Ἡ ἀλήθεια δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ πλῆθος.Ἔστω καὶ ἕνας φτάνει!

Ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου (11 Νοεμβρίου)
Ἐπιστολὴ 48 (ΜΗ) στὸ τέκνο του Ἀθανάσιο...
... Πρόσεχε λοιπόν, ἀδελφέ, τί λέγει ὁ μέγας Βασίλειος σ΄ἐκείνους ποὺ κρίνουν τὴν ἀλήθεια ἀπὸ τὸ πλῆθος.
«Αὐτὸς ποὺ δὲν τολμᾶ», λέγει, «νὰ δικαιολογήσει τὴ συζήτηση ποὺ γίνεται, οὔτε ἔχει νὰ παρουσιάσει ἀποδείξεις, καὶ ἐξαιτίας αὐτοῦ καταφεύγει στὸ πλῆθος, ὁμολογεῖ τὴν ἥττα του, ἐπειδὴ δὲν ἔχει... κανένα ἐφόδιο θάρρους».
Καὶ μετὰ ἀπὸ ἄλλα: «Ἄς μου δείξει τὴν ὀμορφιὰ τῆς ἀλήθειας, ἔστω καὶ ἕνας, καὶ πολὺ σύντομα θὰ πεισθῶ. Ὅμως πλῆθος πολὺ χωρὶς ἀποδείξεις, εἶναι βέβαια ἱκανὸ νὰ ἀπειλήσει, ἀλλὰ νὰ πείσει καθόλου. Οἱ πόσες μυριάδες θὰ μὲ πείσουν νὰ πιστέψω ὅτι ἡ ἡμέρα εἶναι νύχτα, ἢ τὸ χάλκινο νόμισμα νὰ τὸ θεωρήσω χρυσὸ καὶ ἔτσι νὰ δεχθῶ, ἢ νὰ πιστέψω ὁλοφάνερο δηλητήριο, ἀντὶ γιὰ κατάλληλη τροφή;».
Ἔπειτα, ἐξαιτίας γήινων πραγμάτων δὲν θὰ φοβηθοῦμε τοὺς πολλοὺς ποὺ ψεύδονται, καὶ γιὰ χάρη τῶν δογμάτων θὰ ἀκολουθήσω μὲ νεύματα ἀναπόδεικτα, ἐγκαταλείποντας ἐκεῖνα ποὺ παραδόθηκαν ἀπὸ παλιὰ καὶ ἀπὸ μακρὸ χρόνο μὲ πολλὴ συμφωνία καὶ τὶς μαρτυρίες τῶν ἁγίων Γραφῶν;
Δὲν ἀκούσαμε τὸν Κύριο ποὺ λέγει «Πολλοὶ εἶναι οἱ καλεσμένοι, λίγοι ὅμως οἱ ἐκλεκτοί», καὶ ἀλλοῦ πάλι, «Στενὸς καὶ γεμάτος θλίψεις εἶναι ὁ δρόμος ποὺ ὁδηγεῖ στὴ ζωή, καὶ εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι ποῦ τὸν βρίσκουν»; Ποιὸς λοιπὸν λογικὸς δὲν εὔχεται νὰ εἶναι μεταξὺ τῶν λίγων, πού μέσα ἀπὸ τὴ στενὴ πύλη μπαίνουν στὴ σωτηρία, παρὰ μεταξὺ τῶν πολλῶν, οἱ ὁποῖοι μέσω τῆς πλατειᾶς ὁδοῦ σπρώχνονται πρὸς τὴν ἀπώλεια; Καὶ ποιὸς δὲν θὰ ἐπιθυμοῦσε, ἂν ζοῦσε κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ μαρτυρίου τοῦ Ἁγίου Στεφάνου, νὰ βρίσκεται μὲ τὸ μέρος ἐκείνου, ποὺ ἦταν ὁ μόνος ποὺ δεχόταν τοὺς λίθους καὶ ἦταν ὁ περίγελος ὅλων, παρὰ μὲ τοὺς πολλοὺς πού νόμιζαν πως ἔχουν τὴν ἀληθινὴ πίστη ἀπὸ τὴν κακὴ ἐξουσία;


Ἕνας ἄνθρωπος ποὺ προκόβει κατὰ Θεόν, εἶναι προτιμότερος ἀπὸ μυριάδες ποὺ καμαρώνουν μὲ αὐθάδεια. Ὅπως βλέπουμε καὶ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ὅπου χιλιάδες ἀπὸ τὸν λαὸ ἔπεφταν χτυπημένοι ἀπὸ θεϊκὴ ὀργή, καὶ «Μόνος ὁ Φινεὲς στάθηκε καὶ ἐξευμένισε τὸν Θεό, καὶ κόπασε ἡ καταστροφή». Ἂν ὅμως ἐκεῖνος ἔλεγε, Πῶς νὰ τολμήσω νὰ ζητήσω ἐξιλέωση ὕστερα ἀπὸ τὰ τόσα πού ἔγιναν; Πῶς νὰ καταψηφίσω αὐτοὺς πού ἀποφάσισαν νὰ ζοῦν μὲ τὸν τρόπο αὐτόν; Οὔτε αὐτὸς θὰ ἀρίστευε, οὔτε τὸ κακὸ θὰ σταματοῦσε, οὔτε οἱ ὑπόλοιποι θὰ σώζονταν, οὔτε ὁ Θεὸς θὰ τοὺς χάριζε τὴν εὔνοιά Του.


Εἶναι λοιπὸν καλό, εἶναι καλὸ καὶ ὁ ἕνας νὰ μιλάει μὲ παρρησία καὶ νὰ ἀκυρώνει τὴν ἄδικη ἀπόφαση τῶν πολλῶν. Σὺ ὅμως, ἄν σοῦ ἀρέσει, προτίμησε ἀντὶ τοῦ Νῶε ποὺ σώζεται, τὸ πλῆθος ποὺ πνίγηκε, καὶ ἐμένα ἐπίτρεψέ μοῦ νὰ τρέξω στοὺς λίγους ποὺ εἶναι μέσα στὴν κιβωτό. Ἂν πάλι θέλεις κατάταξε τὸν ἑαυτό σου μαζὶ μὲ τοὺς πολλοὺς στὰ Σόδομα, ἐγὼ ὅμως θὰ συνοδέψω τὸν Λώτ, ἔστω καὶ ἂν μόνος τοῦ ἀποχωρίζεται ἀπὸ τὰ πλήθη ἐπιδιώκοντας τὸ συμφέρον του.


Ὡστόσο γιὰ μένα καὶ τὸ πλῆθος εἶναι σεβαστό,


ὄχι ὅμως ἐκεῖνο ποὺ ἀποφεύγει τὴν ἐξέταση, ἀλλὰ ἐκεῖνο ποὺ παρέχει ἀποδειξη•


ὄχι ἐκεῖνο ποὺ ἀμύνεται μὲ κακία, ἀλλὰ ἐκεῖνο ποὺ διορθώνεται μὲ τρόπο πατρικὸ•


ὄχι ἐκεῖνο ποὺ χαίρεται μὲ τὴν καινοτομία, ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ φυλάγει τὴν πατρικὴ κληρονομία.


Καὶ γιὰ ποιὸ πλῆθος μοῦ μιλᾶς; Αὐτὸ ποὺ πληρώθηκε μὲ κολακεία καὶ δῶρα; Αὐτὸ ποὺ ἐξαπατήθηκε ἀπὸ ἀμάθεια καὶ ἄγνοια; Αὐτὸ ποὺ ἔπεσε ἀπὸ δειλία καὶ φόβο; Αὐτὸ ποῦ προτίμησε τὴν πρόσκαιρη ἀπόλαυση τῆς ἁμαρτίας, ἀπὸ τὴν αἰώνια ζωή; Αὐτὰ ποὺ πολλοὶ ὁμολόγησαν φανερά.


Μὲ τὸ πλῆθος ἐνισχύεις τὸ ψέμα; Ἔδειξες τὸ μέγεθος τοῦ κακοῦ. Γιατί, ὅσο περισσότεροι βρίσκονται στὸ κακό, τόσο μεγαλύτερη εἶναι ἡ συμφορά.


(ΕΠΕ, Φιλοκαλία τόμος 18Β , σέλ. 243-247)

Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτη, «Ἀντιπαπικά», (1964), Ἀθήνα, «Σταυρός».

Θεολόγοι τίνες, ἐπηρεαζόμενοι ἀπό τά σύγχρονα παγκόσμια ρεύματα, ὡς καραμέλλαν πιπιλίζουν τώρα τελευταίως τήν λέξιν «οἰκουμενικότης», «οἰκουμενικόν πνεῦμα», «οἰκουμενική κίνησις».
Οἰκουμενικότης! Τί ὡραία λέξις! Ἀλλά κάτω ἀπό τήν λέξιν αὐτήν κρύπτεται... ὁ φοβερώτερος διά τήν Ὀρθοδοξίαν κίνδυνος.
Ποιός κίνδυνος; Θά τόν παρουσιάσωμεν μέ ἕνα παράδειγμα:


Μία γυνή εἶνε πιστή εἰς τόν ἄνδρα της. Δέν ἐπιτρέπει τρίτος τις νά ὑπεισέλθη εἰς τάς σχέσεις των. Διαρκῶς ἐνθυμεῖται τάς ἐπισήμους ὑποσχέσεις πού ἔδωκεν ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων.
Ἀλλ' ἡ γυνή αὕτη τυγχάνει νά εἶνε ἐκτάκτου καλλονῆς, καί ἑλκύει τά βλέμματα πολλῶν.
Λόγῳ ὅμως τῆς ἐντιμότητος τῆς γυναικός, ὅποιος θά ἐτόλμα νά τήν πλησίαση καί νά κάνη πρότασιν περί ἀνηθίκων σχέσεων, ἀμέσως θά ἀπεκρούετο μετ' ὀργῆς. Καί ἐάν ἐπέμενεν, ἕνα ἰσχυρόν ράπισμα τῆς ἐντίμου γυναικός ἐπί τοῦ ἀναιδοῦς προσώπου του θά τόν ἔκανε νά συνέλθη.
Τοῦτο λοιπόν καλῶς γνωρίζοντες τά φαῦλα ὑποκείμενα, ἄλλην μέθοδον μεταχειρίζονται.
Προσπαθοῦν νά ἐξακριβώσουν εἰς ποῖα πράγματα ἀρέσκεται αὕτη. Ἐάν, δηλαδή, ἀγαπᾶ τήν ποίησιν, τήν φιλοσοφίαν, τήν καλλιτεχνίαν κ.λ.π. Καί ἀπό τά πράγματα αὐτά θ' ἁρπαχθῆ ὁ κρύφιος ἐραστής, καί μέ μεγάλην ἐπιτηδειότητα θά ἐπιδιώξη ν' ἀρχίση ἀθώαν συζήτησιν ἐπί τῶν θεμάτων τῆς ἀρεσκείας τῆς γυναικός. «Τί ὡραῖον εἶνε αὐτό τό ποίημα!», «Τί ὡραία εἶνε αὐτή ἡ εἰκών!», «Πόσον θαυμάσιον εἶνε αὐτό τό θεατρικόν ἔργον!», «Πόσον γλυκεῖα ἡ μουσική!».
Ἔτσι ἀρχίζει ὁ διάλογος... Ἡ δέ ἀφελής καί ἀνύποπτος γυνή ἀφήνεται νά παρασύρεται εἰς μακράς συζητήσεις μετά τοῦ ἀπατεῶνος, τοῦ ὁποίου, καθ' ὅν χρόνον ἡ γλῶσσα ρητορεύει περί φιλολογίας καί καλλιτεχνίας, ἡ καρδία σκιρτᾶ ἐπί τή μυστική ἐλπίδι τῆς κατακτήσεως τῆς γυναικός.
Καί ἀφοῦ δια τῶν συζητήσεων δημιουργηθῆ κλίμα μεγάλης οἰκειότητος καί ἀμοιβαίας κατανοήσεως, τότε θά ἐπέλθη καί «τό μοιραῖον», ἡ ἄτιμος δηλαδή πρᾶξις, ἡ αἰσχρά ἕνωσις, ἡ ὁποία ἤρχισε μ' ἕνα ἀθῶον διάλογον, ὅπως ποτέ καί ἐν τή Ἐδέμ ὁ πονηρότατος ὄφις μ' ἕνα γλυκύν διάλογον κατώρθωσε νά ἀπατήση τήν Εὔαν.


Μᾶς ἐννοεῖτε, ἀγαπητοί μου, τί θέλομεν νά εἴπωμεν; Παραβολικός εἶνε ὁ λόγος μας.
Ἡ γυνή, περί τῆς ὁποίας ὁμιλοῦμεν ἀνωτέρω, εἶνε ἡ Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἐκκλησία. Αὐτή εἶνε ἡ καλλονή.
Αὐτή εἶνε ἡ περιφέρουσα τόν ἥλιον, κατά τήν θαυμαστήν εἰκόνα τῆς Ἀποκαλύψεως. Αὐτή εἶνε ἡ ἡλιοστάλακτος, ἡ φέρουσα ἐπί τῆς κεφαλῆς στέφανον ἀστέρων δώδεκα καί τήν σελήνην ὑπό τούς πόδας αὐτῆς (Ἀποκ. 12,1). Αὐτή, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἔμεινε πιστή εἰς τόν Κύριον, εἰς τόν αἰώνιον Νυμφίον.
Αὐτή ἐφύλαξεν ἁγνήν τήν προφορικήν καί γραπτήν παράδοσιν τοῦ Κυρίου καί τῶν ἀποστόλων, κατά τήν θεόπνευστον συμβουλήν∙ «Στήκετε, καί κρατεῖτε τάς παραδόσεις ἄς ἐδιδάχθητε εἴτε δια λόγου εἴτε δι' ἐπιστολῆς ἡμῶν» (Β' Θεσ. 2,15).


Αὐτή, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἐπί 19 αἰῶνας μάχεται κραταιόν καί αἱματηρόν ἀγῶνα κατά τῆς πολυειδοῦς πλάνης, κατά τῶν ποικιλωνύμων αἱρέσεων, πού ἐπεζήτησαν νά μολύνουν καί νά διαφθείρουν τήν ἁγνότητά της. Μία δέ ἐκ τῶν φοβερωτέρων αἱρέσεων εἶνε καί ὁ παπισμός, ὁ ὁποῖος λόγῳ τῶν πλανῶν του, τοῦ ἀπολυταρχικοῦ πνεύματος καί τῶν φοβερῶν ἐγκλημάτων του, προεκάλεσε τόν προτεσταντισμόν καί τήν κατάτμησιν τῆς ὅλης χριστιανοσύνης. Ναί. Αἱρετικοί εἶνε οἱ παπικοί.


Τήν ἐμμονήν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τήν πατρώαν εὐσέβειαν γνωρίζουν καλῶς οἱ ἐχθροί της, καί μάλιστα ὁ παπισμός. Καί ἐπειδή οἱ ἐχθροί οὗτοι διά πολλῶν παραδειγμάτων ἔχουν πεισθῆ ὅτι δι' ἑνός κατά μέτωπον πολέμου δέν δύνανται νά ἐκπορθήσουν τό φρούριον τῆς Ὀρθοδοξίας, ἄλλην τακτικήν μετέρχονται ἐσχάτως. Ἤρχισαν νέον πόλεμον. Τόν πόλεμον τῆς ...εἰρήνης! Χειρότερον ἀπό τόν πόλεμον τῶν σταυροφοριῶν. Δέν ἀκούετε τήν λαλιάν τοῦ ὄφεως, τοῦ ἐπιζητοῦντος νά φθείρη τά νοήματα τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπό τῆς ἁπλότητος ἡμῶν; (Β' Κορ. 113)· Ἰδού τί λέγει ὁ ὄφις·


«Ὦ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία! Διατί μένεις μακράν; Μή μέ φοβεῖσαι. Δέν εἶμαι ὁ δράκων. Εἶμαι ὁ γλυκύς ἄγγελος πού σοῦ φέρω τό μήνυμα τῆς ἀγάπης. Δέν ἔχω σκοπόν νά σέ θίξω εἰς τίποτε. Κράτησε τά δόγματά σου καί τάς παραδόσεις. Αὐτά εἶνε διά τούς θεολόγους... Ἐγώ σέ προσκαλῶ εἰς τό σαλόνι μου διά νά συζητήσωμεν ἄλλα θέματα. Διά νά δημιουργήσωμεν ἕνα κοινόν μέτωπον κατά τῆς πενίας, κατά τῆς δυστυχίας, κατά τῆς ἀθεΐας, κατά τοῦ κομμουνισμοῦ, κατά τοῦ πολέμου κ.λ.π... (2) Δέν σέ συγκινοῦν αὐτά τά θέματα; Δέν σέ ἐνθουσιάζει ἡ πρότασις αὐτή;
Ἔλα λοιπόν νά διεξαγάγωμεν τόν διάλογόν μας, ἐπί ὑψηλοῦ ἐπιπέδου, ἐπί τοῦ ἐπιπέδου τῆς οἰκουμενικότητος καί τῆς ἀμοιβαίας κατανοήσεως, καί θά ἰδῆς πόσον ὡραία θά εἶνε ἡ συνάντησίς μας!».


Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας! Πονεμένη καί μαρτυρική Μάνα μας! Θά δεχθῆς τήν πρότασιν αὐτήν;
Θ' ἀνοίξης διάλογον μέ τόν παπισμόν; Καί δέν διαβλέπεις ὅτι εἰς τήν πρότασιν αὐτήν ὑπάρχει ὁ κίνδυνος, δι' ἀνικανότητα καί ἀναξιότητα τῶν ἐκπροσωπούντων σε, νά δημιουργηθῆ μία κατάστασις εἰς τρομερόν βαθμόν εὐνοϊκή διά τούς ἐχθρούς σου, μέσα εἰς τήν ὁποίαν, χωρίς νά τό καταλάβης, θά πέσης εἰς τήν ἀγκάλην τοῦ παπισμοῦ καί θά συμβῆ ἡ... «ἕνωσις», ἡ ψευδώνυμος ἕνωσις, ἡ πνευματική μοιχεία, ἡ πλέον ἄτιμος πρᾶξις ἡ ὁποία ἠμπορεῖ νά συμβῆ ποτέ καί δια τήν ὁποίαν θά χρειασθοῦν αἰῶνες μετανοίας;


Οἱ δέ ὀρθόδοξοι, οἱ ὁποῖοι θά θελήσουν νά παίξουν ρόλον μαστροποῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, θά ἔλθη ἡ ὥρα πού θ' ἀναστενάζουν καί θά λέγουν: «Ἡ γλῶσσα αὐτή, πού ἐρρητόρευε περί οἰκουμενικότητος καί ἀμοιβαίας κατανοήσεως, ἄς κοπή, κοπῇ, κοπῆ».
«Τά πόδια αὐτά, πού ἔτρεχον πρός συνάντησιν τῶν ὑποκρινομένων φιλίαν μετά τῆς Ὀρθοδοξίας, ἄς σαπίσουν». «Τά χέρια αὐτά, τά ὁποῖα ὑπέγραψαν ἐπιστολάς καί ὑπομνήματα οἰκουμενικότητος, νά πέσουν!»


Αὐτή, ἀγαπητοί μου, ἐν λόγῳ παραβολικῷ καί ρεαλιστικῷ εἶνε ἡ περιλάλητος θεωρία τῆς οἰκουμενικότητος πού «χάφτουν» οἱ ἐκ τῶν ἡμετέρων χάνοι.
Ἡ θεωρία περί οἰκουμενικῆς κινήσεως, κάτω ἀπό τήν ὁποίαν δύνανται νά στεγασθοῦν ὅλα τά εἴδη τῶν αἱρέσεων, καί τά πλέον ἑτερόκλητα στοιχεῖα, ἀποτελεῖ, ἐπαναλαμβάνομεν, κίνδυνον δια τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν.


Διότι ὑποτιμᾶ τήν σημασίαν τῶν δογμάτων, τῶν αἰωνίων τούτων ἀληθειῶν τῆς θείας ἀποκαλύψεως, αἱ ὁποῖαι, διατυπωθεῖσαι θαυμαστῶς εἰς τούς συντόμους ὅρους τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, εἶνε ὡς τά ὀστᾶ καί ἡ σπονδυλική στήλη, ἄνευ τῶν ὁποίων τό σῶμα μεταβάλλεται εἰς πλαδαράν καί ἄμορφον μᾶζαν.


Ὑποτιμᾶ τούς Ἱερούς Κανόνας, τούς ὁποίους οἱ ὀπαδοί τῆς οἰκουμενικότητος ἀποκαλοῦν «ἀπηρχαιωμένα καί σκωριασμένα ὅπλα».
Συνελόντι δέ εἰπεῖν, ὑποτιμᾶ τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καθόλου, διά τήν ὁποίαν οἱ ὀπαδοί τῆς οἰκουμενικότητος λέγουν ὅτι «εἶνε αὐταρέσκεια καί βλασφημία νά νομίζωμεν ὅτι αὐτή καί μόνη εἶνε ἡ ἀληθινή Ἐκκλησία, ἡ κατέχουσα ἀκίβδηλον τήν ἀλήθειαν τῆς θείας ἀποκαλύψεως».


