών στην αιωνιότητα….

Αυτό παρακαλάει ο γονιός που ξέρει τι του γίνεται….

Ρωτούν πολλές φορές οι γονείς : "Γιατί πάτερ τα παιδιά μικρά ερχόντουσαν στην Εκκλησία αλλά τώρα δεν θέλουν να έρθουν;". . . .

Η απάντηση είναι πολύ απλή : Διότι τα παιδιά ερχόντουσαν στην εκκλησία σαν άτομα και όχι σαν πρόσωπα σε σχέση με το πρόσωπο του Κυρίου. Και όταν ερχόντουσαν στην εκκλησία για να τους δείξουμε τον Χριστό πολλές φορές στο σπίτι βίωναν τον αντίχριστο, οπότε είχαμε έναν κλονισμό και μια εικόνα ψεύτικη και υποκριτική που το παιδί την πετάει γιατί δεν αντέχει την ψευτιά και την υποκρισία. Να γονατίσουμε για όλα τα παιδιά και για όλον τον κόσμο , να γονατίσουμε με προσευχή και ταπείνωση ώστε να γίνει η κραυγή αγωνίας μας κάλεσμα Παραδείσου σε κάθε καρδιά.

π. Σπυρίδων Σκουτής

Γίνε η αλλαγή που θέλεις να δεις….

Μας λένε οι πιστοί «Αχ πάτερ μου, εγώ δεν πάω στην Εκκλησία ! Πάω μόνο σε ξωκλήσια και ανάβω ένα κεράκι.

Δεν μπορώ που μπαίνω μέσα στον Ναό και βλέπουν τι φοράω και με κουτσομπολεύουν». Αν δεν δω την ενορία ως οικογένεια και τον εαυτό μου μέλος της δεν γίνεται τίποτα. Όταν αντιμετωπίζω την ενορία ως σέκτα κάποιων τέλειων ανθρώπων τότε δεν θα θεραπευτώ ποτέ.

Οι εξωτερικές λατρευτικές πράξεις είναι ευλογημένες όταν είναι αποτέλεσμα ενός εσωτερικού πόθου και ανιδιοτελής αγάπης προς τον Χριστό, τότε μας αναζωογονούν. Διαφορετικά είναι κάποια «νεκρές» εκφράσεις οι οποίες απλά δεν προσφέρουν τίποτα, αντίθετα μπορεί να με οδηγήσουν και σε κάποια μορφή εσωτερικής πνευματικής αυτοδικαίωσης «Αφού ανάβω τα καντήλια και κάνω δωρεές καθάρισα ! Δεν χρειάζονται πολλά !»

Να έρχεστε στην Εκκλησία για τον Χριστό και όχι για τα βλέμματα. Να γίνετε Αγία ώστε αντί να βλέπουνε τι φόρεμα φοράτε να βλέπουν το φωτοστέφανο της Αγιότητάς σας, ώστε να παραδειγματιστούν και αυτές και να θεραπευτούν. Δεν φταίει η κουτσομπόλα που σε κοιτάει, φταις εσύ που δίνεις σημασία. Γιατί αν σε ενδιέφερε πραγματικά ο Χριστός δεν θα έμπαινες καν στην διαδικασία να σε ενοχλούν τέτοιες συμπεριφορές. Κάτσε μπροστά και κοίτα το τέμπλο χωρίς να γυρνάς να κοιτάς ποιος μπαίνει μέσα. Όταν μου κάθεσαι γαλαρία , και το βλέμμα σου όλο παίζει δεν φταίει κανείς άλλος αλλά η εσωτερική σου διαστροφή. Όταν σε ταράζει το βλέμμα του άλλου είτε είναι καλοπροαίρετο είτε κακοπροαίρετο τότε αδερφέ υπάρχει αρρώστια στην καρδιά σου.