Οὕτῳ τά δόγματα καί ἡ ἠθική, ἀδιασπάστως ἡνωμένα ἐν τῇ Ὀρθοδοξίᾳ, ἐν τῇ οἰκουμενικῇ κινήσει τείνουν νά ἐξατμισθοῦν καί νά παραμείνη ἕνα ἀπατηλόν σχῆμα ἀγάπης.


Οὕτως ἡ θεωρία τῆς οἰκουμενικότητος καί «τῆς συνυπάρξεως τῶν λαῶν», ὑπό κοσμικῶν καί πολιτικῶν κύκλων τοῦ αἰῶνος ὑποστηριζόμενη πρός στήριξιν μιᾶς ἐπισφαλοῦς εἰρήνης, εἰσβάλουσα ἤδη καί εἰς τόν πνευματικόν κόσμον, ὅπου οἱ συμβιβασμοί εἶνε ἀπαράδεκτοι, δύναται νά προκαλέση σύγχυσιν καί ἀναστάτωσιν, πραγματικήν Βαβέλ. Ἡ ζύμη εἶνε ἄχρηστος, ἐάν ἀναμιχθή μέ ἄλλα στοιχεῖα καί χάση τήν δραστικήν της ἐνέργειαν. Καί ἡ Ὀρθοδοξία εἶνε ἡ ἀρίστη ζύμη, ἡ ζύμη τῆς ἀληθείας ἡ ὁποία δύναται ὅλον τό φύραμα νά ζύμωση, ἀλλ' ὑπό τήν προϋπόθεσιν νά παραμείνη ἄμικτος ἀπό ξενικά στοιχεῖα, καθαρά.


Δια τοῦτο ἐχθροί τῆς Ὀρθοδοξίας εἶνε οἱ ὀπαδοί τῆς θεωρίας τῆς οἰκουμενικότητος.
Δέν διστάζομεν δέ διά τοῦτο νά ὀνομάσωμεν τήν κίνησιν αὐτήν τῆς οἰκουμενικότητος «νέαν αἵρεσιν», ἐναντίον τῆς ὁποίας πρέπει πάσῃ δυνάμει ν' ἀμυνθῆ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία.

Ὁ ἀποδομητικός χαρακτήρας τοῦ οἰκουμενισμοῦ γιά τήν ἑνότητα καί τήν ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας

Ἀρχιμ. Ἀθανασίου Ἀναστασίου

Προηγουμένου Ἱ. Μ. Μεγάλου Μετεώρου

Προσφιλέστατοι ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ἡ ἐποχή μας ταλανίζεται ἀπό ποικίλες αἱρέσεις καί παραθρησκεῖες. Κυρίως, ὅμως, ἀπό τήν παναίρεση τοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ καί ἐν γένει συγκρητιστικοῦ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ, ὁ ὁποῖος ὄχι μόνο προβάλλεται καί προωθεῖται, ἀλλά καίἐπιβάλλεται τελικά μέ τά μέσα καί τίς πρακτικές τῆς Νέας Ἐποχῆς.

Δέν εἶναι δύσκολο πλέον, μιά καί οἱ ‘‘μάσκες’’ ἔχουν πέσει ἐδῶ καί χρόνια ἡ μία μετά τήν ἄλλη, νά διαπιστώσει κανείς ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι μιά μεθοδευμένη καί συστηματική προσπάθεια, μέ ἰσχυρά πολιτικά καί οἰκονομικά ἐρείσματα καί διασυνδέσεις μέ παγκόσμια κέντρα ἐξουσίας, ἡ ὁποία στοχεύει:

1) Στήν ἀμφισβήτηση καί σχετικοποίηση τῆς ἀληθείας τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καί κυρίως τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ

2) στήν ἀποδόμηση τῆς ἁγιοπνευματικῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας

3) στή μετάλλαξη τῆς ὀρθόδοξης Ἐκκλησιολογίας

4) στήν παροχή ἐκκλησιαστικότητας στίς αἱρέσεις

5) στή νομιμοποίηση τοῦ ἀνύπαρκτου καί ἀνεπέρειστου «πρωτείου ἐξουσίας ἄνευ ἴσων» τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου

6) στήν «ἑνότητα» τῶν πάσης φύσεως «ἐκκλησιῶν»καί τελικῶς στήν πανθρησκεία τῆς Νέας Ἐποχῆς.

Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς ἔγραφε: «ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι κοινόν ὄνομα διά τούς ψευδοχριστιανισμούς, διά τάς ψευδοεκκλησίας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Μέσα του εὑρίσκεται ἡ καρδία ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν οὐμανισμῶν μέ ἐπικεφαλῆς τόν Παπισμό. Ὅλοι δέ αὐτοί οἱ ψευδοχριστιανισμοί, ὅλαι αἱ ψευδοεκκλησίαι δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μία αἵρεσις παραπλεύρως εἰς τήν ἄλλην αἵρεσιν. Τό κοινόν εὐαγγελικόν ὄνομά τους εἶναι ἡ παναίρεσις».

Ἀπόψε, σέ δύο κυρίως στόχους αὐτῆς τῆς παναίρεσης θά ἐπικεντρώσουμε ἁδρομερῶς τήν προσοχή μας: στήν ἀποδόμηση τῆς Ἀληθείας καί στήν κατάλυση τῆς ἐν Χριστῷ ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας μας. Παράλληλα, θά προσθέσουμε ἀκροθιγῶς καί ἄλλες ἄμεσα συνδεδεμένες μέ τό θέμα μας ἐκτροπές.

1ον.

Κατ’ ἀρχήν ὁ Οἰκουμενισμός πλαστογραφεῖ, μειώνει καί ἀλλοιώνει τήν Ἀλήθεια, δηλαδή τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ μας.

Ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ Πόποβιτς γράφει: «Ἡ Ἐκκλησία ἀποτελεῖ τήν σάρκωση καί τήν εἰκόνα τῆς Παν-αλήθειας ἤτοι τοῦ Θεοῦ Λόγου. ....Ὅ,τι ἀλλοιώνει, παραχαράσσει, σακατεύει αὐτήν τήν θεανθρώπινη πίστη εἶναι αἵρεση». Γράφει ὁ παπα-Γιώργης μας ὁ Μεταλληνός στά Δοκίμια Ὀρθόδοξης Μαρτυρίας: «Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ σκοπός τῆς ὑπάρξεως καί παρουσίας μας μέσα στόν κόσμο. Ὁ ἄνθρωπος πλάσθηκε ‘‘Χριστοκεντρικός’’. Σκοπός τῆς ζωῆς μας εἶναι ἡ θέωση καί ἐν-Χρίστωσή μας ‘‘κατά χάριν’’. Ἕνωση μέ τόν Θεό ‘‘ἐν Χριστῷ’’ καί διά τοῦ Χριστοῦ».

Καί συμπληρώνει ὁ ἕτερος μακαριστός μεγάλος θεολόγος, ἐπίσκοπος πρώην Ἐρζεγοβίνης Ἀθανάσιος Γιέφτιτς: «Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ κατ’ ἐξοχήν Χριστολογία. Ὅλη ἡ πίστη καί ἡ ζωή τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅλο τό δόγμα καί τό ἦθος της, εἶναι μιά Χριστολογία. ‘‘Τό τῆς πίστεως δόγμα ἔχει θεμέλιον καί ἀρχήν τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν’’, λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος. Ὁ Χριστός, συνεχίζει ὁ Ἐπίσκοπος Ἀθανάσιος, ὡς Θεάνθρωπος εἶναι καί modus credendiκαί modus vivendi καί modus cognoscendi καί modusfaciendi τῆς Ὀρθοδοξίας. (Δηλ. ὁ Χριστός ὡς Θεάνθρωπος εἶναι καί τρόπος πίστεως καί τρόπος ζωῆς καί πορείας καί τρόπος γνώσεως τῆς Ἀληθείας καί τρόπος τοῦ ἐνεργεῖν ὀρθοδόξως.) Ἡ Ὀρθόδοξη Θεολογία κατ’ οὐσίαν εἶναι μία ὀρθή Χριστολογία». Καί συνεχίζει ἀλλοῦ: «Ἡ ὀρθή Χριστολογία, καί συγκεκριμένα ἡ παράδοξος ἐκείνη θεανθρώπινη ‘‘ἰσορροπία’’ τοῦ χριστολογικοῦ ὅρου τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῆς Χαλκηδόνος, ἀπό τό ὁποῖο πηγάζει ὅλη ἡ Ὀρθοδοξία καί κάθε τι σέ αὐτή, ἔχει παραμορφωθεῖ καί στή ρωμαιοκαθολική καί στήν προτεσταντική θεολογία. Τό Χριστολογικό δόγμα, τό ὁποῖο περιλαμβάνει στόν ἑαυτό του καί τήν Τριαδολογία καί τή Σωτηριολογία καί τήν Ἐκκλησιολογία καί τήν Ἀνθρωπολογία καί τά λοιπά δόγματα, εἶναι ἤδη γιά πολλούς αἰῶνες ‘‘λίθος προσκόμματος καί πέτρα σκανδάλου’’ γιά τή δυτική θεολογική καί φιλοσοφική σκέψη, ἐνῶ γιά τήν Ὀρθοδοξία ἦταν καί εἶναι καί θά εἶναι πάντοτε ‘‘Θεοῦ δύναμις καί Θεοῦ σοφία’’ εἰς σωτηρία καί θέωση ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων».

Γιά τήν προσπάθεια ἀπομείωσης τοῦ θεανδρικοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ μας ἐπισημαίνει καί πάλι ὁ π. Γεώργιος Μεταλληνός: «Οὐδέποτε μειώθηκε τόσο τό Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καί ἀπειλήθηκε ὁ Χριστιανισμός, ὅσο στά ὅρια τῆς συγκροτούμενης ἀπό τήν ‘‘Νέα Ἐποχή’’ ‘‘Πανθρησκείας’’. Οἱ συναντήσεις τῆς πανθρησκειακῆς κινήσεως τῆς Ν. Ἐποχῆς (Ἀσσίζη, 1,2καί 3) [καί ἄλλες πού ἀκολούθησαν] δέν ἀφήνουν πιά ἀμφιβολία. Μέ τή συμμετοχή καί ἐκπροσώπων τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου προωθεῖται ἡ ‘‘Πανθρησκεία’’, στήν ὁποία ἰσοπεδώνεται καί ἀναιρεῖται κυριολεκτικά τό Πανάγιο Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ συμφυρόμενον μέ ὅλες τίς ‘’κατασκευασμένες’’ ‘’θεότητες’’ τοῦ κόσμουτῆς πτώσεως. Ποτέ δέν ἀμφισβητήθηκε τόσο ἄμεσα καί ἀπόλυτα ἡ μοναδικότητα καί ἀποκλειστικότητα τοῦ Χριστοῦ ὡς Σωτήρα τοῦ κόσμου. Καί μόνο γι’ αὐτό εἶναι ἡ ‘’Νέα Ἐποχή’’ ἡ μεγαλύτερη πρόκληση ἱστορικά γιά τήν Ὀρθοδοξία. Αὐτό, πού δέν πέτυχε ὁ Διάβολος μέ τούς διωγμούς καί τίς αἱρέσεις, τό ἐπιδιώκει τώρα μέ τόν ἀνανεωμένο ‘’οἰκουμενισμό’’ τῆς Πανθρησκείας».

- Ἐνῶ, λοιπόν, τό τέρας τοῦ οἰκουμενισμοῦ βρυχᾶται·

- Ἐνῶ αὐτός ὁ σύγχρονος «λέων ὠρυόμενος» (Α΄ Πέτρ. 5,8) κυνηγάει νά καταπιεῖ πιστούς ἀνά τήν ὑφήλιο·

- Ἐνῶ αὐτή ἡ φρικώδης χοάνη, αὐτό τό δαιδαλῶδες σύστημα χωράει, συμφύρει καί ἐξισώνει τό «Ἐγώ εἰμί ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή» (Ἰω. 14,6) μέ ὅποια ἄλλη διαστροφή της·

- Ἐνῶ, μέ βάση τήν πατερική διδασκαλία, δένὑπάρχει σατανικώτερο σύστημα πλανῶν στήν Ἱστορία ἀπό τόν Οἰκουμενισμό·

- Καί ἐνῶ ὁ παπα-Γιώργης βροντοφωνάζει ὅτι «ἡ Ὀρθοδοξία καλεῖται νά σώσει τήν ἀλήθειά της γιά τό Χριστό μένοντας πιστή στήν παράδοση τῶν Ἁγίων της»·

Παρ’ ὅλα αὐτά ἀκοῦμε διά στόματος τοῦ ἐκπροσώπου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρου, στίς 15 Ἰουλίου 2021, στή διεθνῆ διάσκεψη Κορυφῆς γιά τή θρησκευτική ἐλευθερία στή Νέα Ὑόρκη... ὅτι «ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι μυριάδες μονοπάτια πού ὁδηγοῦν σέ ἕνα Θεό!». «Εἶναι μυριάδες μονοπάτια πού ὁδηγοῦν στό ἴδιο μέρος». Ἐπίσης τόνισε ὅτι ὅταν [ἐσεῖς] ἀνυψώνετε μιά θρησκεία πάνω ἀπ’ ὅλες τίς ἄλλες, εἶναι σάν νά ἀποφασίζετε ὅτι ὑπάρχει μόνο ἕνα μονοπάτι πού ὁδηγεῖ στήν κορυφή τοῦ βουνοῦ. Ἀλλά στήν πραγματικόπτητα, ἁπλά δέν βλέπετε μυριάδες μονοπάτια πού ὁδηγοῦν στό ἴδιο μέρος, γιατί περιβάλλεσθε ἀπό βουνά προκαταλήψεων πού σᾶς κρύβουν τή θέα». Μά αὐτή εἶναι μία ἀπό τίς βασικέςδιδασκαλίες τῆς Νέας Ἐποχῆς. Ἰσχυρίζονται, δηλαδή, ὅτι ἡ ἀλήθεια εἶναι πολυεδρικό διαμάντι καί δέν μπορεῖς νά τήν ἀνακαλύψης ὁλόκληρη, παρά μόνο ἄν τήν πλησιάσης ἀπό κάθε ἕδρα της (ἀπό πολλά μονοπάτια). Γι’ αὐτό καί τονίζει: «Μήν εἶσαι μονόδρομος».

Μένουμε ἄφωνοι, παρακολουθοῦμε ἐνεοί, αἰσθανόμεθα ἀπέραντη θλίψη καί ὀδύνη.

Τό μόνο πού μένει νά ποῦμε: Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησον, συγχώρησον καί σῶσον ἡμᾶς καί τόν κόσμον Σου ἅπαντα.



2ον.

-Ἐκκλησιολογική μετάλλαξη

-Ἀποδόμηση τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας



«Ἡ ενότητα τῆς Ἐκκλησίας, κατά τόν Καθηγητή κ. Δημήτριο Τσελεγγίδη, ὡς θεμελιώδης ἰδιότητά της, προκύπτει ἀπό τήν ἴδια τήν ὀντολογία της καί ἐκφράζει ἰδιαιτέρως τήν αὐτοσυνειδησία της, ἡ ὁποία διατυπώθηκε ἱστορικά κατά τόν πλέον ἐπίσημο καίἀδιαμφισβήτητο τρόπο στόν Ὅρο τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (381), ὁ ὁποῖος ἀπετέλεσε καί τό Σύμβολο Πίστεως τῆς Ἐκκλησίας».

Ὁ δέ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς τονίζει: «Αὐτός ὡς Θεάνθρωπος συγκρατεῖ ὅλον τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας εἰς μίαν ἀδιαίρετον ἑνότητα χάριτος, ἀληθείας καί ζωῆς».

Τό οἰκουμενιστικό ἐγχείρημα, πού ὀργανώθηκε καί ξεκίνησε τίς πρῶτες δεκαετίες τοῦ 20οῦ αἰώνα, ἡ μετάλλαξη, δηλαδή, τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας, πού ἔκτοτε καλλιεργήθηκε καί ἑδραιώθηκε συστηματικά, ἀποζητοῦσε καί ἐπεδίωκε, ἐπί ἑκατό ὁλόκληρα χρόνια, τήν πανορθόδοξη θεσμική κατοχύρωσή της, ὥστε νά προβάλλεται καί νά χρησιμοποιεῖται ἀπό τούς οἰκουμενιστές ὡς πανορθόδοξη ἀπόφαση.

Ὅλες αὐτές οἱ προσπάθειες τῆς ἀποδόμησης τῆς Ἐκκλησίας ἔχουν ἐκβάλει θεσμικά καί κατά ἀποδεικτικό τρόπο στήν «Σύνοδο» τῆς Κρήτης.

Ἡ «Σύνοδος» τῆς Κρήτης α) προσέδωσε ἐκκλησιαστικότητα στίς αἱρέσεις, τίς ἀναγνώρισε, δηλαδή, ὡς Ἐκκλησίες καί β) ἀποπειράθηκε νά κατοχυρώσει τό πρωτεῖο ἐξουσίας «ἄνευ ἴσων» τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου μέ τήν βοήθεια τῶν ΗΠΑ καί τῶν ἄλλων Δυτικῶν Δυνάμεων.

Πρόκειται οὐσιαστικά γιά τήν ἐκτέλεση ἑνός προσυμφωνημένου συμβολαίου, ἀφοῦ εἶναι γνωστό ὅτι ὅλα ὅσα διαδραματίστηκαν στήν διάρκεια τῶν ἑκατό αὐτῶν χρόνων ἦταν σέ ἀπόλυτη συμφωνία καί στενή συνεργασία μεταξύ Φαναρίου καί Βατικανοῦ καί ἐνταγμένα στά γενικά πλαίσια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν.

Ἡ ἐκκλησιολογική μετάλλαξη μέ τήν θέσπιση μίας νέας ἐκκλησιολογίας, πού θά παρέχει ἐκκλησιαστικότητα στίς αἱρέσεις, θά τίς ἀναγνωρίζει δηλαδή ὡς «Ἐκκλησίες», ἦταν, ἤδη, προαποφασισμένη καί προσυμφωνημένη. Ἐξίσου προαποφασισμένη καί προσυμφωνημένη εἶναι καί ἡ τόσο προβαλλόμενη καί πολυδιαφημιζόμενη «ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν». Παρουσιάζονται, ὅμως, καί κοινοποιοῦνται τμηματικά καί μέ προσεκτικά βήματα, ὥστε νά μήν ὑπάρχουν πολλές καί μεγάλες ἀντιδράσεις ἀπό τό ὀρθόδοξο πλήρωμα καί νά ἀφομοιώνονται πιό εὔκολα ἀπό τούς ἀνυποψίαστους πιστούς.

Εἶναι δεδομένο ὅτι ἡ Κανονική, Ἐκκλησιολογική καί, κατά συνέπεια, δογματική ἐκτροπή τῆς «Συνόδου» τῆς Κρήτης δέν ἦταν μόνον μία ἐσφαλμένη δογματικά ἀπόφαση∙ δέν προέκυψε ξαφνικά καί ἀναπάντεχα κατά τήν διάρκεια τῶν ἐργασιῶν της. Ἀντίθετα, ἀποτελοῦσε συγκεκριμένη ἐπιλογή τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τῶν δορυφόρων του∙ ἦταν μία προμελετημένη, καλά ὀργανωμένη καί μεθοδικά στοχευμένη ἐκτροπή στά πλαίσια τοῦ συνολικοῦ ἐγχειρήματος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ γιά τήν ἀποδόμηση τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας.

Ὑπάρχει μία ἰδιαιτερότητα πού διαφοροποιεῖ πλήρως τήν Σύνοδο τῆς Κρήτης ἀπό κάθε ἄλλη Ὀρθόδοξη Σύνοδο:

Ἡ συγκεκριμένη «Σύνοδος» πραγματοποιήθηκε ὄχι γιά νά καταδικάσει κάποια αἵρεση, ἀλλά γιά νά παράσχει ἐκκλησιαστικότητα σ’ ὅλες τίς αἱρέσεις-πρωτοφανές στά ἐκκλησιαστικά χρονικά-∙ ὄχι γιά νά ἐπιλύσει κανονικά ζητήματα, ἀλλά γιά νά παραβιάσει συνειδητά τούς κανόνες καί νά λάβει ἀντικανονικές ἀποφάσεις∙ ὄχι γιά νά ἐνισχύσει καί ἀναδείξει τήν ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων, ἀλλά γιά νά ἐπιβάλει τήν κατασκευασμένη «ἑνότητα» μέ τούς αἱρετικούς!!

Τῆς «Συνόδου τῆς Κρήτης» εἶχαν προηγηθεῖ τά κείμενα τῆς Ραβέννας (10η Γενική Συνέλευση Μικτοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου Ὀρθοδόξων-Παπικῶν, Ὀκτώβριος 2007) καί τῆς Θ΄ Συνελεύσεως τοῦ ΠΣΕ (Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν) στό Porto Alegreτῆς Βραζιλίας (Φεβρουάριος 2016).

Μέ τά κείμενα αὐτά ἔχουμε τήν ἀποδοχή τῆς νέας ἐκκλησιολογίας, ἔχουμε τήν ἐπέκταση τῶν ὁρίων τῆς Ἐκκλησίας, μέ συνέπεια ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία νά μήν ταυτίζεται ἀποκλειστικά μέ τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία. Ἡ ὀρθόδοξη δογματική συνείδηση ἀποδέχεται καί ἐκφράζει διαχρονικά τήν πάγια θέση τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας «extra Ecclesiam nulla salus» (ἐκτός Ἐκκλησίας οὐδεμία σωτηρία). «Ὁ ἕνας Κύριος, ἡ μία πίστη, τό ἕνα βάπτισμα καί τά τρία αὐτά συνθέτουν τήν ἔννοια τῆς μίας Ἐκκλησίας καί διασφαλίζουν τήν ἀδιάσπαστη ἑνότητά της. Ἐκτός αὐτῆς ὅ,τι λέγεται Ἐκκλησία εἶναι συνάθροιση αἱρετικῶν πού ἔχουν ἀπολέσει τήν μία πίστη στόν ἕνα Κύριο καί κατά συνέπεια τό βάπτισμα, τό ὁποῖο τελεῖται ἀπό αὐτούς, δέν εἶναι Χριστιανικό Βάπτισμα».

Ποτέ ἄλλοτε στό παρελθόν ἡ Ἐκκλησία δέν ἀπώλεσε τήν αὐτοσυνειδησία Της ὡς τῆς «Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας» καί δέν τήν ὑπέβαλε σέ συσχετισμούς καί σέ λογικές ἰσορροπιῶν καί πλειοψηφιῶν ἤ δέν τήν περιόρισε στά ψιλά γράμματα τῶν ὑποσημειώσεων, ὅπως στό τελευταῖο κείμενο τῆς Ραβέννας ἤ τῆς Θ΄ Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ Π.Σ.Ε. στό Porto Alegre τῆς Βραζιλίας, τόν Φεβρουάριο τοῦ 2006, ὅπου συναποδεχθήκαμε ὅτι «Ὁμολογοῦμε Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ὅπως αὐτὴ ὁρίζεται ἀπὸ τὸ σύμβολο Νικαίας-Κων/πολης (381).Κάθε ἐκκλησία (σημ. πού συμμετέχει στό Π.Σ.Ε., δηλαδή οἱ ἀναρίθμητες προτεσταντικές «ἐκκλησίες»)εἶναι ἡ Ἐκκλησία καθολικὴ καὶ ὄχι ἁπλὰ ἕνα μέρος της. Κάθε ἐκκλησία εἶναι ἡ Ἐκκλησία καθολική, ἀλλὰ ὄχι στὴν ὁλότητά της. Κάθε ἐκκλησία ἐκπληρώνει τὴν καθολικότητά της ὅταν εἶναι σὲ κοινωνία μὲ τὶς ἄλλες ἐκκλησίες»(!). Γι’ αὐτή τήν κατάλυση κάθε ἔννοιας ἐκκλησιολογίας στό Porto Alegre ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης ἐπιχαίρει, δύο χρόνια ἀργότερα στήν Γενεύη καί στήν ὁμιλία του ἐπ’ εὐκαιρίᾳ τοῦ ἑορτασμοῦ τῶν 60 ἐτῶν ἀπό τῆς ἱδρύσεως τοῦ Π.Σ.Ε. Διαβάζω τμῆμα τῆς Συνεντεύξεώς του:

«...Ἀπηλλαγμένοι λοιπόν τῶν ἀγκυλώσεων τοῦ παρελθόντος καί ἀποφασισμένοι νά παραμείνωμεν ἡνωμένοι καί νά ἐργασθῶμεν ἀπό κοινοῦ, ἐθέσαμεν, πρό δύο ἐτῶν, κατά τήν διάρκειαν τῆς Θ΄ Συνελεύσεως ἐν Porto Alegre Βραζιλίας, τάς βάσεις μιᾶς νέας περιόδου εἰς τήν ζωήν τοῦ Συμβουλίου, λαμβάνοντες ὑπ’ ὄψιν τό σημερινόν πλαίσιον τῶν διεκκλησιαστικῶν σχέσεων, ὡς καί τάς σημειωθείσας εἰς τόν οἰκουμενικόν χῶρον σταδιακάς ἀλλαγάς. Χαίρομεν διότι εἰς τό ἐπίκεντρον τῶν δραστηριοτήτων τοῦ Συμβουλίου εὑρίσκεται πάντοτε τό ὅραμα τῶν ἐν αὐτῷ δραστηριοποιουμένων Ἐκκλησιῶν διά τήν ἐπίτευξιν, τῇ χάριτι τοῦ Θεοῦ, τῆς ἑνότητος ἐν τῇ αὐτῇ πίστει καί πέριξ τῆς αὐτῆς Εὐχαριστιακῆς Τραπέζης...». (περιοδικό Ἐπίσκεψις)

Ὅπως εἶναι φανερό, ἡ νέα ἐκκλησιολογία περικλείει ταυτόχρονα ὅλες τίς δυτικογενεῖς ἀντορθόδοξες θεωρίες περί ἀοράτου ἐκκλησίας, περί διηρημένης ἐκκλησίας, τήν θεωρία τῶν κλάδων, τῶν δύο πνευμόνων, τῶν ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν καί τήν μεταπατερική θεολογία.

Τελικά εἶχε ἀπόλυτο δίκαιο ὁ μακαριστός καί θεοφώτιστος π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, ὅταν ἔγραφε: «Ὑπό τόν ἐπάρατον Οἰκουμενισμόν δέν κρύπτεται ἁπλῶς μία αἵρεσις. Κρύπτεται αὐτή αὕτη ἡ ἄρνησις τοῦ ἀποκαλυπτικοῦ χαρακτῆρος τῆς Χριστιανικῆς Πίστεως... Κατά τοῦτο ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι χείρων πάσης αἱρέσεως... Πᾶσαι αἱ χριστιανικαί αἱρέσεις, καί αἱ πλέον βλάσφημοι, οὐδέ διενοοῦντο κἄν νά ἀμφισβητήσωσι τήν μοναδικότητα καί ἀποκλειστικότητα τοῦ Χριστιανισμοῦ ὡς ἀληθείας ἐξ ἀποκαλύψεως... Ἐνῷ διά τόν Οἰκουμενισμόν πᾶσαι αἱ Θρησκεῖαι ἔχουσιν στοιχεῖα ἀληθείας καί στοιχεῖα πλάνης, ὁ δέ Χριστιανισμός δέν ἀποτελεῖ εἰμή μίαν Θρησκείαν μεταξύ τῶν λοιπῶν... Πολλά τέρατα ἐγέννησεν ἐν τοῖς καιροῖς ἡμῶν ὁ Ἅδης, ἀλλ’ ἰσομέγεθες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ οὐδέν!».



3ον.

Περί συνοδικότητας καί πρωτείου ἐξουσίας



Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, κατά τόν Καθηγητή τῆς Δογματικῆς τοῦ Α.Π.Θ. κ. Δημήτριο Τσελεγγίδη, εἶναι ἱεραρχικά δομημένη καί λειτουργεῖ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι Συνοδικῶς. Σέ καμμία, δηλαδή, περίπτωση δέν λειτουργεῖ ἱεροκρατικῶς, ἐπειδή ἡ ἱεροκρατία ἀκυρώνει τήν Συνοδικότητα τῆς Ἐκκλησίας (τόν τρόπο διοικήσεώς της), τῆς ὁποίας ἡ φερεγγυότητα διασφαλίζεται ἀπό τήν διαχρονική συμφωνία τῶν Ἁγίων Πατέρων (consensus patrum) [ἐντελῶς ἀπαραίτητης] καί ἀπό τήν δογματική συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας (λαϊκῶν καί κληρικῶν).

Ὁ μακαριστός πλέον Ἐπίσκοπος πρώην Ἐρζεγοβίνης Ἀθανάσιος, ἐκ τῶν σπουδαιοτέρων θεολόγων τῆς ἐποχῆς μας, σέ συνέντευξή του τονίζει: «ὅτι δέν ὑπάρχει ἐξουσία στήν Ἐκκλησία, ἀλλά ὑπάρχουν Συνοδικότητα καί συμφωνία· ...ὅτι τό Ἅγιον Πνεῦμα ὁδηγεῖ τήν Ἐκκλησία καί ἐμεῖς ἀναπνέουμε τό Ἅγιον Πνεῦμα...».

Ὅσο γιά τήν συμμετοχή τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, κληρικῶν, μοναχῶν καί λαϊκῶν στά τῆς Ἐκκλησίας, ὁ π. Γεώργιος Καψάνης σημειώνει συμπερασματικά τά κάτωθι: «Ὅσον ἀφορᾷ δέ εἰς τήν διοίκησιν καί τήν διδασκαλίαν, ἡ συμμετοχή τοῦ λαοῦ εἶναι θεμελιώδης, ἐφ’ ὅσον οὗτος, χαρισματοῦχος ὤν καί διδακτός Θεοῦ, ἀποτελεῖ μετά τοῦ κλήρου τήν ἀγρυπνοῦσαν συνείδησιν τῆς Ἐκκλησίας, ἥτις μαρτυρεῖ (κρίνει, διακρίνει, ἐγκρίνει καί ἀποδέχεται, ἤ κατακρίνει καί ἀπορρίπτει) τήν διδασκαλίαν καί τάς πράξεις τῆς ἱεραρχίας, ὡς ἀπεφάνθησαν καί οἱ Πατριάρχαι τῆς Ἀνατολῆς ἐν τῇ Ἐγκυκλίῳ αὐτῶν τῆς 6ης Μαΐου 1848».

Ὁ δέ π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, σχολιάζοντας τήν ἐγκύκλιο αὐτή, ἐξηγεῖ πώς: «Τὸ ὅλο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ ἐπαληθεύη, ἤ, γιὰ νὰ εἴμαστε περισσότερο ἀκριβεῖς, τὸ δικαίωμα, καὶ ὄχι μόνο τό δικαίωμα, ἀλλὰ τὸ καθῆκον τῆς «ἐπιβεβαιώσεως». Μ' αὐτὴν τὴν ἔννοια οἱ Πατριάρχες τῆς Ἀνατολῆς ἔγραφαν στὴ γνωστὴ Ἐγκύκλιο ἐπιστολὴ τοῦ 1848 ὅτι «ὁ λαὸς ὁ ἴδιος ἀπὸ μόνος του ὑπῆρξεν ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας».

Ἐκτός ἀπό τό «Πρωτεῖο ἐξουσίας ἄνευ ἴσων» τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, πού ἐπιδιώχθηκε νάἐπισημοποιηθεῖ στήν «Σύνοδο» τῆς Κρήτης, γιά τό ὁποῖο θά μιλήσουμε παρακάτω, ἐμφανίζεται ἕνα νέο εἶδος (νέο μοντέλο) Συνόδου, ἡ Σύνοδος τῶν Προκαθημένων. Σ’ αὐτό συμμετέχουν ἐκτός τῶν Προκαθημένων καί ὀλιγομελεῖς ἀντιπροσωπεῖες Ἀρχιερέων τῆς κάθε τοπικῆς Ἐκκλησίας. Ὅλοι αὐτοί οἱ Ἀρχιερεῖς, πλήν τῶν Προκαθημένων, ἀποκλείονται ὅλως παραδόξως καί παρανόμως ἀπό τό δικαίωμα τῆς ψήφου, τό ἱερό, μοναδικό, ἀναφαίρετο δικαίωμά τους, πού ἀποτελεῖ καί ἀδήριτη δέσμευση καί ὑποχρεωτικότητα ἐπιτακτική. Ἀντιθέτως, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης καί οἱ Προκαθήμενοι τό διατηροῦν. Εἶναι νά ἀπορεῖ κανείς πῶς Ἐπίσκοποι ὁμοιόβαθμοι τῶν Πατριαρχῶν καί τῶν Ἀρχιεπισκόπων καταδέχθηκαν τέτοια προσβολή, σύρθηκαν ἀδιαμαρτύρητα σ’ αὐτήν τήν ψευδοσύνοδο καί ἐπέτρεψαν εἰς ἑαυτούς τήν ὑποβάθμισή τους σέ ρόλο ἁπλοῦ συμβούλου καί παρατηρητοῦ γιά τόσο σοβαρές ἀποφάσεις σέ τόσο σπουδαῖα δογματικά καί ἐκκλησιολογικά θέματα.

Εὐτυχῶς, ὅμως, ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ἀντιστάθηκε γιά ἄλλη μιά φορά σέ ὅλες αὐτές τίς μεθοδεύσεις καί μηχανορραφίες καί δέν ἐνέδωσε στήν προδοσία πού γιά πρώτη φορά στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία συνέβη, δηλαδή νά παραχωρηθεῖ ἐκκλησιαστικότητα σέ ὅλες τίς αἱρέσεις.

Ἐν τέλει, στό Κολυμπάρι τῆς Κρήτης ἐπιδιώχθηκε νά ἐπισημοποιηθεῖ «τό Πρωτεῖο ἐξουσίας ἄνευ ἴσων» τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ἔναντι ὅλων τῶν ἄλλων Πατριαρχῶν καί Ἀρχιεπισκόπων τῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν!

Βέβαια τό ἐν λόγῳ «Πρωτεῖο» εἶχε προετοιμαστεῖ καί προβληθεῖ καί μέσω τῆς ἀντορθόδοξης διδασκαλίας «περί προσώπου» τοῦ Μητροπολίτου Περγάμου κ. Ἰωάννου, ἀπό τήν ὁποία ἐμφορεῖται τό Κείμενο «Ἡ ἀποστολή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στό σύγχρονο κόσμο», καθώς καί ἀπό ἄλλα ἐπιφανῆ στελέχη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί ὄχι μόνο. Καί μετά ἀπό προσπάθειες 100 χρόνων, σ’ αὐτή τήν ψευδοσύνοδο ἔγινε ἀγωνιώδης προσπάθεια γιά νά παγιωθεῖ θεσμικά τό ἀνύπαρκτο καί ἀνεπίτρεπτο Πρωτεῖο ἄνευ ἴσων.

Ἑπομένως, ἡ ἐπιβολή τῆς κυριαρχίας ἑνός «Πρώτου ἄνευ ἴσων» καί στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μέ βάση τά παπικά πρότυπα, δηλαδή ὄχι ὡς πρωτεῖο τιμῆς μεταξύ ἴσων, ἀλλά ὡς πρωτεῖο ἐξουσίας ἄνευ ἴσων, δημιουργεῖ ἕναν νέο Πάπα, τόν Πάπα τῆς Ἀνατολῆς! Ἄλλωστε, ὁ ἴδιος ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης δηλώνει προφορικῶς καί γραπτῶς πρός πᾶσα κατεύθυνση ὅτι «ἡ Ὀρθοδοξία δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει χωρίς τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο»! Ἀλλοῦ δέ, πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀλβανίας κ. Ἀναστάσιο, ὁ ὁποῖος δέν ἀπεδέχθη τό αὐτοκέφαλο τῆς Οὐκρανικῆς Ἐκκλησίας γιά πολύ σοβαρούς ἐκκλησιαστικούς λόγους, σέ ἀπαντητική ἐπιστολή του στίς 20 Φεβρουαρίου 2019, ἀντιτείνει τά ἑξῆς παράδοξα καί ἀνυπόστατα: «...Ὡς ἐκ τούτου, οὐ μόνον ἔνθα περί Δογμάτων καί ἱερῶν Παραδόσεων καί Κανονικῶν Ἐκκλησιαστικῶν Διατάξεων ἤ περί γενικῶν ζητημάτων ἀφορώντων εἰς ὁλόκληρον τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἀλλά καί ἐν πᾶσι τοῖς σχετικῶς σπουδαίοις ἐπί μέρους ζητήμασι τοῖς ἐνδιαφέρουσι ταύτην ἤ ἐκείνην τήν Τοπικήν Ἐκκλησίαν, ἡ κηδεμονική πρόνοια καί ἀντίληψις τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας παρεμβαινούσης -ποῖ μέν [=ἄλλοτε μέν], αὐτεπαγγέλτως καί ὡς ἐκ καθήκοντος, ποῖ δέ [=ἄλλοτε δέ], κατ᾿ ἐπίκλησιν τῶν ἐνδιαφερομένων- καί παρεχούσης τήν ἀποτελεσματικήν αὐτῆς συμβολήν, πρός διαίτησιν καί ἐπίλυσιν διαφορῶν ἀναφυεισῶν μεταξύ τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν, πρός διευθέτησιν διαφωνιῶν μεταξύ ποιμένων καί ποιμνίου...» !!!

Ὁ μακαριστός π. Γεώργιος Καψάνης, τό 2009 διαπίστωνε:

«Ἡ παραδοχή πρωτείου δικαιοδοσίας [ἐξουσίας] ἐπί τῆς καθόλου Ἐκκλησίας, δηλαδή τό νά εἶναι ἕνας ἐπίσκοπος κεφαλή καί ἀρχή ὅλης τῆς Ἐκκλησίας, ἔστω ἐπιφορτισμένος μέ ἕνα ρόλο διακονίας, εἶναι βλασφημία κατά τοῦ Προσώπου τοῦ Χριστοῦ ὡς μοναδικῆς Κεφαλῆς τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Τό πρωτεῖο δικαιοδοσίας [ἐξουσίας] συνιστᾶ ἀνατροπή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ὑπεράνω πάντων τῶν ἐπισκόπων εἶναι ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος. Σέ αὐτήν προεκάθητο μέν ἐν ἀγάπῃ ὁ ἐπίσκοπος Ρώμης ὡς ἴσος τῶν συνεπισκόπων του, ἐν τῷ μέσῳ ὅμως τῶν ἐπισκόπων ἐτοποθετεῖτο τό ἱερό Εὐαγγέλιο ὡς σύμβολο τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ, τῆς μοναδικῆς Κεφαλῆς τῆς καθόλου Ἐκκλησίας. Τό μοναδικό προνόμιο τοῦ ἐπισκόπου Ρώμης (ὅταν σημειωτέον ἦταν Ὀρθόδοξος), [καί τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ὡς πρώτου μεταξύ ἴσων μετά τό σχίσμα τῆς Ρώμης ἀπό τήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία] πού εἶναι ἀποδεκτό ἀπό Ὀρθοδόξου ἀπόψεως, εἶναι ἡ ἐν συνόδοις πρωτοκαθεδρία (πρεσβεῖα τιμῆς) μεταξύ τῶν πέντε ὀρθοδόξων πατριαρχῶν καί ἡ συνεπείᾳ αὐτῆς μνημόνευσις τοῦ πρώτου μεταξύ τῶν λοιπῶν πατριαρχῶν στά Δίπτυχα. Αὐτό βεβαιώνεται ἀπό τό γράμμα καί τό πνεῦμα τοῦ 28ου κανόνος τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου» [(«τά ἴσα πρεσβεῖα ἀπένειμαν [οἱ Πατέρες] τῷ τῆς Νέας Ρώμης ἁγιωτάτῳ θρόνῳ»). Ἐπίσης, τά πρεσβεῖα τιμῆς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔχουν κατοχυρωθῆ καί ἀπό τόν 3ο Κανόνα τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου («Τόν μέν τοι Κωνσταντινουπόλεως Ἐπίσκοπον ἔχειν τά πρεσβεῖα τῆς τιμῆς μετά τόν τῆς Ρώμης Ἐπίσκοπον, διά τό εἶναι αὐτήν Νέαν Ρώμην») καί τόν 36ο Κανόνα τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τῆς λεγομένης Πενθέκτης («Ἀνανεούμενοι τά παρά τῶν ἑκατόν πεντήκοντα ἁγίων Πατέρων, τῶν ἐν τῇ θεοφυλάκτῳ ταύτῃ καί βασιλίδι πόλει συνελθόντων, καί τῶν ἑξακοσίων τριάκοντα, τῶν ἐν Χαλκηδόνι συναθροισθέντων νομοθετηθέντα, ὁρίζομεν, ὥστε τόν Κωνσταντινουπόλεως θρόνον τῶν ἴσων ἀπολαύειν πρεσβείων τοῦ τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης θρόνου, καί ἐν τοῖς ἐκκλησιαστικοῖς, ὡς ἐκεῖνον, μεγαλύνεσθαι πράγμασι»)].

Θά λέγαμε λοιπόν, ὅτι «Τό Πρωτεῖο ἐξουσίας ἄνευ ἴσων» ἀποτελεῖ:

• Αὐθαίρετη Πρωτοκαθεδρία,

• Ἰσοπεδωτική Κυριαρχία,

• Ἐκκοσμικευμένη Διακονία,

• Ἐχθρό τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος καί εἰρήνης,

• Προκλητική καταπάτηση καί στέρηση τῆς ἐλευθερίας κλήρου καί λαοῦ,

• Ἀπίστευτη ὑπερηφανεία καί ἀλαζονεία, πού προσβάλλει Θεό καί ἀνθρώπους.