Καμία μάνα δεν εγκαταλείπει το παιδί της ακόμα και αν το κοροϊδεύουν , είναι περήφανη για αυτό. Μην περιμένουμε να μπαίνουμε στο Ναό και να μας πετάνε ροδοπέταλα. Το καμάρι των Αγίων είναι η ομολογία τους και το μαρτύριο για τον Νυμφίο. Μας ενδιαφέρει δυστυχώς τι θα πεί ο κόσμος και όχι ο Χριστός. Μπαίνουμε σε κοσμικά φθηνά κοινωνιολογικά τρυπάκια και όχι σε ουράνιες παρακαταθήκες. Αντιμετωπίζουμε την Εκκλησία σαν έναν πολιτιστικό σύλλογο …… Αυτή η λανθασμένη θέαση των πραγμάτων …..δυστυχώς δεν μας πάει παραπέρα.

Δεν ερχόμαστε στην εκκλησία να δείξουμε κάτι, για εύσημα ή μετάλλια, αλλά να αφήσουμε τον Χριστό να μας μιλήσει στην σιωπή μας. Αρχή μετανοίας είναι να ακούσω έστω αυτό που θέλει να μου πει ο Χριστός, να έρθω στην Εκκλησία και να διαλυθώ μπροστά Του. Όταν πάμε καλεσμένοι σε ένα τραπέζι , δεν μας ενδιαφέρουν τι λένε οι καλεσμένοι, μας ενδιαφέρει να τιμήσουμε τον οικοδεσπότη. Για τους καλεσμένους, ευθύνη έχει ο οικοδεσπότης όχι εμείς. Στην Εκκλησία πάμε ως άρρωστοι , διαλυμένοι να μας συνθέσει τα κομμάτια μας ο ίδιος ο Κύριος που μας ξέρει καλύτερα και απο την μάνα που μας γέννησε. Τα κεριά, τα καντήλια, δεν σώζουν … Τα μυστήρια σώζουν και θεραπεύουν τον άνθρωπο. Δεν με σώζει αν πάω σε ένα νοσοκομείο και μείνω απλά στην αίθουσα αναμονής αλλά πρέπει να μπω μέσα στον γιατρό και να αφεθώ στην θεραπεία. Την θεραπεία την παίρνω από τον γιατρό και όχι από τις φαντασιώσεις μου. Δεν πάμε στο φαρμακείο να πάρουμε ότι φάρμακο θέλουμε διότι είναι ωραίο το κουτί εξωτερικά ή επειδή μας το είπε κάποιος. Χωρίς την συνταγή του γιατρού θέτουμε σε κίνδυνο την ζωή μας. Το ίδιο γίνεται και στην Εκκλησία με τον πνευματικό και τα φάρμακα που μας δίνει ώστε να θεραπεύσουμε την ύπαρξη μας.

Ένα δαιμονικός γάμος που οδηγείς στην απώλεια : Ο εγωϊσμός με την δικαιολογία, και τα τέκνα αυτών οι φράσεις “Δεν πειράζει , δεν τρέχει και τίποτα, σιγά”. Το μεγαλύτερο σφάλμα μας είναι αυτό : Πάμε στον Χριστό όπως θέλουμε εμείς και όχι όπως θέλει εκείνος. Το πως θέλει εκείνος οδηγεί στην σωτηρία, το πως θέλουμε εμείς οδηγεί στην απώλεια. Αν συντονίσουμε την ύπαρξη μας στην συχνότητα που λέγεται “ταπείνωση” όπως έλεγε και ο Άγιος Παϊσιος θα μπορέσουμε να συντονιστούμε με την χάρη του Θεού.

Εδώ η γνωστή ρήση βρίσκει γόνιμο έδαφος :«Η αγάπη βρίσκει τον τρόπο , η αδιαφορία βρίσκει πάντα μια δικαιολογία».

Αν μας ενδιαφέρει πραγματικά ο Χριστός και η σωτηρία, ακόμα και το μαρτύριο μοιάζει με νανούρισμα. Ενώ ας δεν μας ενδιαφέρει ο Χριστός , ένα βλέμμα ή το κουτσομπολιό μοιάζει με σταύρωση.

Είπαμε, δεν φταίει ο ήλιος , φταίει που έχω κλειστό το παράθυρο και δυστυχώς κατηγορώ τον ήλιο γιατί δεν μπαίνει.

Μην κατηγορείς λοιπόν, την έρημο που είναι νεκρή απλά πήγαινε και φύτεψε ένα λουλούδι.

π. Σπυρίδων Σκουτής