Ἡ πρώτη ἔμπρακτη ἐφαρμογή τοῦ «Πρωτείουἐξουσίας ἄνευ ἴσων» μετά τήν «Σύνοδο» στήν Κρήτη ὑπῆρξε ἡ παραχώρηση Αὐτοκεφαλίας στήν Οὐκρανική Ἐκκλησία. Μέ τήν ἀναφορά μας αὐτή, ὅπως εἶχε πεῖ ὁ κ. Λάμπρος Σκόντζος «δέν ἔχουμε καμμία πρόθεση νά συνταχθοῦμε μέ τήν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας, ἡ ὁποία δυστυχῶς βαρύνεται μέ τήν νοοτροπία τοῦ πανσλαβισμοῦ, τοῦ συνδρόμου τῆς ‘‘Τρίτης Ρώμης’’ καί τήν τάση της στόν οἰκουμενιστικό συγκρητισμό».

Λόγῳ τῆς ἀπουσίας τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας καί τῶν δορυφόρων της ἀπ’ τήν «Σύνοδο» τοῦ Κολυμπαρίου Κρήτης (2016), ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης τήν «τιμωρεῖ» ἐπιβάλλοντας, μέ ἱστορικο-κανονικές ἀλχημεῖες, τήν Αὐτοκεφαλία τῆς Οὐκρανίας, χωρίζοντας τήν τοπική Ἐκκλησία σέ δύο ἐπιμέρους Ἐκκλησίες!

Δυστυχῶς, ἀπ’ τήν ἐποχή τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου οἱ δυτικές δυνάμεις ὑπό τήν κηδεμονία τῶν Η.Π.Α καί τοῦ ΝΑΤΟ παρεῖχαν τήν θερμή ὑποστήριξή τους στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο στηρίζοντας τήν πάγια ἀξίωσή του γιά τήν ἐγκαθίδρυση τοῦ «πρωτείου ἐξουσίας του» σέ ὁλόκληρη τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Μέ τόν τρόπο αὐτό ἐπεδίωκαν - καί ἐπιδιώκουν καί σήμερα – τήν ἐξουδετέρωση τοῦ ρωσικοῦ παράγοντα ἐπιρροῆς στήν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή καί ὄχι μόνο.

Ἀπευχόμαστε τέτοιες ἐξουσιαστικές κινήσεις ἐπιβολῆς Αὐτοκεφαλιῶν στήν στενότερη περιοχή τῶν Βαλκανίων, χωρίς τήν συνοδική συναίνεση ὄχι μόνο τῶν τοπικῶν, ἀλλά καί ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

Ἀπ’ ὅσα ἕως τώρα ἀκούστηκαν στή σημερινή ἡμερίδα, προκύπτει ἀβίαστα τό συμπέρασμα ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι:

1. Στέρηση τῆς ἀκτίστου Θείας Χάριτος.

2. Ἀποπνιγμός τῆς Ἀληθείας.

3. Καθαιρέτης τῶν Ὅρων καί τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

4. Ἀποδομητής τῆς Ἁγιοπατερικῆς Ὀρθοδόξου παραδόσεως (Consensus Patrum – συμφωνία Πατέρων).

5. Λερναία Ὕδρα πού γεννᾶ συνεχῶς νέες κεφαλές πλάνης.

6. Νέα πνευματική πανδημία πού κατατρώγει ἐκ τῶν ἔσω τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.

7. Ἀμφισβήτηση τῆς μοναδικότητος καί ἀποκλειστικότητος τοῦ Χριστοῦ ὡς Σωτῆρος τοῦ κόσμου.

8. Ἰσοπέδωση καί ἀναίρεση τοῦ Παναγίου Προσώπου τοῦ Χριστοῦ μας, συμφυρόμενον μέ ὅλες τίς «κατασκευασμένες θεότητες» τοῦ κόσμου τῆς πτώσεως.

9. Ἡ εἴσοδος τῆς ἀνθρωπότητος στήν παραφροσύνη τῆς «Νέας Τάξεως» καί τῆς «Νέας Ἐποχῆς».

10. Ὁ Οἰκουμενισμός δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά «μία αἵρεσις παραπλεύρως εἰς τήν ἄλλην αἵρεσιν...εἶναι ΠΑΝΑΙΡΕΣΙΣ».

Ἄς γνωρίζουν καλά οἱ Οἰκουμενιστές ὅτι «Ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ἰδιότητα τοῦ ἑνός σώματος τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἀπολύτως καί ἀμετακλήτως διασφαλισμένη ἀπό τήν Κεφαλή της, τόν Χριστό, διά τῆς συνεχοῦς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σ’ αὐτήν ἤδη ἀπό τήν Πεντηκοστή». Μή λοιπόν αἰσιοδοξοῦν καί ἐλπίζουν ὅτι θά διασπάσουν τήν «ἑνότητα» τῆς Ἁγιωτάτης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Ματαιοπονοῦν.

Θά κλείσουμε μέ τά λόγια καί τήν ἀποφασιστική διακήρυξη τοῦ μακαριστοῦ παπα-Γιώργη, τήν μνήμη καί τούς ἀγῶνες τοῦ ὁποίου τιμοῦμε ἀπόψε: «Ἐμεῖς μένουμε πάντοτε πιστοί στήν Ἐκκλησία. Ὅσοι ἀκολουθοῦν αὐτήν τήν οἰκουμενιστική κατηφορική πορεία θέτουν οὐσιαστικῶς ἑαυτούς ἐκτός Ἐκκλησίας».



*** Καθώς ὁλοκληρώθηκε ἤδη ὁ χρόνος τῆς εἰσηγήσεώς μας, θά παραλείψουμε τήν ἀνάγνωση τοῦ τελευταίου (τέταρτου) Κεφαλαίου «Ἡ κατάλυσις τῆς Συνοδικότητος ἐν μιᾷ νυκτί», τό ὁποῖο θά συμπεριληφθεῖ στά πρακτικά τῆς ἀποψινῆς ἡμερίδος.



4ον.

Ἡ κατάλυσις τῆς Συνοδικότητος ἐν μιᾷ νυκτί



Σ’ αὐτό τό σημεῖο τῆς εἰσηγήσεως νιώθουμε τήν ὑποχρέωση νά καταδείξουμε τόν ἀντιφατικό καί ἀντικανονικό τρόπο μέ τόν ὁποῖο σκέπτεται, ἀποφασίζει καί ἐνεργεῖ τά τελευταῖα χρόνια ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Στό παρελθόν, ἀπό τήν ἀρχή ἀκόμα τῆς λεγόμενης Οἰκουμενικῆς Κίνησης, ἡ διοίκηση τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ὑπῆρξε πάντοτε προσεκτική στήν ἀνοχή πού ὁδηγεῖ στή συνενοχή, φειδωλή στά ἀνοίγματα πρός τούς ἑτεροδόξους καί ἐπικριτική στίς παρεκτροπές τοῦ Φαναρίου.

Ἡ παραδοσιακή αὐτή στάση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἄρχισε σταδιακά νά μεταβάλεται καί νά διολισθαίνει σέ οἰκουμενιστικές πρακτικές μέ ἀποκορύφωμα τήν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης, τόν Ἰούνιο τοῦ 2016.

Σ’ αὐτή συνέβησαν «σημεῖα καί τέρατα»! Ἀνετράπη πλήρως τόσο ἡ οὐσία ὅσο καί τό συνολικό πνεῦμα τῆς ἀποφάσεως τῆς Ἱεραρχίας τόν Μάιο τοῦ 2016. Καί αὐτό γιατί ἡ ὅλη ὑπόθεση πού ἀπασχόλησε κυρίως τήν Ἱεραρχία ἦταν τό ἄν θεωροῦνται ἤ ὄχι Ἐκκλησίες οἱ ἑτερόδοξοι. Στήν πολύωρη καί γεμάτη ἀντεγκλήσεις συζήτηση πού πραγματοποιήθηκε ἀποφασίστηκε νά γίνει ἡ πρόταση «νά ἀντικατασταθοῦν ὅλες οἱ φράσεις πού χαρακτηρίζουν ὡς “Ἐκκλησίες” τούς ἑτεροδόξους καί ἀναφέρονται στίς σχέσεις μέ τούς ρωμαιοκαθολικούς καί τούς προτεστάντες». Ἔτσι, σύμφωνα μέ τήν ἀπόφαση – πρόταση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, στά πρός ἐπικύρωση κείμενα τῆς Μεγάλης Συνόδου, ἡ ἀντιπροσωπεία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἶχε λάβει σαφῆ ἐντολή: «ὅπου ὑπάρχει ἡ λέξη “Ἐκκλησία” καί ἀναφέρεται στούς ρωμαιοκαθολικούς καί στούς προτεστάντες, θά πρέπει νά ἀντικατασταθεῖ μέ τούς ὅρους “ὁμολογία” ἤ “χριστιανική κοινότητα”». Τήν πρόταση αὐτή μάλιστα ἡ Ἱεραρχία ἀποφάσισε νά τήν ὑποστηρίξει σθεναρά καί χωρίς ὑποχωρήσεις. «Ἄς μείνουμε μόνοι. Μοναδικοί κήρυκες τῆς Ὀρθοδοξίας. Γνήσιοι ἐκφραστές», διεκήρυσσε ὁ Μητροπολίτης Ἠλείας, κύριος εἰσηγητής τοῦ θέματος στήν Ἱεραρχία, δίνοντας τό στίγμα αὐτῆς τῆς ἀπόφασης. Ὁ στόχος, λοιπόν, καί ἡ δέσμευση πού ἔθεσε ἡ Ἱεραρχία μέ τήν ἀπόφασή της στόν Ἀρχιεπίσκοπο καί τούς Ἀρχιερεῖς, πού συναποτελοῦσαν τήν ἀντιπροσωπεία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος πού τόν συνόδευε, ἦταν σαφής: νά μήν γίνεται ἀναφορά τοῦ ὅρου «Ἐκκλησία» σέ σχέση μέ τούς ἑτεροδόξους.

Ἀπό κεῖ καί πέρα Κύριος οἶδε τί ἀκολούθησε. Τό σίγουρο εἶναι ὅτι ἡ ἀπόφαση τῆς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος πού ἐλήφθη στίς 25 Μαΐου 2016 ἄλλαξε σκανδαλωδῶς ἐν μιᾷ νυκτί. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καί οἱ Ἀρχιερεῖς πού μετεῖχαν στήν ἀντιπροσωπεία, πλήν τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου, προχώρησαν σέ μία ὠμή παραβίαση τῆς ἐντολῆς πού εἶχαν λάβει. Ἀποφάσισαν νά κατατεθεῖ μία νέα πρόταση, ἤτοι «ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀποδέχεται τήν ἱστορικήν ὀνοµασίαν ἄλλων ἑτεροδόξων Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καί Ὁµολογιῶν». Λειτούργησαν δηλαδή μέ ἀπόλυτα ἀντισυνοδικό τρόπο, ὑπερβαίνοντας τήν ἐξουσιοδότηση πού εἶχαν λάβει ἀπό τό ἀνώτατο ὄργανο τῆς Ἐκκλησίας, πού εἶναι ἡ Ἱεραρχία.

Ἀδιαφάνεια, μεθοδεύσεις, ἐκδουλεύσεις, ἀπειλές, ἐκτροπές, πονηρίες, ψεύδη.

Αὐτές εἶναι οἱ βάσεις πάνω στίς ὁποῖες στηρίχτηκε ὁ ἐν λόγω διάλογος. Αὐτές εἶναι οἱ ἀρχές πάνω στίς ὁποῖες οἰκοδομήθηκαν οἱ ἀγαπητικές σχέσεις. Ὅλα ἐπιτρέπονται κι ὅλα καταλύονται στό ὄνομα τῆς ἀγάπης! «Ἔδοξε τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καί ἡμῖν» τοῖς παροῦσι νά μή μείνει τίποτε ὀρθό ἤ ὄρθιο! Οἱ παρόντες, λοιπόν, στήν σύνοδο ἔκριναν σωστό νά μετέλθουν ὅλων τῶν νεοεποχίτικων ὅπλων πού διαθέτει τό ὁπλοστάσιο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Προκειμένου δέ νά πραγματοποιήσουν τό σχέδιό τους γιά μιά ἑνότητα στό ὄνομα τῆς ἀγάπης, ὄχι ὅμως καί στό ὄνομα τῆς Ἀληθείας, ἀλλά τοῦ ψεύδους, ἔφτασαν στό σημεῖο νά ἀποδειχθοῦν «ἀχθοφόροι» τοῦ λειτουργήματος καί ἀξιώματός τους, ὅπως εὔστοχα ἔλεγε ὁ παπα-Γιώργης ὁ Μεταλληνός γιά ὅσους προτιμοῦσαν νά προδώσουν τήν Ἀλήθεια τῆς Πίστεως ἐν ὀνόματι μιᾶς ἀθεόφοβης φιλαδελφίας. Ἐξ ἄλλου συχνά μᾶς θύμιζε ἀπό τόν ἅγιο Μάρκο τόν Εὐγενικό ὅτι:

Ἀλήθεια + ψεῦδος = ψεῦδος!

Ἐκτός αὐτοῦ, παραβίασαν κάθε δεοντολογία, διέσυραν κάθε ἀρχή δημοκρατικῆς ἐκπροσώπησης καί κατέλυσαν ἐν τέλει τόν ἱερό θεσμό τῆς Συνοδικότητας. ΑΝΕΡΥΘΡΙΑΣΤΑ. Δέν ντράπηκαν, δέν φοβήθηκαν, δέν δίστασαν νά ἀνατρέψουν αὐθαίρετα καί προκλητικά ἀτιμώρητα τόν Κανονισμό Λειτουργίας τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Καί δυστυχῶς στό ἴδιο πραξικόπημα καταστρατήγησης τῆς Ἀληθείας συμμετεῖχαν διά τῶν προκαθημένων τους καί οἱ ὑπόλοιπες τοπικές ἐκκλησίες πού ἔλαβαν μέρος στήν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης.

Καί διερωτώμεθα: μέ τί πρόσωπο, μέ ποιά συνείδηση, μέ ποιό ἀνδρῶο φρόνημα, μέ ποιό πνευματικό ἔρεισμα, ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος (Δ.Ι.Σ.) τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος -καί ὄχι ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας (Ι.Σ.Ι.)-, σέ πρόσφατη συνεδρίασή της παρέπεμψε στό Πρωτοβάθμιο διά Ἀρχιερεῖς Συνοδικό Δικαστήριο τούς Μητροπολίτες Κυθήρων κ. Σεραφείμ καί Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας κ. Κοσμᾶ, διότι οἱ ἐν λόγω Ἀρχιερεῖς ἐξεδήλωσαν ἀπειθαρχίακαί ἔλλειψη σεβασμοῦ πρός τήν ὁμόφωνη ἀπόφαση τοῦ συλλογικοῦ ὀργάνου διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀναφορικά μέ τά ὑγειονομικά μέτρα, πού εἶχαν ἀποφασιστεῖ κατά τήν περίοδο τοῦ Πάσχα.

Ἡ Ἐπιτροπή μάλιστα εἰσηγήθηκε, μεταξύ ἄλλων, τήν παραπομπή τους γιά:

Καταφρόνηση τῆς προϊσταμένης ἐκκλησιαστικῆς Ἀρχῆς,

Ἀπειθαρχία

Θεολογική πλάνη

Ἠθική αὐτουργία γιά ἀπειθαρχία τῶν πιστῶν σέ σχέση πρός τίς ὑποδείξεις τῆς Πολιτείας καί τῆς Ἐκκλησίας σέ θέματα ὑγείας.

Καί ρωτᾶμε εὐθέως: ποιοί ἐγκαλοῦν, κρίνουν καί καταδικάζουν ποιούς;

Οἱ ἐκκλησιαστικοί ἐνάγοντες καί ἀνακριτές οἱ ὁποῖοι παραβίασαν, διέσυραν, νόθευσαν, ἀτίμωσαν καί κατέλυσαν κάθε ἔννοια ἰσηγορίας, ἐλευθερίας, δημοκρατίας, ἔννομης ἐκκλησιαστικῆς τάξης καί ὀρθοδοξίας;

Αὐτοί δέν εἶναι πού ἀσέλγησαν ἀπροκάλυπτα εἰς βάρος τῆς ἀποφάσεως τῆς Ἱεραρχίας τους, τήν ὁποία εἶχαν προσυπογράψει οἱ ἴδιοι λίγες μέρες πρίν καί μάλιστα γιά ἕνα μεῖζον δογματικό θέμα, ὅπως εἶναι ἡ ἀπόδοση ἐκκλησιαστικότητας στίς αἱρέσεις;

Οἱ ἴδιοι δέν εἶναι πού τό βράδυ τῆς Παρασκευῆς ἀποφάσιζαν ὁμοφώνως ὄχι, ἐνῶ τό πρωί τοῦ Σαββάτου ἔλεγαν ναί;

Ναί, αὐτοί εἶναι οἱ ἴδιοι, πού σάν προσκυνημένοι καί βιαστικοί ὑπηρετοῦν τά ἀντίχριστα σχέδια τῆς Νέας Ἐποχῆς καί τῆς παναίρεσης τοῦ τέρατος πού ἀκούει στό ὄνομα Οἰκουμενισμός.

Ναί, Αὐτοί εἶναι!!! Αὐτούς ποιός θά τούς δικάσει;

Περί Σοφίας Σ(ε)ιράχ και ιατρικής

 

Τον τελευταίο καιρό, στην εκκλησιαστικοθεολογική “πιάτσα” κυκλοφορεί μια αναφορά του παλαιοδιαθηκικού βιβλίου «Σοφία Σ(ε)ιράχ» (υπάρχουν γραφές του και με απλό -ι-, γι’ αυτό έβαλα σε παρένθεση το -ε-) στο θέμα των ιατρών και του έργου τους. Τα σχετικά υπάρχουν στο κεφ. 38 τού εν λόγω βιβλίου. Οι αναφορές αυτές δεν περιορίζονται απλώς σε ένα στίχο, όπως ίσως θα νόμιζε κανείς από τις περιορισμένες παραπομπές που γίνονται μέχρι τώρα στο κείμενο, αλλά καταλαμβάνουν πολλούς στίχους – και συγκεκριμένα, τους 15 πρώτους στίχους του κεφαλαίου.

  Η μεμονωμένη και απομονωμένη λοιπόν θεώρηση κάποιου από αυτούς τους στίχους θα μπορούσε να οδηγήσει σε λάθος συμπεράσματα, αφού εκ των πραγμάτων δεν προβάλλει τη συνολική εικόνα – άρα δεν εκπροσωπεί πλήρως (μήπως και προδίδει;) το πνεύμα του όλου εκτενούς αποσπάσματος των 15 στίχων.

 Ιδιαίτερα δεν θα πρέπει να παραβλεφθεί το γεγονός ότι κατ’ επανάληψιν, εκτός του ιατρού, γίνεται μνεία και σε Εκείνον που είναι πάνω από τον ιατρό και τον καθοδηγεί στο έργο του… (π.χ.: «παρά γὰρ Ὑψίστου ἐστὶν ἴασις», 38:2̇̇∙ «Τέκνον, ἐν ἀῤῥωστήματί σου μὴ παράβλεπε, ἀλλ᾿ εὖξαι Κυρίῳ, καὶ αὐτὸς ἰάσεταί σε», 38:9∙ «καὶ γὰρ αὐτοὶ [οι ιατροί δηλ.] Κυρίου δεηθήσονται, ἵνα εὐοδώσῃ αὐτοῖς ἀνάπαυσιν καὶ ἴασιν χάριν ἐμβιώσεως», 38:14 [= διότι και αυτοί θα προσευχηθούν προς τον Κύριο, για να κατευοδώσει τις προσπάθειές τους και να επιτύχουν ελάφρυνση και ίαση της νόσου για τη συνέχεια της ζωής]. Αυτό, το ότι ΚΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΟΙ ΙΑΤΡΟΙ (ΟΦΕΙΛΟΥΝ ΝΑ) ΠΡΟΣΕΥΧΟΝΤΑΙ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ κ.λπ., ας μην το προσπεράσουμε σαν να μην το είδαμε, ΟΚ; (Γιατί πολλά προσπερνάνε οι σύγχρονες θεολογικές αναλύσεις, είτε το συνειδητοποιούν είτε όχι…). Ακόμη, υπενθυμίζεται (για να μην ξεχνιόμαστε) Ποιος είναι ο τελικός αποδέκτης του θαυμασμού προς την (ιατρική) επιστήμη και τους ιατρούς: «καὶ αὐτὸς [δηλ. ο Κύριος] ἔδωκεν ἀνθρώποις ἐπιστήμην ἐνδοξάζεσθαι [= ώστε να δοξάζεται] ἐν τοῖς θαυμασίοις αὐτοῦ», 38:6.

  Επίσης, δεν λείπουν αναφορές και στην πνευματική συνάφεια εμφάνισης των ασθενειών: «ἀπόστησον πλημμέλειαν καὶ εὔθυνον χεῖρας [= απαρνήσου και απομάκρυνε από σένα κάθε αμαρτία] καὶ ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας καθάρισον καρδίαν», 38:10∙ και το συγκλονιστικό: «ὁ ἁμαρτάνων ἔναντι τοῦ ποιήσαντος αὐτόν, ἐμπέσοι εἰς χεῖρας ἰατροῦ», 38:15 (απαιτείται μετάφραση; Ορίστε: «Αυτός που αμαρτάνει ενώπιον Εκείνου που τον έκανε, θα πέσει στα χέρια του ιατρού»!). Με τον στίχο, μάλιστα, αυτόν ολοκληρώνονται οι αναφορές του κεφαλαίου 38 στο θέμα αυτό, άρα αποτελεί, θα λέγαμε, το γενικό συμπέρασμα, που “ηγείται”, που “κυβερνά”, ούτως ειπείν, αλλά και εξηγεί, όλα τα προηγούμενα...

 

 Αυτά, για να έχουμε μια συνολική εικόνα περί του τρόπου με τον οποίο πραγματεύεται το όλο θέμα η «Σοφία Σ(ε)ιράχ». Επιπροσθέτως, να υπενθυμίσουμε ότι, την εποχή εκείνη, όταν γίνεται λόγος για ιατρό, αυτός θα πρέπει να νοείται με την έννοια του «ιπποκρατικού», θα λέγαμε σήμερα, ιατρού. Πρόκειται για έναν άλλο τύπο ιατρού από αυτόν που έχει εμπεδωθεί πλέον στο μυαλό μας. Επίσης, ως «φάρμακα», όπως αναφέρονται στο κείμενο (38:4), θα πρέπει να νοούνται τα φαρμακευτικά βότανα, που βρίσκει κανείς στη γη («Κύριος ἔκτισεν ἐκ γῆς φάρμακα»), καθαρά φυσικά δηλ. προϊόντα, ενώ ο «μυρεψός» (38:8) (που θα λέγαμε πιο ελεύθερα ότι ισοδυναμεί με τον σημερινό φαρμακοποιό) κατ’ ακρίβειαν είναι εκείνος που αναμειγνύει φυσικές ουσίες (ιαματικά έλαια, αρώματα κ.λπ.).

 

  Είναι φανερό λοιπόν ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ολόκληρο πλαίσιο περί ιατρών, ασθενειών και κυρίως… Κυρίου, το οποίο δεν μπορούμε να παραθεωρούμε, μόνο και μόνο για να δούμε “απόλυτα”, “ανεξάρτητα”, “ξερά”, το θέμα των ιατρών. (Τέτοια “απόλυτη” θέαση του ιατρού και της επιστήμης του δεν θα μπορούσε εξάλλου να υπάρχει σε ένα βιβλικό κείμενο, δεν θα μπορούσε δηλ. να θεωρείται το θέμα του ιατρού “απομονωμένο” από το [θεολογικό] πλαίσιό του, αλλιώς δεν θα μιλούσαμε για ιερό βιβλίο αλλά για εγχειρίδιο Ιατρικής… Ας μην ξεχνάμε και το πλατωνικό «πᾶσά τε ἐπιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης καὶ τῆς ἄλλης ἀρετῆς πανουργία, οὐ σοφία φαίνεται» – νά την πάλι η λέξη «σοφία», που μπαίνει στην μπάντα εδώ από την “παντοδύναμη”, διαλυτική κάθε συνοχής, λέξη «πανουργία»…). Τέτοιες “απόλυτες” θεωρήσεις, εκτός από αυθαίρετες, είναι σε τελική ανάλυση και πολύ επικίνδυνες, όταν μάλιστα γίνονται από πρόσωπα που ποιμαίνουν/καθοδηγούν, καθώς θεολογικά μπορεί να οδηγήσουν σε πολύ ολισθηρούς δρόμους... Ας κρατήσουμε, ιδιαίτερα, το «καὶ γὰρ αὐτοὶ [οι ιατροί δηλ.] Κυρίου δεηθήσονται»… «Δεν παίζουν μπάλα» λοιπόν μόνοι τους σε όποιο γήπεδο επιλέξουν αυθαίρετα οι ίδιοι, με χαϊδεμένα τα αυτιά τους από μεταμοντέρνες light θεολογικές διατυπώσεις, ούτε μπορούν να πάρουν τη θέση του Κυρίου (τους), ώστε να επιβληθεί γλυκά-γλυκά με ποιμαντικές ευλογίες μια σύγχρονη ειδωλολατρία φαραωνικού τύπου (είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι)…

 

   Θα μου πείτε: «Δεν μπορεί να ισχύσουν αναλογικά και σήμερα όσα λέγονται για τους ιατρούς τής τότε εποχής; Δεν έχουν διαχρονική ισχύ;».

 Αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα, αλλά όποια θέση και να πάρει κανείς, δεν πρέπει να προδώσει το πνεύμα του βιβλικού κειμένου. Και το πνεύμα της «Σοφίας Σ(ε)ιράχ» δεν μπορεί να ταιριάξει με γιατρό-πλασιέ πολυεθνικών ή υπηρέτη ποικίλων συμφερόντων και αφεντάδων, ούτε με γιατρό-εξουσιαστή σε περιόδους καταθλιπτικής δυστοπίας… Τέτοιος γιατρός, ένας άνθρωπος της… σειράς, χρήμα μπορεί να έχει με ουρά, …σοφία δεν έχει!

 Τέτοιον γιατρό λοιπόν, που είναι ολοφάνερα έξω από το πνεύμα του βιβλικού κειμένου, κανείς ποιμένας δεν μπορεί να επικαλείται ως παράδειγμα ή ως κοινωνικό υπόδειγμα, πολύ δε περισσότερο να προβάλλει ως άνθρωπο που μπροστά του πρέπει ο χριστιανός να “κάνει τούμπες“ και να αποδίδει τυφλή υπακοή στα όποια κελεύσματά του. Να μην ξεχάσουμε ότι γιατροί είναι και όσοι επιδίδονται με επαγγελματική... ευσυνειδησία σε εκτρώσεις (κάτι χιλιάδες τον χρόνο ο καθένας τους…).

 Μήπως υπερασπίζεται κι αυτούς η «Σοφία Σ(ε)ιράχ»; Μήπως θα πρέπει να τυγχάνουν του απόλυτου σεβασμού μας; Πολύ θα θέλαμε να μάθουμε τι λένε άραγε οι ποιμένες μας πάνω σ’ αυτό. Περιμένουμε να τους ακούσουμε να εκφράζονται καθαρά, χωρίς περιστροφές, όπως οφείλουν ως ορθόδοξοι ποιμένες… Επίσης, κάτι γιατροί που παρελαύνουν επί καθημερινής βάσεως μπροστά απ’ τα μάτια μας στην τηλεόραση παραπάνω από ένα χρόνο τώρα, που τη μια λένε το ένα και την άλλη το αντίθετό του, κοντεύοντας να τρελάνουν τον κόσμο, δεν ξέρω πόση σχέση μπορεί να έχουν με τη «Σοφία Σ(ε)ιράχ» και με κάθε βιβλικό και πατερικό κείμενο… Νισάφι πια! Όλα (ιδίως όσα υποτιμούν τη νοημοσύνη μας) έχουν ένα όριο, επιτέλους…

 

Ο ΙΑΤΡΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ

 

Παρουσιάσαμε αναλυτικά σε πρόσφατο σημείωμά μας (18 Ιουνίου) μια αναφορά του παλαιοδιαθηκικού βιβλίου «Σοφία Σειράχ» (κεφ. 38:1-15) στο θέμα του ιατρού, της επιστήμης (του) και της προσφοράς του(ς),(ΕΔΩ) με αφορμή το γεγονός ότι δαψιλής επίκλησή του έγινε πολλάκις τον τελευταίο καιρό στα εκκλησιαστικά-θεολογικά “φόρα” (εμείς, μάλιστα, αποκαλέσαμε τα “φόρα” αυτά «εκκλησιαστικοθεολογική “πιάτσα”», με την αίσθηση ότι μπορεί –ίσως αθέλητα, ίσως ασυνείδητα, ίσως ανεπίγνωστα– να αναπαράγεται σ’ αυτά τα “φόρα” η πολύβουη τύρβη της πλατείας –η ιταλική λέξη “πιάτσα” προέρχεται από την ελληνική λέξη “πλατεία”– αντί να παραπέμπει, ως όφειλε, στην «στενήν και τεθλιμμένην οδόν»… Αυτή την αίσθηση έχουμε, ευχόμαστε να κάνουμε λάθος...).

  Εκείνο που μας προκαλεί τεράστια αίσθηση εν προκειμένω είναι το (σκανδαλώδες, θα λέγαμε, αλλά οι λέξεις τείνουν πια να χάσουν το νόημά τους…) γεγονός ότι (όχι μόνο τώρα, με τη «Σοφία Σειράχ», αλλά από την αρχή του κο[τ]ρωνοϊού), ένα σωρό ποιμένες και θεολόγοι νιώθουν την ανάγκη να αναφερθούν εκτεταμένα και να ξιφουλκήσουν (κατά σύμπτωση, όταν [ή καλύτερα: επειδή] οι εμβολιασμοί δεν “περπατάνε” με τον ρυθμό που θα αναμενόταν…) στο τι λέει για τον ιατρό ένα παλαιοδιαθηκικό βιβλίο και να μη λένε κουβέντα (ξαναλέω, από την αρχή του κορωνοϊού) στο τι λέει («διακηρύσσει», θα ήταν πιο σωστό, αλλά μπορεί να ξενιζόταν η εν λόγω “εκκλησιαστικοθεολογική πιάτσα” με το ρήμα αυτό – πού να ’λεγα τη λέξη «κραυγάζει»…) η Καινή Διαθήκη για ΤΟΝ Ιατρό. Θα πρέπει να είναι η πρώτη φορά σε δύο χιλιετίες χριστιανισμού που “αδειάζεται” από την ίδια την Εκκλησία ο Ιατρός της χάριν του ιατρού και της επιστήμης… Είναι απίστευτο, αλλά αυτό φαίνεται να συμβαίνει…

 Η Καινή Διαθήκη ξεχειλίζει από θαυμαστές θεραπείες, μέχρι και επαναφορές στη ζωή (αναστάσεις), που επιτελεί ο Χριστός. Έτσι, ο Χριστός δεν παρουσιάζεται μόνο ως Σωτήρας (με κάθε έννοια) αλλά και ως Ιατρός. Εξάλλου, ακόμα και να θέλαμε να το ξεχάσουμε αυτό, μας το υπενθυμίζουν οι 52 Κυριακές του χρόνου, μεγάλο μέρος των οποίων έχει ως ευαγγελικό ανάγνωσμα στη Θ. Λειτουργία περιστατικό θαυματουργικής θεραπείας εκ μέρους του Χριστού – σε πολλές περιπτώσεις όταν κάθε ανθρώπινη ελπίδα έχει πια χαθεί…

 Ας θυμηθούμε ενδεικτικά, στο σημείο αυτό, την εκπληκτική περίπτωση της αιμορροούσας (Μάρκ. 5:25-34), η οποία, αφού είχε ταλαιπωρηθεί επί δώδεκα συναπτά έτη από αιμορραγία, χωρίς να δει καμία βελτίωση από τους γιατρούς –το αντίθετο, μάλιστα: «πολλὰ παθοῦσα ὑπὸ πολλῶν ἰατρῶν…»!–, και αφού ξόδεψε όλα τα υπάρχοντά της (στους γιατρούς, προφανώς) χωρίς να δει καμιά ωφέλεια αλλά πήγαινε από το κακό στο χειρότερο, κινήθηκε ανάμεσα στον όχλο και πήγε κι έπιασε το ένδυμα του Ιησού πιστεύοντας ότι, και μόνο αν το ακουμπούσε (το ένδυμα, ούτε καν τον Ίδιο τον Χριστό!), θα θεραπευόταν, κάτι που έγινε!!! Η απάντηση που έλαβε από τον Χριστό (αφού πρώτα την αποκάλεσε κόρη του [«θύγατερ»], στο δε «Κατά Λουκάν» προστίθεται και το «θάρσει» = «έχε θάρρος») ήταν σαφής και μη επιδεχόμενη ερμηνειών: «ἡ πίστις σου σέσωκέ σε». Όλως περιέργως, δεν την επετίμησε λέγοντάς της αυτό που κατά κόρον ακούστηκε με επικριτική διάθεση επί επάρατου κορωνοϊού από πολλούς εκκλησιαστικούς και θεολόγους «οὐκ ἐκπειράσεις Κύριον τὸν Θεόν σου» (που λέγεται από τον Χριστό στο Ματθ. 4:7 αλλά σε εντελώς διαφορετική συνάφεια, για άλλο λόγο και με άλλο συνομιλητή…), αλλά ΚΑΙ τη θεράπευσε ΚΑΙ την επιβράβευσε για την πίστη της! Μάλιστα, σύμφωνα με το πνεύμα του κειμένου, την απάλλαξε εφ’ όρου ζωής από την αρρώστια της αυτή: «ἴσθι ὑγιὴς ἀπὸ τῆς μάστιγός σου»…).

 

  Αξίζει να σημειωθεί ότι μετά το θαύμα αυτό ακολουθεί η ανάσταση της κόρης του αρχισυναγώγου Ιαείρου! Επίσης, παρόμοια θαύματα με απλό άγγιγμα ενδυμάτων έχουμε στα πρόσωπα των Αποστόλων στις Πράξεις των Αποστόλων.

Βέβαια, γνωρίζουμε καλά ποια εξήγηση δίνεται για τα θεραπευτικά θαύματα του Χριστού (που αποτελούν και τη συντριπτική πλειοψηφία των θαυμάτων Του): Αφενός τα θαύματα αυτά θέλουν να καταδείξουν ότι ο Χριστός είναι ο Κύριος του θανάτου και της ζωής, και αφετέρου αποτελούν “σημεία” της Βασιλείας Του, παραπέμπουν δηλ. σε μια επόμενη κατάσταση της ανθρωπότητας. Με άλλα λόγια, στην παρούσα φάση της “ανθρώπινης κατάστασης”, όποιος θεραπευθεί δεν σημαίνει ότι δεν θα ξαναρρωστήσει, και όποιος αναστηθεί δεν σημαίνει ότι δεν θα ξαναπεθάνει.

Καλό είναι αυτό το ερμηνευτικό σχήμα, αλλά μπορεί ένα τέτοιο σχήμα να συνεπάγεται ότι οι ιάσεις του Χριστού δεν ήταν πραγματικές, ότι δηλ. συνέβαιναν “κατά δόκησιν”, φαινομενικά.; Με άλλα λόγια, δεν απαλλάσσονταν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ οι θεραπευόμενοι από την ασθένειά τους; Και γιατί παρόμοιες ιάσεις δεν μπορούν να συμβούν και σήμερα; Έχει μεσολαβήσει κάτι στους 20 αυτούς αιώνες το οποίο… απαγορεύει στον Χριστό να θαυματουργεί είτε άμεσα, ο Ίδιος, είτε μέσω των αγίων Του και σήμερα; Και πότε έλαβε χώρα τούτη η… μετάλλαξη; Πότε καταργήθηκε ως δυνατότητα το «ἡ πίστις σου σέσωκέ σε», ώστε η παράκληση για ίαση να απαντιέται πλέον, με χαρακτηριστική μάλιστα αυστηρότητα από τους εκκλησιαστικοθεολογικούς επαΐοντες, με το «οὐκ ἐκπειράσεις Κύριον τὸν Θεόν σου»; Ποια Σύνοδος ή ποια Θεολογική Σχολή τα αποφάσισε όλα αυτά και δεν το πήραμε χαμπάρι;

 Αλλά ξέρουμε ήδη την αντίρρηση-απάντηση σ’ αυτά: «Σήμερα ο Χριστός δεν θαυματουργεί σε θέματα υγείας διότι, απλούστατα, θεραπεύει διά της Επιστήμης. Δεν υπάρχει λοιπόν ανάγκη θαυμάτων. Αρκεί να ακολουθεί κανείς την Επιστήμη». Προφανής συνέπεια αυτής της λογικής είναι και η μονότονη (αλλά και φοβισμένη, κατά τη γνώμη μας) επανάληψη επί κορωνοϊού εκ μέρους της διοικούσας Εκκλησίας του τροπαρίου «ό,τι πει η Επιστήμη, ό,τι πει η Επιστήμη…» (με το Ε της Επιστήμης κεφαλαίο, ενώ μέχρι τώρα η μόνη Επιστήμη με κεφαλαίο το Ε που γνώριζε η Εκκλησία ήταν η μάρτυρας αγ. Επιστήμη, που εορτάζει μαζί με τον επίσης μάρτυρα σύζυγό της άγ. Γαλακτίωνα στις 5 Νοεμβρίου…).

Απαντώντας σ’ αυτό, δεν ξέρουμε κατ’ αρχάς ποιος και πότε αποφάσισε ότι, αν θέλει ο Χριστός, δεν θεραπεύει κατά την κρίση Του, ακόμα κι αν η επιστήμη ΜΠΟΡΕΙ να θεραπεύσει μια ασθένεια. Ποιος Του το… απαγορεύει να θεραπεύει όποτε Εκείνος κρίνει, όποια ασθένεια κρίνει, ακόμα και την πιο απλή;

Δεύτερον, τί γίνεται όταν η επιστήμη (για την οποία ισχύει, υποτίθεται, το «ό,τι πει αυτή, ό,τι πει αυτή»…) δεν έχει κάτι να… πει;

Τι γίνεται δηλ. στις περιπτώσεις εκείνες που η επιστήμη “σηκώνει τα χέρια ψηλά”;

«Α, τότε, ναι, τότε βέέέβαια, τότε προστρέχουμε στην Εκκλησία», θα λάβουμε την απάντηση. Α, ώστε έτσι! Παραδεχόμαστε λοιπόν έμμεσα ότι δεν ισχύει πάντα το «ό,τι πει η επιστήμη», παραδεχόμαστε ότι αυτό το «ό,τι πει η επιστήμη» είναι εντέλει σχετικό, διότι ενδέχεται αυτό που έχει να πει η (θεοποιημένη πλέον από την ίδια τη διοικούσα Εκκλησία…) επιστήμη να είναι τόσο λίγο, τόσο ανεπαρκές, τόσο αφιλάνθρωπα μη-σωστικό… Άρα, μια ισορροπημένη και πιο συνεπής στην (υποτιθέμενη) πίστη της δήλωση της διοικούσας Εκκλησίας θα ήταν περίπου η εξής:

«Στηρίζουμε τις προσπάθειες της επιστήμης και ευχόμαστε και προσευχόμαστε να φωτίζει ο Κύριος τους λειτουργούς της, ιδίως όσους καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες ως “μάχιμοι” στους χώρους νοσηλείας, δεν μας διαφεύγει όμως ότι, ως ανθρώπινο δημιούργημα, έχει και η επιστήμη τα όριά της (άρα δεν μπορούμε να τη θεοποιήσουμε ούτε να “αφεθούμε” σε αυτήν, σαν να κατέχει κάποιο αλάθητο), όπως επίσης δεν μας διαφεύγει ότι γύρω από αυτήν συνωστίζονται πολλά και διάφορα ισχυρά συμφέροντα…».

Τρίτον, ας μας επιτραπεί να πούμε ότι όσοι επαναλαμβάνουν (με υφάκι και έπαρση συνήθως) ότι σήμερα δεν γίνονται θαύματα, είναι βαθιά, πολύ βαθιά νυχτωμένοι… Μας προξενεί δε ιδιαίτερη εντύπωση όταν τέτοιες απόψεις ακούγονται από κληρικούς, ιδίως δε επισκόπους… (Αλήθεια, η επιστήμη τι λέει για τα θαύματα; Το πολύ-πολύ να πει ότι είναι προϊόντα αυθυποβολής. Θα συμφωνήσει και η Εκκλησία με αυτό;)

Τέταρτον, η άποψη «ό,τι πει η επιστήμη» δέχεται έμμεσα ότι υπάρχει μία και μόνο άποψη για κάθε θέμα στην επιστήμη, ιδίως στην ιατρική, κάτι που, προφανέστατα, δεν ισχύει. Ιδιαίτερα δε περί κορωνοϊού, στην αρχή (κατά τη γνώμη μας ακόμη και τώρα) η περιβόητη επιστήμη πήγαινε “στα τυφλά”, “ψαχνόταν” και η ίδια μπας και βγάλει καμιά άκρη, και πιο πολύ πειραματιζόταν παρά έδινε λύσεις – η ίδια εξάλλου είχε ομολογήσει κάτι τέτοιο, δεν είναι δικό μου επινόημα. Οι καραντίνες, ακόμα και σήμερα, είναι μέτρα αποτρεπτικά, όχι… ιαματικά! Δεν είναι απάντηση στο πρόβλημα, είναι αποφυγή του…

Πέμπτον, ο ορθός λόγος, στον οποίο στηρίζεται η επιστήμη, όντας και αυτός ανθρώπινο δημιούργημα, έχει και αυτός τα όριά του. Η Εκκλησία οφείλει να τον σέβεται μεν, αναγνωρίζοντας όμως πάντα (και υπενθυμίζοντας) την ύπαρξη αυτών των ορίων (του). Το κυριότερο: Η Εκκλησία δεν υπάρχει για να είναι τελάλης του ορθού λόγου (υπάρχουν άλλοι καταλληλότεροι γι’ αυτό το τελάλημα…), αλλά για να διακηρύσσει τον Ορθό Λόγο, τον Λόγο δηλ. του Αναστάντος. Αν όλα τ’ άλλα κάνει, παραλείπει όμως αυτό, τότε, πολύ απλά –για να λέμε τα πράματα με τ’ όνομά τους–, εκλείπει εκ των πραγμάτων κάθε λόγος ύπαρξής της…

Αλλά δεν τελειώσαμε εδώ. Θα ακολουθήσει συν Θεώ και ένα τρίτο σημείωμα περί ιατρών, καθώς ο Χριστός άφησε με τη ζωή Του υπόδειγμα και για όσους θα ακολουθούσαν μετά από Αυτόν…

Andreas Moratos

Ἀνοικτὴ Ἐπιστολὴ τοῦ πατρός Στυλιανοῦ Καρπαθίου, πρὸς τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Ἀνοικτὴ Ἐπιστολὴ τοῦ πατρός Στυλιανοῦ Καρπαθίου, πρὸς τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Φοβοῦ τοὺς Δαναοὺς καὶ δῶρα φέροντας[1]
Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς
Τὸ πολυθρύλητο ἐμβόλιο, κατὰ τοῦ ἰοῦ sars-cov-2, ἄρχισε ἤδη νὰ ἐφαρμόζεται στὸν ἑλληνικὸ πληθυσμὸ καί, γενικώτερα, στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, ἀπὸ τὴν 27-12-2020, μὲ ‘’ἐπικὲς’’ διακηρύξεις τῶν πολιτικῶν ἡγετῶν.
Ἡ ἐπιχείρηση ἐμβολιασμοῦ μὲ τὴν ψευδώνυμη ἐπωνυμία ‘’Ἐλευθερία’’, προσβλητικὴ γιὰ τὸ ἴδιο τὸ νόημα τῆς λέξης ἐλευθερία, ξεκίνησε καὶ φιλοδοξεῖ νὰ κτίσει... σινικὸ τεῖχος ‘’ἀνοσίας ἀγέλης’’, κατὰ τοῦ κορωνοιοῦ.
Τὴν παράδοση τῆς σκυτάλης, ἀπὸ τὴν παραφιλολογία περὶ τοῦ κορωνοϊοῦ, παρέλαβε ἤδη νέα προπαγάνδα, γιὰ τὴν ἀποδοχὴ τοῦ νεόδμητου ἐμβολίου, τὸ ὁποῖο παρασκευάσθηκε μὲ τεχνολογία, ποὺ ἐγείρει τεράστια ἠθικὰ διλήμματα.
Ἡ ἱστορία τοῦ ἐμβολιασμοῦ ὑπερβαίνει τὶς δύο ἐκατονταετίες. Ξεκίνησε μὲ τὸν Edward Jenner, τέκνο ἱερέως, ὁ ὁποῖος εἶχε βαθειὰ χριστιανικὴ συνείδηση, καὶ ἔφθασε μὲ τὴν παρατηρητικότητά του στὸ πρῶτο ἐπιτυχὲς πείραμα κατὰ τῆς δαμαλίτιδος, στὶς 14 Μαρτίου 1796. Ἀπὸ ἐκεῖ προῆλθε καὶ ἡ ξενόγλωσση ὀνομασία τῶν ἐμβολίων ὡς vaccination (ἀγγλ.), vaccine (γαλλ.) вакцина (ρωσσ.), καθ’ ὅσον στὴν λατινικὴ γλώσσα ἡ λέξη vacca σημαίνει τὴν θήλεια βοῦ, δηλαδὴ τὴν δάμαλι, ἀπὸ τὸ νόσημα τῆς ὁποίας προέκυψαν τὰ ἐμβόλια.
Ἀκολούθησε ὁ Louis Jean Pasteur, πιστὸς Χριστιανὸς καὶ αὐτὸς καθ’ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς ζωῆς του, ὁ ὁποῖος ἀποκλήθηκε πατέρας τῆς μικροβιολογίας καὶ τῆς ἀνοσολογίας, δημιούργησε δὲ τὸ πρῶτο ἐμβόλιο κατὰ τῆς λύσσας, στὴν δεκαετία τοῦ 1880.
Ὁ σκοπὸς τῶν ἐμβολίων εἶναι ἡ εὐαισθητοποίηση τοῦ ἀνοσοποιητικοῦ συστήματος, μὲ τὴν εἴσοδο στὸν ὀργανισμό, ἑνὸς ἀδρανοποιημένου ἢ νεκροῦ νοσογόνου παράγοντα. Μὲ τὴν διαδικασία αὐτή, τὸ ἀνοσοποιητικὸ σύστημα παράγει, ἀφ’ ἕνος μὲν ἀντισώματα γιὰ νὰ καταστρέψει τὸν παράγοντα αὐτόν, ἀφ’ ἑτέρου δὲ ἀποκτᾶ μνήμη, ὥστε ἂν τὸν συναντήσει ἀργότερα, μὲ μία ἐνδεχόμενη ἐπαναμόλυνση, νὰ τὸν ἀναγνωρίσει καὶ νὰ νὰ δράσει καὶ πάλι καταστρεπτικὰ ἐναντίον του.
Μέσα, ὅμως, στὸν παροξυσμὸ τῆς ἐρευνητικῆς γενετικῆς μηχανῆς, ὁ ἄνθρωπος δὲν δίστασε νὰ χρησιμοποιήσει ἀκόμα καὶ ἀθέμιτες διαδικασίες, μὲ τὴν αἰτιολογία, ὅτι ὁ σκοπὸς ἁγιάζει τὰ μέσα. Ἔτσι, φθάσαμε στὸ σημεῖο νὰ χρησιμοποιοῦνται ἀνθρώπινα κύτταρα ἐκτρωμένων ἐμβρύων, γιὰ τὴν πειραματικὴ προεργασία παραγωγῆς ἐμβολίων, μὲ τὴν ἐπίφαση τῆς σωτηρίας τῆς ἀνθρωπότητας.
Τὰ ἐμβόλια, κατὰ τοῦ sars-cov-2 τῶν φαρμακευτικῶν ἐταιριῶν, ποὺ προωθοῦνται σήμερα μὲ γρήγορους ρυθμοὺς καὶ ἀνερμήνευτη ἐπιμονὴ γιὰ ἀνθρώπινη χρήση, προέρχονται ἀπὸ τὴν παραπάνω ἀνθρωποκτόνο διαδικασία.
Ἀντιθέτως, τὴν ἴδια στιγμὴ ὑπάρχουν ἄλλες ἐμβολιαστικὲς δυνατότητες, ποὺ στηρίζονται στὸν κλασσικὸ καὶ ἠθικὰ ἄμεμπτο τρόπο, τὸν ὁποῖο ἡ ἴδια ἡ φύση μᾶς δίδαξε, χωρὶς νὰ προσβάλλεται ἡ ἱερότητα τοῦ ἀδιαπραγμάτευτου ἀγαθοῦ της ἀνθρώπινης ζωῆς, οἱ ὁποῖες, ὅμως, εἶναι προκλητικὰ παραθεωρημένες ἀπὸ τὶς κρατικὲς ἐξουσίες.
Ι. Ἡ παραγωγὴ ἐμβολίου μὲ χρήση ἀνθρώπινης κυτταρικῆς σειρᾶς
Γιὰ τὴν παραγωγὴ τοῦ ἤδη γνωστοῦ ἐμβολίου, κατὰ τοῦ sars-cov-2, ποῦ κυκλοφορεῖ, χρησιμοποιήθηκε ἡ ἀνθρώπινη κυτταρικὴ σειρὰ HEK 293. Ἡ σειρὰ αὐτὴ προέρχεται ἀπὸ ἀνθρώπινα ἐμβρυικὰ κύτταρα, τὰ ὁποῖα λήφθηκαν ἀπὸ τὸ νεφρὸ ἑνὸς ὑγιοῦς θήλεως ἐμβρύου. Τὸ συγκεκριμένο ἔμβρυο ‘’ματαιώθηκε νόμιμα’’, δηλ. ἐκτρώθηκε, σύμφωνα μὲ τὴν ὀλλανδικὴ νομοθεσία, τὸ ἔτος 1973, στὸ ἐργαστήριο Alex van der Eb στὸ Leiden τῆς Ὀλλανδίας. Ἡ ταυτότητα τῶν γονέων τοῦ ἀμβλωθέντος ἐμβρύου καὶ ὁ λόγος τῆς ἄμβλωσης, παραμένουν ἄγνωστοι.
Οἱ γνωστότερες φαρμακευτικὲς ἑταιρεῖες τῶν, κατὰ sars-cov-2, ἐμβολίων χρησιμοποίησαν τὰ κύτταρα αὐτὰ (ΗΕΚ293Τ) γιὰ νὰ ἐλέγξουν, ἂν ὄντως γίνεται ἡ ἔκφραση τῆς πρωτεΐνης τοῦ κορῶνα-ἰοῦ.
Συγκεκριμένα, οἱ δύο φαρμακευτικὲς ἑταιρεῖες, ἡ Moderna[3] καὶ ἡ Pfizer/BioNTech[4], τῶν ὁποίων τὰ ἐμβόλια ἔχουν ἐγκριθεῖ καὶ στὴν Ἑλλάδα, χρησιμοποίησαν τὴν κυτταρικὴ σειρὰ HEK 293 στὸ στάδιο Confirmatory Lab Tests (στάδιο ἐργαστηριακῶν δοκιμῶν).
Ἡ Astra/Zeneka (Oxford), ἡ ὁποία συνεργάζεται μὲ τὴν Sputnik, καὶ ἡ Jannsen[5] χρησιμοποίησαν τὴν κυτταρικὴ σειρὰ HEK 293 καὶ στὰ τρία στάδια: i. Design & Development (Σχεδιασμὸς καὶ ἀνάπτυξη) ii.Production (Παραγωγὴ) καὶ iii. Confirmatory Lab Tests (στάδιο ἐργαστηριακῶν δοκιμῶν).
Ἀπὸ τὰ παραπάνω προκύπτουν τὰ ἑξῆς δύο ἐρωτήματα:
α. Πῶς διατηρεῖται μέχρι σήμερα ἡ κυτταρικὴ αὐτὴ σειρά, ἀπὸ τὸ ἔμβρυο ποῦ ἐκτρώθηκε, πρὶν πενήντα περίπου χρόνια; καὶ
β. Ἡ δημιουργία τοῦ κατὰ sars-cov-2 ἐμβολίου, ἀλλὰ καὶ ἄλλων ἐμβολίων ἢ φαρμακευτικῶν παραγόντων εἶναι μονόδρομος ἢ ὄχι;
Ἀναφορικὰ πρὸς τὸ πρῶτο ἐρώτημα, γνωρίζουμε ὅτι φυσιολογικά, σὲ κάθε κύτταρο, ποὺ ὑφίσταται μίτωση ἐλαττώνονται τὰ τελομερή, ποὺ βρίσκονται στὰ ἄκρα κάθε χρωμοσώματος. Ἡ κυτταρικὴ διαίρεση θὰ σταματήσει. μόλις τὰ τελομερὴ μειωθοῦν σὲ κρίσιμο μῆκος, τὸ ὁποῖο ὀνομάζεται ‘’Ηayflick limit’’-ὅριο τοῦ Ηayflick (ἀπὸ τὸ ὄνομα τοῦ ἀνατόμου Leonard Hayflick -1961- ὁ ὁποῖος καὶ τὸ προσδιώρισε). Ἔτσι οἱ κυτταρικοὶ πληθυσμοὶ καί, κατὰ συνέπεια ὁλόκληρος ὁ ὀργανισμός, γηράσκει.
Γιὰ νὰ ἀκυρωθεῖ, λοιπόν, τὸ ‘’Hayflick limit’’, οἱ ἐργαστηριακοὶ ἐπιστήμονες, παράγουν οἰονεῖ ‘’καρκινικὰ κύτταρα’’ (παθολογικὰ κύτταρα ποῦ μποροῦν νὰ πολλαπλασιαθοῦν γιὰ πολλὲς γενιές, πέραν τοῦ ἐγγενοῦς φυσιολογικοῦ χρόνου ποὺ προσδιορίζεται ἀπὸ τὸ ‘’Ηayflick limit’’), καὶ τὰ ὁποία χρησιμοποιοῦνται γιὰ τοὺς διάφορους ἐρευνητικοὺς σκοπούς, σήμερα δέ, γιὰ τὸ ἐμβόλια sars-cov-2. Ἐπ’αὐτῶν τῶν ‘’καρκινικῶν’’ κυττάρων συνεχίζουν τὰ πειράματα ἐπὶ μακρόν.
Ἂς σημειωθεῖ, ὅτι γιὰ τὰ ἐργαστηριακὰ πειράματα δὲν θυσιάσθηκε μόνον ἕνα ἔμβρυο, ἀλλὰ θυσιάζονται πολλά, ὥστε μὲ βάση τὶς κυτταρικές τους σειρὲς νὰ πραγματοποιοῦνται ποικίλα ὅσα in vitro πειράματα.
Ἀναφορικὰ μὲ τὸ δεύτερο ἐρώτημα, ἂν δηλαδή, εἶναι μονόδρομος ἡ χρήση τῆς κυτταρικῆς σειρᾶς HEK 293 γιὰ τὴν δημιουργία τοῦ ἐπίμαχου ἐμβολίου, ἡ ἀπάντηση εἶναι ἀπολύτως ἀρνητική.
Αὐτὸ ἀποδεικνύεται ἐκ τοῦ γεγονότος, ὅτι στὴν παραγωγή τοῦ ἀντὶ- sars-cov-2 ἐμβολίου, ἄλλες μὲν ἑταιρεῖες καὶ Ἰνστιτοῦτα χρησιμοποιοῦν τὴν παραπάνω ἀνθρώπινη κυτταρικὴ σειρά, ἄλλες ὅμως, χρησιμοποιοῦν μὴ ἀνθρώπινες κυτταρικὲς σειρές.
Ἐπὶ παραδείγματι, τὸ ‘’Ἰσραηλινὸ Ἰνστιτοῦτο, γιὰ τὴν βιολογικὴ ἔρευνα’’ {Israel Institute for Biological Research (IIBR)} δὲν χρησιμοποιεῖ σὲ κανένα στάδιο γιὰ τὴν παραγωγὴ τοῦ ἐμβολίου, ἀνθρώπινες κυτταρικὲς σειρές, ἀλλὰ κύτταρα ἀπὸ hamster καὶ κύτταρα πιθήκου.
Ὁμοίως, στὴν Κίνα ἔχουν ἤδη δημιουργηθεῖ τρία ἐμβόλια μὲ τὸν παραδοσιακὸ τρόπο, (π.χ. BBIBP-CorV, PiCoVacc), στὴν Ἀμερικὴ στὴ Γαλλία, καὶ σὲ ἄλλες χῶρες, βρίσκονται ἤδη σὲ προκλινικὴ φάση παρόμοια ἐμβόλια, μὴ ἐξαρτώμενα ἀπὸ ἀνθρώπινες κυτταροσειρές.
Ἐπίσης, στὸ Ἰνστιτοῦτο Ἰατρικῆς ἔρευνας John – Paul ΙΙ, στὶς ΗΠΑ, χρησιμοποιοῦνται βλαστοκύτταρα ( stem cells) ἐνηλίκου ἀνθρώπου καὶ ὄχι ἐμβρύων, γιὰ ἐρευνητικοὺς ἐν γένει σκοπούς, καὶ γιὰ τὴν παραγωγὴ ἐμβολίου ἀντὶ- sars-cov-2, ἀλλὰ μὲ βραδύτερους καὶ ἀσφαλέστερους ρυθμούς[7]. Σημειωτέον, ὅτι ἡ χρηματοδότηση τοῦ ἐν λόγω Ἰνστιτούτου γίνεται μὲ προσφορὲς καὶ ὄχι μὲ κρατικὲς ἐπιχορηγήσεις.
Ὅπως προκύπτει ἀπὸ τὰ παραπάνω, ἡ βάση τῆς συγκεκριμένης τεχνολογίας, γιὰ τὴν παραγωγὴ ἀντὶ-sars-cov-2 ἐμβολίου, εἶναι ἡ ἔκτρωση ἐμβρύων, δηλαδή, οἱ ἀκυρωμένοι, ὅπως τοὺς χαρακτηρίζουν, ἐνδομητρίως ἄνθρωποι, τὴν στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποίαν, ὑπάρχουν καὶ ἄλλες δυνατότητες, οἱ ὁποῖες δὲν προσβάλουν τὴν ἀξία τῆς μοναδικότητας τοῦ ἀνθρώπου, ἀπὸ τὴ στιγμὴ τῆς συλλήψεώς του.

ΙΙ. Ἡ χρήση m-RNA στὴ παραγωγὴ ἐμβολίων
1. Ἡ διαδικασία παραγωγῆς ἀντισωμάτων μὲ τὴν χρήση m-RNA
Σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν συμβατικὴ διαδικασία παραγωγῆς ἐμβολίων, ὅπως ἔχει ἤδη ἐκτεθεῖ, καὶ σύμφωνα μὲ τὴν τεχνολογία παραγωγῆς ἐμβολίων μὲ m-RNA τοῦ ἰοῦ sars-cov-2, τὸ ἀντιγόνο ποῦ θὰ προκαλέσει τὴ παραγωγὴ ἀντισωμάτων, εἶναι ἡ πρωτεΐνη- ἀκίδα (spiκe -S) τοῦ ἰοῦ.
Ὁ Sars-Cov2 γιὰ νὰ εἰσέλθει στὰ κύτταρα τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος χρησιμοποιεῖ τὸ ἔνζυμο ACE-2, ποῦ ὑπάρχει στὴ μεμβράνη τοῦ κυττάρου, ὡς κυτταρικὸ ὑποδοχέα. Προσδένεται δηλαδὴ ὁ ἰὸς μὲ τὴν ἀκίδα του, τὴν πρωτείνη spike (S)] στὸ ACE -2, εἰσέρχεται στὸν ἀνθρώπινο ὀργανισμὸ καὶ δυνητικὰ μπορεῖ νὰ προκαλέσει πνευμονία ἢ μυοκαρδίτιδα[8].
Μὲ τὸ ἐμβόλιο m-RNA χορηγεῖται ἡ κατάλληλη γενετικὴ πληροφορία, ὥστε τὰ κύτταρα τοῦ ξενιστῆ (τοῦ ἀνθρώπου) νὰ ὁδηγηθοῦν στὴν παραγωγὴ ἀνοσιακὴς ἀπόκρισης, δηλ. δημιουργίας ἀντισωμάτων καὶ Τ-(λεμφο)κυττάρων. Αὐτὸ εἶναι τὸ ἰδανικὸ in vitro (ἐργαστηριακὸ) σχέδιο, τὸ ὁποῖο ὅμως ἀποκκλίνει ἀπὸ τὶς προσδοκίες γιὰ τὴν in vivo (ζωντανὴ) πραγματικότητα. Ἁπλὸ παράδειγμα εἶναι ἡ ἐκτὸς ἐργαστηρίου προφανῶς ἐμφάνιση παρενεργειῶν ἄμεσων ἢ μακροχρόνιων, στὸ πραγματικὸ πεδίο ἐφαρμογῆς τοῦ ἐμβολίου.
Τὸ πλεονέκτημα τῆς τεχνολογίας αὐτῆς εἶναι, ὅτι ἐπιταχύνεται ἡ διαδικασία ἀνάπτυξής του ἐμβολίου ταχύτερα σὲ σχέση μὲ τὴν βραδύτερη παραδοσιακὴ παραγωγὴ ἐμβολίων, ἀπὸ νεκροὺς ἢ ἀδρανοποιημένους νοσογόνους παράγοντες, ποῦ εἰσάγονται στὸν ὀργανισμὸ ὡς ἀντιγόνα, γιὰ τὴν δημιουργία ἀνοσίας, ὅσο καὶ ἀπὸ ἄλλες προσπάθειες, ποῦ δὲν στηρίζονται στὰ ἐμβρυικὰ πολυδύναμα κύτταρα, ποὺ προέρχονται ἀπὸ ἀμβλώσεις.
Κατὰ συνέπεια, ἡ διαδικασία m-RNA σμικρύνει τὸ χρόνον παραγωγῆς ἑνὸς ἐμβολίου, δὲν σμικρύνει ὅμως καὶ τὸν χρόνον τῆς ἐμφάνισης παρενεργειῶν, γιὰ τὶς ὁποῖες, λόγω χρήσης γενετικοῦ ὑλικοῦ, κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ γνωρίζει ποιὲς θὰ εἶναι, πότε θὰ ἐπέλθουν, καὶ τί βαρύτητα θὰ ἔχουν στὴ γενικὴ ὑγεία τοῦ πληθυσμοῦ.

2. Ἡ ἀσφάλεια τοῦ ἐμβολίου μὲ τὴν χρήση γενετικοῦ ὑλικοῦ
α. Ἕνας σημαντικὸς προβληματισμὸς γιὰ τὴν ἀφάλεια τοῦ ἐμβολίου προέρχεται ἀπὸ τὸν μικρὸ χρόνο, ποῦ μεσολάβησε μεταξύ τῆς παραγωγῆς τοῦ ἐμβολίου καὶ τῆς κλινικῆς χρήσης του. Πάνω στὴ βάση αὐτὴ στηρίχθηκε, καὶ ἡ ἰολόγος καθηγήτρια Dr. Oveta Fuller στὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Michigan, ἕνα ἐκ τῶν τεσσάρων μελῶν τῆς ἐπιτροπῆς ἐμπειρογνώμων της Ἀμερικανικῆς Ὑπηρεσίας Φαρμάκων (FDA), ποῦ τοποθετήθηκαν ἀρνητικὰ στὸ γενικὸ ἐμβολιασμὸ καὶ βεβαίως πολλοὶ ἄλλοι εἰδικοί, ὁ καθένας ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ δικοῦ του γνωστικοῦ ἀντικειμένου.
β. Εἶναι γνωστόν, ὅτι ὠρισμένοι ἰοί, ὅπως αὐτὸς τῆς ἀνεμοβλογιᾶς λαθροβιώνει ἐπὶ ἔτη στὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου, ἐπαναδιεγείρεται μετὰ ἀπὸ δεκαετίες, καὶ προκαλεῖ ἕρπητα ζωστήρα. Ἡ ἐπαναμόλυνση ἀπὸ διαφορετικὸ στέλεχος δάγκειου ἰοῦ, (ὑπάρχουν τέσσερα στελέχη) δημιουργεῖ σοβαρότατα προβλήματα, γιὰ τὴν ἐπιβίωση τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ δάγκειο αἱμορραγικὸ πυρετὸ ἢ δάγκειο κλονισμὸ. Τί θὰ συμβεῖ ἐνδεχομένως μὲ ἀνοσοποιημένους ξενιστὲς ἀπὸ τὸν sars-cov-2; Θὰ ἔχει ἐπίσης τὸ ἐμβόλιο σχέση μὲ ἐνδεχόμενα αὐτοάνοσα νοσήματα, ἀπὸ τὰ ὁποία ἔχει γεμίσει ὁ κόσμος κλπ.;
γ. Αὐστηρότερη γραμμὴ ἀκολουθεῖ ὁ Luc Montagnier[9] ὁ ὁποῖος δήλωσε, ὅτι ὁ ἰὸς sars-cov-2, ἴσως, δημιουργήθηκε τεχνητὰ στὴ Γιουχᾶν, διότι περιέχει στοιχεῖα τοῦ γενετικοῦ ὑλικοῦ τοῦ HIV (δηλαδὴ τοῦ ἰοῦ ποῦ προκαλεῖ τὸ AIDS), τὰ ὁποία κωδικοποιοῦν πρωτεῖνες, καὶ αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι τυχαῖο, ὅπως χαρακτηριστικὰ τονίζει. Ἐπισημαίνει, ὅτι κινδυνεύουμε νὰ δοῦμε ἀπρόβλεπτες ἀνεπιθύμητες παρενέργειες, ὅπως καὶ καρκίνους. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἴδιος δὲν θὰ ἐμβολιασθεῖ, προτείνει δὲ ἄλλου τύπου θεραπείες[10].
γ. Ἀναφορικὰ μὲ τὴν στάθμιση τῶν κινδύνων ἀπὸ τὸν ἴδιο κόρωνα-ἰὸ καὶ τὸ ἀντὶ-covid ἐμβόλιο, ποιὸς μπορεῖ νὰ ἀπαντήσει σήμερα; Καὶ μάλιστα, ὅταν ὁ ὑπολογιζόμενος ἀριθμὸς θανάτων συσκοτίζεται στὰ διάμεσα, μεταξὺ θανάτων ἀπὸ sars-cov-2, θανάτων μὲ sars-cov-2, καὶ ψευδῶς ἀποδιδομένων θανάτων στὸν sars-cov-2. Ἀποτελεῖ κοινὸ τόπο, πῶς ἡ διαχείρηση τῆς πανδημίας καὶ τὰ ὑπάρχοντα στοιχεῖα εἶναι τραγικῶς ἐλλειπῆ.
δ. Στὸ διακινούμενο ἐρώτημα, γιὰ τὸ ἐὰν μπορεῖ τὸ ἐμβόλιο νὰ ἐπηρεάσει τὸ DNA, ἡ ἀπάντηση εἶναι, ὅτι αὐτὸ εἶναι ἐφικτό. Μπορεῖ νὰ συμβεῖ, μέσα ἀπὸ τὴν διαδικασία τῆς ἀντίστροφης τρανσκριπτάσης, ἡ ὁποία εἶναι δυνατὸν νὰ μετατρέψει τὸ m-RNA σὲ τμῆμα τοῦ DNA? νὰ συνθέσει δηλαδὴ DNA χρησιμοποιώντας RNA τοῦ ἰοῦ ὡς καλούπι[11].
ε. Ὁμοίως, ὑπάρχει σοβαρὸς προβληματισμός, γιὰ τὸ si-RNA (RNA μικρῆς παρεμβολῆς ἢ σίγασης), διότι μὲ τὴν ἀποικοδόμηση τοῦ m-RNA, μέσα στὰ κύτταρα, ὑπάρχει κίνδυνος νὰ διευκολυνθεῖ ἡ ἔκφραση ὀγκογονιδίων.
ε. Πρόβλημα δημιουργεῖται καὶ ἀπὸ τὶς ἐπισυμβαίνουσες μεταλλάξεις τοῦ ἰοῦ. Θὰ ἀπαιτηθοῦν ἄραγε καὶ ἄλλοι τύποι ἀντισωμάτων, ποῦ σήμερα δὲν καλύπτονται ἀπὸ τὰ παραχθέντα ἐμβόλια; Τὸ ἐρώτημα εἶναι ρητορικό· προβληματίζει ὅμως τὴν ἰατρικὴ κοινότητα, ἡ ὁποία καλὸν θὰ εἶναι, νὰ μὴν παίζει ‘’ἐν οὗ παικτοῖς’’, μὲ πειραματισμοὺς σὲ ἀχαρτογράφητους χώρους. Κανεὶς δὲν εὔχεται μία γενετικὴ Χιροσίμα.
στ. Στὶς ΗΠΑ τὸ ἔτος 1976 ὑπῆρξε ἕνας θάνατος στρατιώτη, ποῦ ἀπεδόθη σὲ τύπο γρίππης τῶν χοίρων. Αὐτὸς ὁ τύπος, θεωρήθηκε, ὅτι γενετικὰ ἦτο πλησίον της θανατηφόρου ‘’ἱσπανικῆς γρίππης’’ τοῦ 1918. Σὲ ἀρκετούς, μάλιστα, βρέθηκαν θετικὰ ἀντισώματα στὴ γρίππη τῶν χοίρων.
Τότε ὁ Διευθυντὴς τοῦ CDC (Centers for Disease Control and Prevention- Κέντρα ἐλέγχου καὶ πρόληψης ἀσθενειῶν) David Sencer πρότεινε μαζικὸ ἐμβολιασμὸ τῶν Ἀμερικανῶν. Οἱ Ἀμερικανοὶ ἀξιωματοῦχοι καὶ τὰ ΜΜΕ ἐπέμειναν νὰ ἑστιάζουν τὸ πρόβλημα σὲ ἐνδεχόμενο ἐπιδημίας, ὅμοιο μὲ αὐτὸ τῆς ἱσπανικῆς γρίππης. Ἀνέπτυξαν ταχύτατα ἕνα ἐμβόλιο μὲ τὸ ὁποῖο ἐμβολιάσθηκαν 45.000.000 Ἀμερικανοὶ δηλ. τὸ 1/4 τοῦ πληθυσμοῦ, μὲ πρῶτον ἐμβολιαζόμενον, ὑπὸ τὸ φῶς τῆς τηλοψίας, τὸν τότε Πρόεδρο Gerald Ford, καὶ μάλιστα σὲ ἔτος ἐκλογῶν.
Πέρα ἀπὸ τὰ λάθη, ποῦ ἔγιναν, οἱ ἀσφαλιστικὲς ἑταιρεῖες ἀρνήθηκαν νὰ καλύψουν τοὺς ἀσφαλισμένους, σὲ περίπτωση τυχὸν ἀνεπιθυμήτων παρενεργειῶν. Ἡ ἀμφιβολία γιὰ τὶς οἰκονομικὲς σκοπιμότητες τῶν ἑταιρειῶν κυριάρχησε στὸν Ἀμερικανικὸ λαό, καὶ λίγους μῆνες ἀργότερα, ὑπῆρξε ξέσπασμα, σὲ δεκάδες ἐμβολιασθέντων, τῆς νευρολογικῆς νόσου Guillain –Barre. Πρόκειται γιὰ σύνδρομο, ὅπου τὸ ἀνοσοποιητικὸ σύστημα ἐπιτίθενται ἐναντίον τοῦ νευρικοῦ συστήματος.
Τὸ τελικὸ ἀποτέλεσμα ἦταν ἕνας νεκρός, ἀπὸ τὸν ἰὸ τῶν χοίρων, 25 ὅμως νεκροὶ καὶ 500 προσβληθέντες ἀπὸ τὸ σύνδρομο Guillain-Barre, ἂπ΄ὅσους ἔλαβαν τὸ ἐμβόλιο. Ὁ Gerald Ford ἔχασε τὶς ἐκλογὲς τοῦ 1976, ἀπὸ τὸν Jimmy Carter , καὶ οἱ Millar καὶ Sencer, οἱ ἐπικεφαλῆς τοῦ ἐμβολιασμοῦ, ἀπολύθηκαν. Στὴ συνέχεια ἡ ἀμερικανικὴ κυβέρνηση ἔδωκε προτεραιότητα στὴν προστασία τοῦ πληθυσμοῦ, μὲ μέτρα ἐκτός τοῦ ἐμβολιασμοῦ.
Ἡ ‘’ὀπίσθια ὅραση’’, ὅπως χαρακτηρίσθηκε, τοῦ 1918, 1957 καὶ 1968, πάνω στὴν ὁποία στηρίχθηκαν οἱ εἰδικοὶ γιὰ τὸν ἐμβολιασμό, δὲν ὠφέλησε, ἀλλὰ ἔβλαψε.
Οἱ δρόμοι τῆς ‘’ἐπιδημίας’’ τοῦ 1976 καὶ αὐτῆς τοῦ sars-cov-2 εἶναι παράλληλοι: Ὑψηλὰ κέρδη, ἀπρόβλεπτες συνέπειες, ὑπεροχὴ τῆς πολιτικῆς βούλησης, ποῦ κατευθύνεται ἀπὸ τὸ ‘’πολιτικῶς ὀρθόν’’, κατευθυνόμενη ἐπιστήμη, μὲ πολιτικὴ καὶ δικαστικὴ κάλυψη, πολιτικοοικονομικὲς σκοπιμότητες· τὸ μὲν 1976 στόχος ἦτο τὸ κέρδος τῶν ἐκλογῶν στὴν Ἀμερική, σήμερα δὲ ἡ πυροδότηση τῆς ‘’Μεγάλης ἐπανεκκίνησης’’, μὲ ὄχημα τὸν sars-cov-2, καὶ κινητήρια δύναμη, ὅπως καὶ στὴν Ἀμερικὴ τοῦ G. Ford, τὰ ἀργυρώνητα ΜΜΕ.
ζ. Κανείς, ἐνυπόγραφα, δὲν ἐγγυᾶται τὴν ἀσφάλεια τοῦ ἐμβολίου. Ἡ πειθὼ γιὰ τὸ ἐμβόλιο στηρίζεται στὴν ἄγνοια, τὸ φόβο, τὴν ἔλλειψη δημοσίου διαλόγου, τὴν πληρωμένη προπαγάνδα, καὶ τὴν συκοφάντηση, ὅσων ἔχουν ἀντίθετη ἄποψη.
η. Πέραν τῶν παραπάνω προβληματισμῶν, πρέπει νὰ προστεθεῖ καὶ ὁ ἀμοραλισμὸς τῶν φαρμακευτικῶν ἐταιρειῶ, οἱ ὁποῖες ἐμπλέκονται κατὰ ἕνα μεγάλο μέρος σὲ μεγάλα οἰκονομικὰ σκάνδαλα, γεγονός,
Μὲ αὐτὰ τὰ δεδομένα γίνεται κατανοητὸς ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖον, ἡ ἐγκυρότητα τῶν ἐπισήμων ἀνακοινώσεων βρίσκεται στὸ ναδίρ, μέσα στὴ συνείδηση ἐκείνων, στοὺς ὁποίους δὲν κυριαρχεῖ ὁ συνεχῶς τροφοδοτούμενος φόβος, ἀλλὰ ἐπιβιώνει ἡ κοινὴ λογική.

ΙΙΙ. ΒΙΟΗΘΙΚΗ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ

1. Ἐπὶ τῆς παραγωγῆς τοῦ ἐμβολίου

α. Εἶναι προφανές, ὅτι τίθεται μεῖζον βιοηθικὸ ζήτημα, ἐφ’ ὅσον τὸ προσδοκώμενο ἀποτέλεσμα τοῦ ἐμβολίου καὶ κάθε ἐμβολίου, μὲ τεχνολογία, ποῦ στηρίζεται στὴν κυτταρικὴ σειρὰ HEK 293, ἢ σὲ ἄλλες ἀνθρώπινες κυτταροσειρές, (π.χ. Ἱ-38 καὶ MRC-5) ἔχει ὡς προϋπόθεση τὴν ἄμβλωση. Ὁμοίως, τὸ ἴδιο ζήτημα προκύπτει καὶ στὴν περίπτωση χρήσης ἐμβρύων, μετὰ ἀπὸ ἐξωσωματικὴ γονιμοποίηση, τὰ ὁποία βρίσκονται ὑπὸ ἐργαστηριακὲς καὶ ὄχι ἐνδομητρικὲς συνθῆκες, εἴτε ὡς ὁλοδύναμα, εἴτε ὡς πολυδύναμα.
Ἀπὸ τὴ στιγμή, κατὰ τὴν ὁποία συμβαίνουν τὰ παραπάνω, ἡ ἴδια ἡ ἀξία τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς ἐξουθενώνεται, στὰ ἄδυτα τῶν ἐργαστηρίων, καὶ οἱ βιολογικές μας παρακαταθῆκες, ὅπως ὁ Δημιουργὸς τὶς ὤρισε, γίνονται ἀντικείμενο ἄθεσμων καὶ ἀνήθικων χρήσεων, ἀπὸ τὶς διαβρωμένες συνειδήσεις τῶν βιοϊατρικῶν ἐπαγγελματιῶν. Ἠθικοὶ καὶ φυσικοὶ δράστες εἶναι πράγματι, αὐτοί, ποῦ ‘’ψοφᾶνε’’ γιὰ πρεμιέρες καὶ ‘’λένε, ὅτι ἐδῶ θυμίζει θειάφι, ὅταν ὅλοι οἱ ἄλλοι φράζουν τὴ μύτη τους’’[13].
Μοναδικὴ ἐλπίδα στὴν ἀνάλγητη αὐτὴ συμπεριφορὰ τοῦ ἀνθρώπου κατὰ τοῦ συνανθρώπου του, εἶναι πίστη τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἀναγνωρίζει καὶ σέβεται τὸν ἄνθρωπον ὡς εἰκόνα Θεοῦ, ἀπὸ τὴν ἱστορικὴ στιγμὴ τῆς συλλήψεώς του.
β. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ διὰ τεσσάρων Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων (Γ’,Δ’, Ε’ καὶ Στ’), ἀναγνωρίζει τὸν ἄνθρωπον ὡς τέλειον ἐξ ἄκρας συλλήψεως. Ἄλλωστε ἡ γενετικὴ ταυτότητα τοῦ πρώτου κυττάρου, τοῦ ζυγωτοῦ, εἶναι ἡ ἴδια μὲ αὐτὴ διὰ τῆς ὁποίας ἀναγνωρίζεται ἡ ταυτότητα τοῦ συγκεκριμένου ἀνθρώπου καὶ μετὰ τὸν βιολογικὸ θάνατον.
Ὁ Κύριος, ὡς ὁ πρὸ αἰώνων Ἀρχέτυπός της δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου, σαρκώθηκε στὴν Θεοδόχο Μήτρα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, καὶ ὑποστατικὰ ἐξ ἄκρας συλλήψεως ἤνωσε τὸν ἐκ τῆς Παρθένου Μαρίας ‘’ληφθέντα ναόν’’ μὲ τὴν θεία Φύση, ἀτρέπτως ἀσυγχύτως καὶ ἀδιαιρέτως.
Ὡς ἐκ τούτου ὁποιαδήποτε παρέκκλιση ἀπὸ τὴν καταστατικὴ αὐτὴ ἀρχὴ τῆς πίστεώς μας, προσβάλλει τὴν θεία Δημιουργία καὶ κατὰ συνέπεια βρίσκεται, ἀπολύτως, ἔξω ἀπὸ τὸ δόγμα καὶ τὸ ἦθος τῆς Ἐκκλησίας.
γ. Ἡ προσφάτως ληφθεῖσα ἀπόφαση τῆς ΔΙΣ γιὰ τὴ στήριξη τοῦ ἐμβολίου ἔρχεται σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὴν δογματικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας. Δημιουργεῖ μάλιστα ἐρωτηματικὰ τὸ γεγονός, ὅτι ἡ σχετικὴ πρὸς τὸ θέμα αὐτὸ γνωμοδότηση τῆς Ἐπιτροπῆς Βιοηθικῆς της Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅπως ἀποκάλυψε ὁ Σεβασμιώτατος Ἐκπρόσωπος Τύπου, δὲν δόθηκε στὴ δημοσιότητα, ὥστε τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας νὰ τύχει τῆς δεούσης ἐνημέρωσης καὶ δυνατότητας ἀξιολόγησής της.
δ. Ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία, δὲν ἔχει καθαρὸ παρελθὸν στὴν ἀξιολόγηση τοῦ ἐμβρύου ἀνθρώπου, ὡς τελείου ἀνθρώπου, ἐξ ἄκρας συλλήψεως.
Παρὰ τὴν ἀποδοχὴ καὶ ὑπογραφὴ τῶν δογματικῶν Ὁρῶν πίστεως, ποῦ προαναφέραμε, ἐξέπεσε μὲ τὸν Θωμὰ τὸν Ἀκινάτη, ὁ ὁποῖος ἀκολούθησε τὴν λανθασμένη ἀριστοτελικὴ γραμμή, περὶ τοῦ ἐμβρύου καὶ ἀγνόησε τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους. Ἔτσι, γιὰ ἑξακόσια περίπου χρόνια ὁ Ρωμαιοκαθολικισμος ἀνεγνώριζε ὡς ἔμψυχον ὂν τὸν ἄνθρωπον, ἀπὸ τὸν τέταρτο μήνα τῆς ἐνδομήτριας ζωῆς του. Μόλις τὸ 1869 ἐπανῆλθε στὴν τάξη τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ ἔκτοτε ἀναγνωρίζει τὸν ἄνθρωπον ὡς εἰκόνα Θεοῦ ἀπὸ τῆς ἄκρας συλλήψεώς του.
Ὑποστρέφει ὅμως, σήμερα, κατὰ μέρος, καὶ πάνω στὸ ἐρώτημα περὶ τοῦ συγκεκριμένου ἐμβολίου, ἰσχυριζόμενος, ὅτι ἡ παραγωγὴ τοῦ ἐμβολίου εἶναι ἄσχετη ἀπὸ τὴν ἱστορική του σύνδεση μὲ τὴν ἔκτρωση. Ὡς ἐκ τούτου οἱ ἐπιστήμονες κατὰ τὸ Βατικανὸ εἶναι ἠθικὰ ἐλεύθεροι, στὴν παραγωγὴ τοῦ ἐμβολίου μετὰ ἀπὸ ἔκτρωση![1]

2. Ὡς πρὸς τὸν ἐμβολιασμὸ

Βασικὴ ἰατρικὴ ἀρχή, ποῦ διατύπωσε ὁ Ἱπποκράτης εἶναι, ὅτι ‘’(δεῖ) ἀσκέειν, περὶ τὰ νουσήματα, δύο, ὠφελέειν, ἢ μὴ βλάπτειν“[15]. Δηλαδή, γιὰ νὰ ἀσκήσει ὁ ἰατρὸς τὴν θεραπευτική του τέχνη ἀπέναντι στὰ νοσήματα, πρέπει νὰ ἔχει ὑπ΄ ὄψη τοῦ δύο πράγματα: ἢ νὰ ὠφελήσει ἢ τουλάχιστον νὰ μὴ βλάψει
Ποιὰ εἶναι ἡ πραγματικότητα μὲ τὴν διαχείρηση τοῦ sars-cov-2 καὶ ἰδιαιτέρως μὲ τὴν καταβαλλόμενη προσπάθεια ὑποχρεωτικῆς ἐπιβολῆς τοῦ ἐμβολίου;
-Ἀσάφεια στὶς ἰατρικὲς ὁδηγίες, ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς ἐμφάνισης τῆς ἰώσεως sars-cov-2
-Ἀντιφατικὲς δηλώσεις τῶν ἴδιων τῶν μελῶν τῆς ἐπιτροπῆς, ποῦ συνέστησε ἡ Πολιτεία.
-Ἔλλειψη δημοσίου διαλόγου. Ἀτολμία τῶν μελῶν τῆς κρατικῆς Ἐπιτροπῆς νὰ ἀντιπαραταχθοῦν ἐπιστημονικὰ καὶ νὰ διαφωτίσουν τὸν λαό, σὲ δημόσιο διάλογο, μὲ ὁμολόγους συναδέλφους τους, οἱ ὁποῖοι προτείνουν διαφορετικὲς στρατηγικέ,ς ἀπὸ τὶς ἐφαρμοσθεῖσες μέχρι σήμερα. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ βρισκόμαστε μπροστὰ σ’ ἕνα διχασμὸ τοῦ ἰατρικοῦ κόσμου, ὡς πρὸς τὴν διαχείριση τῆς ἰώσεως, ποῦ ἂν μὴ τί ἄλλο, ἀποκαλύπτει στοιχειῶδες δημοκρατικὸ ἔλλειμα στὴν ἀναζήτηση τῆς ἀλήθειας.
-Ἀνάπτυξη κατὰ τὴν περίοδο αὐτή, μίας ἐγωπαθοῦς συμπεριφορᾶς μερίδας κρατικῶν λοιμωξιολόγων καὶ ἐπιδημιολόγων, οἱ ὁποῖοι ‘’θόλωσαν’’ ἀπὸ τὴν δημοσιότητα καὶ ἄρχισαν ‘’νὰ κουνοῦν τὸ δάκτυλο στὸν ἑλληνικὸ λαό.’’ Ξέχασαν μέσα στὴ σύγχυσή τους καὶ τὸ Σύνταγμα καὶ τὶς διακηρυκτικὲς ἰατρικὲς ἀρχές, ὅπως αὐτὲς καταγράφονται ἐπιμελῶς, στὸν κώδικα Ἰατρικῆς Δεοντολογίας.[16]
-Ἐπιμελὴς καὶ ἀνίερη προσβολὴ καὶ κατασυκοφάντηση, τῶν ἱερῶν καὶ ὁσίων τῆς ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς πίστεώς μας, πάνω στὴν ὁποία στήθηκε ἡ ἐλευθερία τοῦ Γένους μας.
-Συμμαχία Πολιτείας καὶ ἔνιων Ἱεραρχῶν, κατὰ ἐνσυνειδήτων μελῶν τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλὰ καὶ πλήθους εὐσυνειδήτων Κληρικῶν, μὲ τὴν ἐκτόξευση χύδην χαρακτηρισμῶν ἐναντίον τους, ὡς ‘’ψεκασμένων, συνωμοσιολόγων, ἀντιεμβολιαστῶν, ἀκραίων, ἐγωιστῶν’’ κλπ. στοὺς ὁποίους μάλιστα ἀξίζει καὶ ‘’χαστούκι’’(sic), γιὰ νὰ συνέλθουν.
Ἐὰν τὰ παραπάνω συνιστοῦν τὸ μέτρο μιᾶς ὀρθολογικῆς ἐκτίμησης ἑνὸς προβλήματος, στὴν κοινωνική μας ζωή, ἀφ΄ ἑνὸς μὲν οἱ λέξεις ἔχουν χάσει τὸ νόημά τους, ἀφ’ ἑτέρου δέ, ἡ παραπάνω ἰπποκρατικὴ ἀποστροφὴ εἶναι ἀδύνατον νὰ βρεῖ τόπο γιὰ νὰ σταθεῖ.
β. Τὸ νόημα τῆς ἀγάπης

Ἐπειδὴ ἀφελῶς διακινεῖται μέσα τὴν Ἐκκλησία καὶ ὄχι μόνον, ὅτι ἀποτελεῖ καθῆκον ἀγάπης ἡ ὑποχρέωση τῆς συμμόρφωσής μας πρὸς τὶς διάτρητες πολιτικοϊατρικὲς ἐντολές, περὶ τὸν sars-cov-2, εἶναι ἀνάγκη νὰ ἐξορύξουμε ἀπὸ τὴν ἐμπειρία τῆς ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας, ἕνα κορυφαῖο παράδειγμα ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης, κατὰ μίμηση τῆς διδασκαλίας καὶ τοῦ σταυρικοῦ παραδείγματος τοῦ Κυρίου.
Στὸ λοιμὸ τοῦ Κυπριανοῦ, ποῦ ἀνέκυψε τὸ 250 μ.Χ., οἱ Χριστιανοὶ τῆς Ἀλεξάνδρειας, πρεσβύτεροι καὶ διάκονοι καὶ λαϊκοί, χωρὶς νὰ ὑπολογίζουν τὶς συνέπειες γιὰ τὸν ἑαυτό τους, ἔκαναν ἐπισκέψεις στοὺς ἀρρώστους, τοὺς προσέφεραν τὶς ὑπηρεσίες τους, τοὺς περιποιοῦνταν «ἐν Χριστῷ» καὶ πέθαιναν πολὺ εὐχαρίστως μαζί τους, ἀφοῦ προηγουμένως πάθαιναν μόλυνση ἀπὸ τὴν ἐπαφή τους μὲ τοὺς ἄλλους, κολλοῦσαν τὴν ἀρρώστια ἀπὸ τοὺς πλησίον καί, μὲ τὴ θέλησή τους, δοκίμαζαν τοὺς πόνους. Ὄντως, «Μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδεὶς ἔχει, ἴνα τὶς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ θῆ ὑπὲρ τῶν φίλων αὐτοῦ»[17].
Ἀντίθετα οἱ εἰδωλολάτρες ἀπέφευγαν τοὺς ἀγαπημένους τους καὶ τοὺς πετοῦσαν στοὺς δρόμους μισοπεθαμένους, καὶ τοὺς νεκρούς, τοὺς ἔριχναν ἄταφους στὰ σκουπίδια, στὴν προσπάθειά τους νὰ μὴν τοὺς πλησιάσει ὁ θάνατος, πράγμα ποὺ δὲν ἦταν εὔκολο νὰ ἀποφύγουν, παρ’ ὅλο ὅτι μηχανεύονταν πολλά».[18]
Μπροστὰ στὸ κορυφαῖο αὐτὸ παράδειγμα τῶν Χριστιανῶν τῆς Ἀλεξάνδρειας, ἡ σύγχρονη νόσος τῆς ἀγαποπληξίας ἀκυρώνεται. Μία ζωή, μὲ πορεία ἀπὸ τὰ μνημόνια, στὰ ἐμβόλια, πάντοτε γιὰ τὸ καλό μας, συνιστᾶ ἀτίμωση τῆς ἀνθρώπινης ἐλευθερίας μας. Μαζὶ μάλιστα μὲ τὴν μακροχρόνια προεργασία τῆς ἀμφισβήτησης τοῦ Σταυρωθέντος Χριστοῦ, ἔχει ἤδη ἐγκαταλειφθεῖ ἕνα μοναδικὰ περήφανο στὴν Ἱστορία τοῦ κόσμου Γένος, ἀπὸ τὴν ἔνθεη θυσιαστικὴ ζωή, σὲ πορεία πνευματικῆς, κοινωνικῆς, ψυχολογικῆς καὶ οἰκονομικῆς αὐτοκτονίας.
Ὅσον ἀφορᾶ τὴν ὑπ. ἀριθ. πρωτ. 2997/ 24 Ἰουνίου 1864, Ἐγκύκλιο τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μὲ τὴν ὁποία συστήνεται ἐκθύμως στὸν ἑλληνικὸ λαὸ ὁ ἐμβολιασμὸς κατὰ τῆς εὐλογιᾶς, κάθε παραλληλισμὸς μὲ τὴν τρέχουσα κατάσταση, εἶναι τουλάχιστον ἀτυχής.
Ἡ Ὀρθόδοξος Χριστιανικὴ Θεολογία δὲν ἀρνεῖται τὸν ἐμβολιασμό, ὅπως καὶ κάθε ἄλλη ἔλλογη ἰατρικὴ πράξη. Ἀρνεῖται ὅμως διαρρήδην, κάθε ἀντίληψη ἢ προσπάθεια, ποῦ μειώνει τὴν ἀνθρώπινη ἀξία, στερεῖ τὸ δικαίωμα τῆς ἐνημέρωσης, καὶ ἐγκλωβίζει τὴν λογικὴ στὸ ζόφος τοῦ φόβου, σὲ σημεῖο ποῦ νὰ ἐπαληθεύεται ἡ μονοστιχη ἀποστροφὴ τοῦ Μενάνδρου, ὅτι «Βίος βίου δεόμενος οὐκ ἔστι βίος»[19] (Ζωὴ ποῦ ἔχει ἀνάγκη τὴν ἐπιβίωση, δὲν εἶναι ζωή).

Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς
Κατὰ τὴν πρώτη ὤση τοῦ ἰοῦ sars-cov-2, τὴν Ἄνοιξη τοῦ παρελθόντος ἔτους 2020, βάρυνε ἡ ἀκοή μας ἀπὸ τὸν ἀκαταμάχητο μηρυκασμὸ τοῦ συνθήματος, «Μένουμε σπίτι», ἐκ μέρους Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν, ποῦ εἶχαν ὡς στόχο νὰ περάσει, ἀγελαίως, στὸ νοῦ τῶν ἀνθρώπων, τὸ παραπάνω μήνυμα, συντασσόμενοι στὴν εὐθεία τῆς πολλὰ ἀδικησάσης τὴν Ἐκκλησίαν, Πολιτείας.
Γιὰ νὰ συγκαλυφθεῖ μάλιστα τὸ χάσμα τῆς πνευματικῆς ζωῆς τῶν Χριστιανῶν, ποῦ δημιουργήθηκε ἀπὸ τὰ κλεισμένα Θυσιαστήρια, στρατολογήθηκαν ἀνήκουστες ἱστορικοθεολογικὲς ἀστοχίες, γιὰ νὰ χρησιμοποιήσω ἐπιεικῆ χαρακτηρισμό, ὡς αὐτὴ τὴν περὶ τῆς ‘’κὰτ’οἶκον Ἐκκλησίας’’, ἢ καὶ τῆς χρήσης τῆς τηλοψίας, ὡς οἰκογενειακοῦ προσευχητικοῦ μέσου, μετὰ κηρῶν καὶ θυμιάματος, καὶ τῆς ἀτομικῆς προσευχῆς, ἡ ὁποία, κατὰ τὶς κυβερνητικὲς ἑρμηνεῖες, ἔγκειται στὴν φευγαλέα εἴσοδο τοῦ πιστοῦ στὸ Ναό, ‘’γιὰ νὰ ἀνάψει τὸ κερί του’’.
Παρέλκει νὰ ἀναφερθῶ στὴν, ‘’ἀπ’ τὴν ἀνάποδη’’, ‘’πρωτοπορία’’ ἄλλων Ἱεραρχῶν, οἱ ὁποῖοι ἀπαγόρευσαν τὸν ἀσπασμὸ τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων, τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῆς ἱερατικῆς χειρός. Ὁ Μητροπολίτης Ἐδέσσης Ἰωὴλ μᾶς θυμίζει, ὅτι ὁ ἔμπειρος τοῦ Ἀκτίστου Φωτός, ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, κατασπαζόνταν μὲ πολὺ πόθο τὰ χέρια τοῦ ἱερουργήσαντος ἱερέως, μετὰ τὴν θεία λειτουργία καὶ ἔλεγε, ὅτι ‘’ὁ ἱερέας δὲν ἔχει δικά του χέρια[20]’’. Ὄντως διὰ τῶν χειρῶν τοῦ ἱερέως, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἐκχέεται στὸν κόσμον καὶ τὸν ἁγιάζει. Συνεπῶς, ὁ ὁποιοσδήποτε καὶ οἱουδήποτε ἀξιώματος καταξιωθεῖς φρονεῖ τὰ ἀντίθετα πρὸς αὐτά, ποῦ μᾶς κληροδότησαν οἱ ἅγιοι, πάσχει ἀπὸ τὴν αἵρεση τοῦ Βαρλααμιτισμοῦ. Στὴν δεύτερη ὤση τοῦ sars-cov-2, μὲ τὸν ἐπισημώτερο τρόπο στάλθηκε ἰσχυρὸ μήνυμα προτροπῆς πρὸς τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας νὰ ἐμβολιασθοῦν, ἀφοῦ ἐκ τῶν πρώτων ἐμβολιάσθηκε Ἱεράρχης, σὲ δημόσια θέα, δίχα Συνοδικῆς διαγνώμης.
Ἔχουμε βαθύτατη τὴν αἴσθηση, ὅτι ζοῦμε, de facto, σὲ ‘’λόγω καὶ ἔργω’’ ἐνεργούμενο διωγμὸ τῆς Ἐκκλησίας, μὲ ἐργώδη καὶ συντονισμένη προσπάθεια ἀπώθησής Της, στὸ περιθώριο τῆς ζωῆς μας.
Δὲν ἐπιθυμοῦμε ἡ Ἐκκλησία μας νὰ συμβάλλει ἔστω καὶ ἀθέλητα στὴν ἐπιχειρούμενη «Μεγάλη Ἐπαναφορὰ» ἢ «Μεγάλη Ἐπανεκκίνηση» (The Great Reset), στὰ πλαίσια τῆς παγκοσμιοποίησης, ἡ ὁποία σήμερα ἐπιχειρεῖται μὲ τὴν χειραγώγηση τῶν μαζῶν, πάνω στὶς τρομολάγνες ράγες τοῦ κορόνα-ἰοῦ, καὶ τὸ ἀφήγημα περὶ τῆς ‘’σωτηρίας’’ μας, ποῦ στήθηκε μὲ ὄχημα τὸ ἐμβόλιο. Καὶ συνεχίζουν νὰ στήνονται τέτοια ἐγκλήματα ‘’γιὰ τὸ καλό μας’’, πάνω στοὺς ἀποτρόπαιους φόνους ἐμβρύων ἀνθρώπων.
Ὁ Ὀδυσσέας Ἐλύτης, σὲ μία ἐκ βαθέων συνέντευξή του πρὸ ἐτῶν ἐπεσήμανε τὰ ἑξῆς: ‘’Βλέπω τὴ βία νὰ ‘ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω ἀπὸ ἄνομες συμμαχίες καὶ προσυμφωνημένες ὑποδουλώσεις. Δὲν θὰ πρόκειται γιὰ τοὺς φούρνους τοῦ Χίτλερ ἴσως, ἀλλὰ γιὰ μεθοδευμένη καὶ οἰονεῖ ἐπιστημονικὴ καθυπόταξη τοῦ ἀνθρώπου. Γιὰ τὸν πλήρη ἐξευτελισμό του. Γιὰ τὴν ἀτίμωσή του.’’
Πιστεύουμε, ὅτι δι’ εὐχῶν Σας, ἔχουμε τὴν ὑποχρέωση νὰ ἀμυνθοῦμε σύμφωνα μὲ τὰ ἱερὰ ὑποδείγματα τῶν θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, ‘’κατὰ παντὸς ὀλεθρίου καὶ σκοτεινοῦ παραπτώματος’’, ὁσάκις ἡ ἀληθινὴ πίστη καὶ τὸ χριστώνυμο ἦθος προσβάλλονται καὶ ἀμφισβητοῦνται. Τὰ ἅγια τῆς πίστεως δὲν χαρίζονται, οὔτε γίνονται ἀντικείμενο διαπραγματεύσεων!
Τὰ μυρίπνοα λείψανα τῶν ἁγίων μας καὶ τὰ ἱερὰ κόκκαλα τῶν ἐν Χριστῷ τελειωθέντων προγόνων μας, γιὰ τὴν ἐλευθερία, εἶναι αὐτά, ποῦ μᾶς κληροδοτοῦν τὴν μοσχοβολιὰ τῆς ἀληθινῆς ἐλευθερίας.
Ἀληθινὴ ἐλευθερία ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας γνωρίζουμε, ὅτι εἶναι ἡ καταλλαγή μας μὲ τὸν Θεό. Κάθε ἄλλη ‘’ἐλευθερία’’ εἶναι ψευδώνυμη, ἵππος δούρειος, ἀναύγητος σκλαβιά.

Μετὰ βαθυτάτου σεβασμοῦ
π. Στυλιανὸς Ἐμμ. Καρπαθίου

Θεολόγος Ψυχίατρος, Δρ Βιοηθικῆς
Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
Σημείωση:
Μετὰ τὴν ὁλοκλήρωση τοῦ παραπάνω κειμένου, λάβαμε γνώση τοῦ ἀνακοινωθέντος, ποῦ ἐξέδωκε ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος, μετὰ τὶς Συνεδριάσεις Αὐτῆς, κατὰ τὴν 12η καὶ 13η Ἰανουαρίου 2021.
Ἐπὶ τοῦ ἀνακοινωθέντος, ἔχουμε νὰ παρατηρήσουμε τὰ ἀκόλουθα:
1. Ὁ συντάκτης τῆς ζ’ παραγράφου τοῦ ἀνακοινωθέντος, ἢ ἐξ ἀγνοίας ἢ παρελκυστικῶς γράφει, ὅτι, ‘’τὰ ἐμβόλια κατά του covid-19 πού ἐπὶ τοῦ παρόντος χρησιμοποιοῦνται στὴν Πατρίδα μας, δὲν ἀπαιτοῦν τὴν χρήση καλλιεργειῶν ἐμβρυϊκῶν κυττάρων γιὰ τὴν παραγωγή τους.’’
Ἀντιθέτως, πρὸς τοὺς παραπάνω ἰσχυρισμούς, τὸ ἀληθὲς εἶναι, ὅτι τὰ ἐμβόλια κατὰ τοῦ covid-19, ποὺ ἐπὶ τοῦ παρόντος χρησιμοποιοῦνται στὴν Πατρίδα μας, ἐργαστηριακῶς χρήζουν τῆς κυτταρικῆς σειρᾶς Human embryonic kidney 293 cells (HEK 293), «ἡ ὁποία προέρχεται, ἀπὸ ἀνθρώπινα ἐμβρυικὰ κύτταρα, τὰ ὁποῖα λήφθηκαν ἀπὸ τὸ νεφρὸ ἑνὸς ὑγιοῦς θήλεως ἐμβρύου. Τὸ συγκεκριμένο ἔμβρυο ‘’ματαιώθηκε νόμιμα’’, δηλ. ἐκτρώθηκε, σύμφωνα μὲ τὴν ὀλλανδικὴ νομοθεσία, τὸ ἔτος 1973, στὸ ἐργαστήριο Alex van der Eb στὸ Leiden τῆς Ὀλλανδίας.» (Βλ. παραπάνω ἡμέτερο κείμενο: Ι. Ἡ παραγωγὴ ἐμβολίου μὲ χρήση ἀνθρώπινης κυτταρικῆς σειρᾶς)
2. Σύμφωνα μὲ τὸ ἀνακοινωθέν, ‘’ἡ ἐπιλογὴ τοῦ ἐμβολιασμοῦ δὲν εἶναι ζήτημα τόσο θεολογικὸ ἢ ἐκκλησιαστικό, ἀλλὰ κυρίως ἰατρικὸ-ἐπιστημονικό.’’
Ἀντιθέτως, κάθε ἰατρικὴ πράξη καὶ ἐνέργεια γιὰ νὰ εἶναι θεοφιλὴς καὶ ἀκατάκριτος, ὀφείλει νὰ σέβεται τὸν ἄνθρωπο ἐξ ἄκρας συλλήψεως καὶ γενικώτερα, νὰ βρίσκεται μέσα στὸ γράμμα καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου. Γι’ αὐτὸ ἡ ἐπιλογὴ τοῦ ἐμβολιασμοῦ εἶναι ζήτημα πρωτίστως θεολογικὸ καὶ ἐκκλησιαστικὸ καὶ ἡ ἀποδοχὴ τοῦ ἐμβολιασμοῦ, μὲ τὶς προϋποθέσεις, πάνω στὶς ὁποῖες στηρίχθηκε ἡ παραγωγὴ τῶν συγκεκριμένων ἐμβολίων, συνιστᾶ ἔκπτωση ἀπὸ τὴν ὀρθὴ Πίστη καὶ ζωή.
3. Πράγματι, ὁ ἐμβολιασμὸς πρέπει νὰ ἀποτελεῖ ἐλεύθερη προσωπικὴ ἐπιλογὴ τοῦ κάθε ἀνθρώπου, μετὰ ὅμως, ἀπὸ ἐπισταμένη καὶ σοβαρὴ ἐνημέρωση, ἀπαλλαγμένος ἀπὸ τὸν τρόμο, ποῦ δημιουργεῖ ἡ συνεχὴς παραπληροφόρηση. ‘’Γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς’’.[23]

Μετὰ σεβασμοῦ
π.Σ.Κ.